Τω αγνώστω συμπολίτη - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Συμπάσχω με όσους συμπολίτες μου αισθάνονται ότι τους στερείται η αγαπημένη τους ψυχαγωγία. Κοινώς, η καθημερινή τους συμμετοχή σε πάσης φύσεως συνωστισμούς, από τις ουρές των τραπεζών ώς τους συρμούς του ηλεκτρικού, η οποία τους δίνει την ευκαιρία να εκνευριστούν, να καβγαδίσουν και γενικώς να εκφράσουν παντοιοτρόπως την αγανάκτησή τους επειδή κάποιοι τους υπενθυμίζουν ότι ο δημόσιος χώρος δεν τους ανήκει. Αν ακολουθήσουν τις οδηγίες και κλειστούν στο οχυρό της πρώτης κατοικίας, για το οποίο τόσες μάχες έδωσαν αλλά τώρα δεν το αντέχουν, η ψυχαγωγία θα πρέπει να περιοριστεί σε καβγάδες με τον ή τη σύντροφό τους και σε ώρα ανάγκης με τον καθρέφτη.
Συμπάσχω με όσους συμπολίτες μας αισθάνονται πως έχουν χάσει το αζιμούθιό τους επειδή δεν μπορούν να διαπιστώσουν για ακόμη μία φορά ότι «το κράτος δεν υπάρχει» και να το αναζητήσουν με τη μαγική κραυγή του Ελληνισμού: «Πού είναι το κράτος;». Αντιλαμβάνομαι, ως εκ τούτου, τη μαζική έξοδο των Αθηναίων προς την ύπαιθρο χώρα. Εκεί, αν, ο μη γένοιτο, καταφέρουν να διασπείρουν τον αντιπαθέστατο ιό, θα μπορέσουν επιτέλους να διαμαρτυρηθούν ότι δεν υπάρχουν αρκετές μονάδες εντατικής, ούτε αρκετοί γιατροί και να ανακουφιστούν, διερωτώμενοι μπροστά στον ρεπόρτερ: «Μα πού είναι το κράτος;».
Αν μπορούν ακόμη να μιλήσουν, εννοείται.
Συμπάσχω με όσους συμπολίτες μου, επειδή θέλουν να προσαρμοστούν στις οδηγίες επιβίωσης σε κλειστούς χώρους, θα αναγκαστούν να επιδοθούν σε μια δραστηριότητα η οποία σε όλο τον βίο τους τούς φαινόταν κουραστική, βαρετή, άχρηστη, κατά συνέπεια βλαβερή. Εννοώ την ανάγνωση. Τους συγχαίρω για το θάρρος τους, τους συνιστώ όμως, όταν αισθανθούν τα πρώτα συμπτώματα, όπως ναυτία, εκνευρισμό για την παρουσία τού ή της συντρόφου στο διπλανό δωμάτιο, να μην τα αποδώσουν στον κορωνοϊό. Και η ανάγνωση μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη, αν και δεν είναι εξίσου μεταδοτική. Η συμβουλή είναι να την ασκήσουν με μέτρο και κυρίως να κάνουν ό,τι μπορούν για να μην τους γίνει συνήθεια.
Επειδή ανήκω στη μειονότητα όσων είναι αναγνώστες, απεχθάνομαι δε τους συνωστισμούς όπως παλιότερα απεχθανόμουν τις μεγάλες παρέες, θέλω να εξομολογηθώ κάτι που αντιλαμβάνομαι ότι θα με βοηθήσει να αποκτήσω αρκετούς ακόμη επικριτές. Δεν αισθάνομαι ούτε εγκλωβισμένος ούτε έγκλειστος. Μου φτάνει να μπορώ να βγαίνω μία φορά την ημέρα για να κάνω την καθημερινή μου άσκηση, μία ώρα «δυναμικό περπάτημα». Φοβάμαι όμως ότι η συμπεριφορά όλων των προαναφερθεισών κατηγοριών συμπολιτών μου θα μου το στερήσει και αυτό, αν καταφέρουν να προκαλέσουν την ολοκληρωτική απαγόρευση κυκλοφορίας. Το σημερινό σημείωμα σκοπό έχει να τους καλοπιάσει, μπας και αυτοί με λυπηθούν με τη σειρά τους.
Έντυπη
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
