Ευθύνες και ανευθυνότητες - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Παρατηρώντας κανείς συμπεριφορές και αντιδράσεις, διαβάζοντας άρθρα, σχόλια και αναρτήσεις, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το διαρκές κακό ή μια έκτακτη και επικίνδυνη συνθήκη, βγάζει στην επιφάνεια ό,τι κρύβει καθένας μέσα του που παραμένουν καλά κρυμμένα σε στιγμές κανονικότητας. 

Όπως είναι οι αξίες, οι αρετές και τα ελαττώματα του.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές συνυπάρχουν το θάρρος με τον φόβο, η προσφορά με το συμφέρον, η αυταπάρνηση με την εκμετάλλευση, το καθήκον με την αδιαφορία ο εγωισμός με την αλληλεγγύη. 

Γιατί σε μια ακραία φοβική κατάσταση δεν δοκιμάζεται μόνο το σώμα, αλλά και η ψυχή και τότε αποκαλύπτονται οι ανθρώπινες αδυναμίες αλλά και το μεγαλείο της ψυχής. 

 Όπως σε έναν πόλεμο δηλαδή ...

Πόσοι από τους ήρωες ήξεραν το μεγαλείο που έκρυβε η ψυχή τους πριν βρεθούν στην μάχη και πόσοι από εκείνους που δεν προσέφεραν ή που πέρασαν στο άλλο στρατόπεδο γνώριζαν τα σκοτάδια της δικής τους ψυχής.

Κανείς έως ελάχιστοι.... 

Σήμερα σε αυτόν τον πόλεμο, έχουμε από την μια κάποιους που με υψηλό αίσθημα ευθύνης και γενναιότητας δίνουν την καθημερινή τους μάχη να υποτάξουν το θεριό, κάποιους άτυχους να δίνουν τον προσωπικό τους αγώνα στις ΜΕΘ ελπίζοντας να βγούνε νικητές από αυτές και τους επιστήμονες, να φωνάζουν, να εκλιπαρούν για την τήρηση των μέτρων, μήπως καταφέρουμε κάποια στιγμή να βγούμε από αυτή την κρίση. 

Και από την άλλη, κάποιους λίγους ευτυχώς που είναι όμως αρκετοί για να επιδεινώσουν την κρίση, έχοντας την δική τους επιστήμη, τον δικό τους Θεό - τώρα που αχνοφαίνεται κάποιο φως στην άκρη του τούνελ- να ζητούν από τον κόσμο να αγνοήσει τα μέτρα και να βγει στους δρόμους και στις πλατείες σε όλη την χώρα, αδιαφορώντας για το κακό που είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν.

Όσους λόγους και αν έχουν, όλα τα δίκια με το μέρος τους και αν είναι, δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή;

Το να γίνονται συγκεντρώσεις  κάθε μέρα στις πλατείες και τους δρόμους μέσα στην πανδημία και μάλιστα στην κορύφωση του τρίτου κύματος ποιον εξυπηρετούν;

Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει ήδη τους 7.100 και κανείς δεν ξέρει που θα κάτσει η μπίλια, οι διασωληνωμένοι πλησιάζουν τους 600 και το ΕΣΥ είναι στα πρόθυρα κατάρρευσής του και κάποιοι κάνουν συγκεντρώσεις, κάποιοι άλλοι κάνουν πάρτι και συμποσιάζονται σε γάμους και κηδείες.

Η ανευθυνότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Είχαμε στην αρχή αυτής της υγειονομικής κρίσης τους αρνητές του ιού και τους πολέμιους της μάσκας, που καταστρατηγούσαν τα μέτρα και μέχρι να καταλάβουν την πλάνη και να αποσύρουν τις ψευτοθεωρίες τους, πρόλαβαν και επέκτειναν το κακό.

Τώρα έχουμε τους υποστηριχτές ενός δολοφόνου με κομματική στήριξη, τους πολέμιους κάποιου νομοσχεδίου γιατί δεν ταιριάζει στην φιλοσοφία τους και πάει λέγοντας.

Δυστυχώς κάποιοι τόκισαν πολιτικά στον θάνατο ενός τρομοκράτη δολοφόνου, αλλά ο ίδιος ευτυχώς ή δυστυχώς τους απογοήτευσε και αποφάσισε να συμβιβαστεί και να ζήσει.

Επιπλέον με αφορμή την αστυνομικά βία, συνεχίζουν τα πολιτικά τους παιχνίδια θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές των συνανθρώπων μας, αποδεχόμενοι μάλιστα το ρίσκο της διασποράς της πανδημίας από αυτές τις συγκεντρώσεις όπως ανερυθρίαστα δηλώνουν. 

Ας μην τους κάνει το χατίρι ο Ελληνικός Λαός. Ας μην τους επιτρέψει να χρησιμοποιήσουν αυτή την κρίση για να κρύψουν τα δικά τους αδιέξοδα.

Ας περάσει πρώτα αυτό το κύμα που μπορεί να είναι το τελευταίο και μετά να βγούμε στους δρόμους ενάντια στην αστυνομική βία όπου αυτή υπάρχει, σε νομοσχέδια που δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, και σε ό,τι μας ενοχλεί τελικά, αλλά όχι τώρα.

Οι στιγμές δεν το επιτρέπουν.

Είμαστε ένας αυτοκαταστροφικός λαός, που μπροστά στον εγωισμό της άποψής μας, σε αυτό που πιστεύουμε ότι έχουμε δίκιο και στα μικροκομματικά μας συμφέροντα, φωτιά και μπούρμπερη όλα... 

Όλο αυτό μου θυμίζει την φράση:

«Έκοψα την μύτη μου να εκδικηθώ την μούρη μου».