Γαλήνη- ησυχία – σιγή - Του Νίκου Δήμου

Χθες το βράδυ οδήγησα ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο. 100% τα 100% ηλεκτρικό, όχι σαν τα «μπάσταρδα» τα υβριδικά, που συνδυάζουν τον ηλεκτρικό κινητήρα με έναν δεύτερο, κλασικό, εσωτερικής καύσεως. Αυτά είναι μία μεταβατική κατάσταση, μέχρι να εξαπλωθεί παντού το δίκτυο ηλεκτρικής τροφοδοσίας. Σε μερικά χρόνια θα εξαφανιστούν.

 Ηλεκτρικό αυτοκίνητο θα πει καταρχήν αντιρρυπαντικό. Από την εξάτμισή του δεν εκπέμπονται ρύποι. Αλλά επιπλέον και αθόρυβο. Τόσο που δεν το ακούνε ούτε οι πεζοί και χρειάστηκε να προστεθεί κάτω από το καπό μία πηγή θορύβου διακριτική αλλά σαφής για να προειδοποιεί τον πεζό. Μέσα πάντως δεν ακούγεται τίποτα.

 Σημαντικό αυτό γιατί – εκτός από την ατμοσφαιρική ρύπανση – κάθε αυτοκίνητο ρυπαίνει και ηχητικά: με το θόρυβο του κινητήρα του, την τριβή των ελαστικών στην άσφαλτο, ας αφήσουμε και το, προσφιλές στους συμπατριώτες μας, κλάξον.

 Ιδιαίτερα τα λεωφορεία και φορτηγά (είμαστε το νεκροταφείο παλιών φορτηγών όλης της Ευρώπης) κάνουν τους δρόμους μας, μία ηχητική κόλαση με τα μουγκρητά τους.

 Αλλά πάμε πίσω στο αυτοκίνητο που οδήγησα. Τόσο αθόρυβο που δεν ήξερες αν λειτουργεί ο κινητήρας ή έχει σβήσει. Ούτε οι τροχοί ακούγονταν στην άσφαλτο, ούτε κανένας άλλος θόρυβος τάραζε την γαλήνη της νύχτας. (Ναι η δοκιμή έγινε νύχτα για να υπάρχει λιγότερη κίνηση).

 Έτσι θα είναι σε πέντε – άντε δέκα – χρόνια όλα τα αυτοκίνητα. Αθόρυβα, άοσμα και πλήρως αυτόματα. Από τις λιμουζίνες μέχρι τα γιγάντια φορτηγά.

 Δίνω μεγάλη σημασία στον θόρυβο. Είναι κάτι που με καταδιώκει και με καθιστά ανίκανο για εργασία ή ακόμα και απλή ανάγνωση.

 Μια διαδρομή που διασχίζει την Αθήνα σε ώρα μεγάλης κίνησης, σε φθείρει και σε τσακίζει – και μόνον από τον θόρυβο.

 Όσο για την υπόλοιπη Ελλάδα… Από χρόνια έχω πάψει να πηγαίνω διακοπές σε τόπους που διαθέτουν  ευθείες όπου τα ένδοξα, ελληνικής παραλλαγής μηχανάκια, με τις τρύπιες ή κομμένες εξατμίσεις, μπορούν να αμολήσουν τον δαιμονικό τους θόρυβο. Προτιμούσα να πηγαίνω σε μέρη όπου κυριαρχούν οι σκάλες.

 Μέχρι που η ηλικία (δυστυχώς αρχίζει να φαίνεται από τα γόνατα) μου απαγόρεψε και τις σκάλες.

 Λυπάμαι που μάλλον δεν θα ζήσω αρκετά για να απολαύσω τον πλήρη θρίαμβο των αθόρυβων οχημάτων – αλλά τουλάχιστον εχθές πήρα μία πρώτη γεύση.

 Βέβαια, αυτό το τεχνολογικό θαύμα, κάνει ήδη και άλλα πράγματα που ανήκουν στην επιστημονική φαντασία. Κάθεσαι στο πίσω κάθισμα, διαβάζεις άνετα την εφημερίδα σου και το όχημα ξεκινάει. Έχεις δώσει στον αυτόματο πιλότο μία καρτέλα που βγήκε από το κινητό σου τηλέφωνο και λέει που πρέπει να σε πάει. Η τεχνολογία αυτή έχει ήδη ξεπεράσει το πειραματικό στάδιο και εφαρμόζεται σε πολιτείες των ΗΠΑ. Εδώ δεν υπάρχουν ακόμα οι υποδομές – κι έτσι δεν μπόρεσα να ζήσω την παραμυθένια αυτή εφαρμογή.

 Ναι αγαπητοί αναγνώστες, εχθές δοκίμασα μία γεύση μέλλοντος. Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν πραγματικά ξεπεράσει τον εαυτό τους, ενώ εμείς διαπληκτιζόμαστε για ασήμαντα πράγματα.

 Άραγε θα υπάρξει η φρόνηση που θα κάνει τους ανθρώπους να συνεργαστούν και να επιλύσουν τα μεγάλα (αλλά και τα μικρά) προβλήματα της ύπαρξής τους;

 Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν υπερδιπλασιάσει τον χρόνο της ζωής μας. Το 1890 ο μέσος όρος ζωής ήταν 35 χρόνια – τώρα πάμε για τριπλάσια.

 Και τι τον κάνουμε αυτόν τον χρόνο; Διενέξεις, τσακωμοί και συγκρούσεις. Να τώρα όλη αυτή η ηλιθιότητα με τα εμβόλια…

 Αντί οι άνθρωποι να συνεχίσουν την ζωή τους σε ένα κόσμο, χωρίς ρύπους, χωρίς θορύβους, με ήπιο κλίμα, ομόνοια και αλλήλο-υποστήριξη. Χωρίς τις διαιρέσεις σε έθνη, φυλές, χρώματα, φύλα, γλώσσες, θρησκείες… Όπως το είχε τραγουδήσει ο Τζών Λέννον σε εκείνο το υπέροχο «Φαντάσου» (Imagine) πριν από πενήντα χρόνια.

 Το αυτοκίνητο που οδήγησα, μου έδειξε τον δρόμο… 

Doncat.blogspot.com