Ή Διχόνοια που βαστάει / Ένα σκήπτρο η δολερή… - Του Νίκου Δήμου

Το πανηγυρικό έτος 2021 βαίνει προς το τέλος του. Πρέπει να ομολογήσουμε πως ήταν καλύτερο από ό,τι φοβόμασταν. Αλλά όχι τόσο καλό όσο το επιθυμούσαμε.

Η άποψη αρκετών σκεπτόμενων Ελλήνων ήταν πως μία τέτοια σειρά εκδηλώσεων θα βοηθούσε στην ωρίμανση του έθνους. Ας μην ξεχνάμε πόσο νέοι είμαστε, και πόσο απόμακροι. Φαντάζομαι πως αν γινόταν μία δημοσκόπηση με το ερώτημα: «Τι είδους κράτος θα θέλατε να γίνει η Ελλάδα;» η πλειοψηφία θα απαντούσε: «ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος». Εννοώντας κάτι σαν την Δανία, την Ολλανδία ή την Φιλανδία.

Αλλά απέχομε ακόμα αρκετά από αυτόν τον στόχο. Όχι μόνο λόγω χρόνου. Κυρίως λόγω ιστορίας και γεωγραφικής θέσης. Έχουμε ακόμα μέσα μας πολλή Ανατολή και Βαλκάνια. Και – το πιο σημαντικό: Δεν έχουμε βιώσει κανένα από τα κινήματα που έκαναν την Ευρώπη αυτό που είναι σήμερα. Από τον Βυζαντινό Μεσαίωνα και την τουρκοκρατία, εκτοξευτήκαμε στην νεωτερικότητα. Ούτε Αναγέννηση ζήσαμε, ούτε Μεταρρύθμιση, ούτε Διαφωτισμό, ούτε την επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση. Τεράστια κινήματα που άλλαξαν την μορφή όλου του κόσμου και συνεχίζουν να εξελίσσονται.

 Εμείς, ακόμα και την επανάστασή μας, που γιορτάζουμε φέτος, την βιώσαμε σαν εμφύλιο, μεταξύ προνεωτερικών και νεωτερικών. Οι προνεωτερικοί στα τσιφλίκια τους και οι νεωτερικοί στα κιτάπια τους. Οι εσωτερικές εμφύλιες συρράξεις  ουσιαστικά έφτασαν στο σημείο να σβήσουν την επαναστατική φλόγα και να κινδυνεύσουμε να μείνουμε επαρχία του Οθωμανικού Κράτους (ας είναι καλά οι Μεγάλες Δυνάμεις) ήταν το αποτέλεσμα αυτού του διχασμού – του πρώτου από τους πολλούς που ζήσαμε.

Πολύ σωστά γράφει ο σοφότερος των σημερινών Ελλήνων, ο Στέλιος Ράμφος: «Αντί να προσπερνούμε τους εμφύλιους του 21 στο σχολείο και στα διαβάσματά μας, βιαστικά, σαν λυπηρά συμβάντα, καλό θα ήταν να τους μελετούμε προσεκτικά σαν δικά μας προβλήματα».

 Σε τρία ολοσέλιδα (!) άρθρα στην κυριακάτικη «Καθημερινή» με τίτλο:  «Οι εμφύλιοι πόλεμοι» ο Ράμφος ανατέμνει χειρουργικά όλες τις εσωτερικές συρράξεις που οδήγησαν σε ανήκουστα πράγματα όπως την δολοφονία του γενναιότερου μας μαχητή Οδυσσέα Ανδρούτσου (από έλληνες!) τη φυλάκιση του μοναδικού στρατιωτικού ηγέτη Κολοκοτρώνη και τον εμπρησμό των δύο καλύτερων και νεότερων σκαφών του στόλου μας από τον ίδιο τον Μιαούλη!

 Ελπίζω τα άρθρα αυτά να εκδοθούν σε βιβλίο και θα πρότεινα να μοιραστούν δωρεάν σε όλους τους καθηγητές γυμνασίων και λυκείων, σαν αντιστάθμισμα στην πατριωτική φλυαρία των σχολικών βοηθημάτων.

 Γιατί στις ρίζες των εσωτερικών αυτών συρράξεων κρύβονται οι απαρχές πολλών από τα σημερινά μας προβλήματα. Ο Ράμφος αναδεικνύει τις διασυνδέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι όλη η Νεοελληνική Ιστορία είναι διαδοχή διχασμών!

 Γράφτηκαν και άλλα σοβαρά κείμενα και μερικοί Έλληνες και ξένοι ιστορικοί έκαναν σωστή δουλειά. Αλλά το πρόβλημα είναι πώς θα κατορθώσουμε τα πορίσματα του ιστορικού σπουδαστηρίου να φτάσουν ως το λαό, και ιδίως τους νέους που τρέφονται με τα αναμασήματα του πατριωτισμού (για να μην γράψω εθνικισμού…).

 Αυτή θα ήταν η σημαντική προσφορά του επετειακού έτους: συμβολή στην αυτογνωσία και την ωριμότητα. Με σημαίες και λάβαρα δεν θα πάμε μπροστά!

Σημείωση: όσοι διαβάζουν το Doncat από Facebook/Twitter (βασικά δημοσιεύεται στο Βήμα) το είδαν με δυόμιση ώρες καθυστέρηση. Ήμουν εκτός Αθήνων και ξαφνικά μία βλαβη μου στέρησε το Διαδίκτυο. Επέστρεψα εσπευσμένως και το ανέβασα. Συγγνώμη!

Doncat.blogspot.com