ΠΑΣΟΚ (ή ΚΙΝΑΛ): 10 πράγματα που μας θύμισαν οι εκλογές - Του Περικλή Δημητρολόπουλου

Εσωκομματικές εκλογές Κινήματος Αλλαγής - Α' γύρος © ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ EUROKINISSI

Από το παιχνίδι των αριθμών στην αναμέτρηση των γενεών: Ποιος είναι ο επιτέλους ο Νίκος Ανδρουλάκης;

ΠΑΣΟΚ / Κίνημα Αλλαγής - Εσωκομματικές εκλογές: Αποτίμηση του πρώτου γύρου - Η νίκη του Ν. Ανδρουλάκη, ο Γ. Παπανδρέου και η αναμέτρηση γενεών στον β’ γύρο.

1. Στις εθνικές εκλογές του 2019 ψήφισαν ΚΙΝΑΛ περισσότεροι από 457.000 πολίτες. Στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη της νέας του ηγεσίας στήθηκαν στις ουρές σχεδόν 270.000. Όχι, δεν συγκρίνω μήλα με πορτοκάλια. Αλλά, ναι, οι αριθμοί δείχνουν πως ο χώρος της Κεντροαριστεράς διατηρεί μια δεξαμενή ψηφοφόρων που όχι μόνο δεν στερεύει αλλά μπορεί να γεμίζει ξανά και ξανά.

2. Αυτή η ικανότητα δεν σημαίνει πως είναι εύκολο να γίνει το ΠΑΣΟΚ και πάλι μεγάλο. Το κάνει όμως εφτάψυχο. Και είναι κάποια από αυτές τις ψυχές που γύρισε την αναλογία ψήφων με τον ΣΥΡΙΖΑ από το 1 προς 4 στο 1 προς 2. Τι σημαίνει αυτό; Πως έχει αλλάξει η φορά της πίεσης. Δεν είναι πια η Αριστερά που πιέζει το Κέντρο αλλά το Κέντρο την Αριστερά. Μένει να φανεί ο συσχετισμός που θα διαμορφωθεί με το κεντρώο ακροατήριο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

3. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια, αλλά μπορούμε να συγκρίνουμε έναν 40άρη με έναν 70άρη. Εντάξει, όλα είναι σχετικά. Ο πολιτικός λόγος του 40άρη, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι κάπως ξύλινος και άρα δείχνει γερασμένος. Από την άλλη, ο 70άρης δεν είναι μόνο fit, αλλά έχει υποστηρίξει και προχωρημένες θέσεις όπως είναι η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Η ουσία όμως δεν αλλάζει: Ο β’ γύρος είναι και μια αναμέτρηση γενεών.

4. Σε αυτόν τον β’ γύρο μπορεί κανείς να ποντάρει τα λεφτά του χωρίς να φοβάται πως θα τα χάσει. Η ποσοστιαία διαφορά είναι τέτοια που κάνει την αναμέτρηση να με μοιάζει με εκείνες τις ρεβάνς στο ποδόσφαιρο όπου το πρώτο παιχνίδι έχει λήξει με τρία ή τέσσερα μηδέν. Ποδοσφαιρικά, πάντα, για τον Ανδρουλάκη ο β’ γύρος είναι μια τυπική διαδικασία, ενώ ο Παπανδρέου μπορεί να ελπίζει μόνο σε θαύμα. Το ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ έχει (νέο) αρχηγό.

5. Ωραία, αλλά ποιος είναι ο νέος αρχηγός; Αν και 40άρης, ο Ανδρουλάκης δεν είναι νέος στην πολιτική. Αλίμονο, όμως, ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν έστω και μία του θέση. Ο λόγος του δεν μόνο είναι ξύλινος, είναι και στρογγυλεμένος. Βγαλμένος από τον κομματικό σωλήνα, ο νέος αρχηγός καλλιέργησε το βασικό προσόν που απαιτείται στο job description κάθε επίδοξου πολιτευτή να μιλάει χωρίς να λέει τίποτα. Τον ακούς και χάνεσαι ανάμεσα στην ακατάσχετη ροή και την τοπική προφορά - ούτε εάν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΚΙΝΑΛ δεν είναι σαφές. Και οι κακές γλώσσες των Βρυξελλών λένε πως δεν έλαμψε ακριβώς ως ευρωβουλευτής.

6. Άρα; Άρα ο 40άρης αρχηγός έχει να συστηθεί στο κοινό. Με θέσεις και ατζέντα. Είναι και τα δύο απαραίτητα όχι μόνο για να μάθουμε ποιος είναι επιτέλους ο Νίκος Ανδρουλάκης αλλά και για να μην ξεφουσκώσει η μαγιά όσο γρήγορα φούσκωσε. Γιατί, επιστρέφοντας στα μήλα και τα πορτοκάλια, ο πήχης για τον Ανδρουλάκη δεν είναι οι 270.000 ψηφοφόροι των εσωκομματικών εκλογών αλλά οι 457.000 των εθνικών.

7. Και ο ΓΑΠ; Όσο και αν δεν θέλει να το πιστέψει κάποιος που είναι τόσο fit, η αποτυχία του στις εσωκομματικές εκλογές σήμανε και την πολιτική του συνταξιοδότηση. Αυτό που του μένει είναι να καταθέσει τη σφραγίδα του ΚΙΔΗΣΟ, με το οποίο επιχείρησε να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ το 2015, και να υπερασπιστεί, ως βετεράνος πια, τον τίτλο και το κύρος του πρωθυπουργού που ήταν κάποτε. Η αγώνας για την υστεροφημία του είναι πλέον ο αγώνας για την υστεροφημία ενός πρώην.

8. Από την αποτυχία του Ανδρέα Λοβέρδου αξίζει να κρατήσει κανείς την επιτυχία του στα αστικά κέντρα. Από μία σχεδόν μαρξιστική ειρωνεία της τύχης, η πιο δεξιά από τις υποψηφιότητες κέρδισε τις περισσότερες ψήφους στους αστούς. Και τώρα ποιον θα στηρίξει στον β΄ γύρο; Η λογική λέει τον νικητή. Γιατί κανένας δεν θέλει να χάσει δύο φορές μέσα σε λίγες μέρες. Ακόμη περισσότερο, δεν θέλει να ταυτιστεί με τον χαμένο.

9. Ισχύει και στην πολιτική πως οι τελευταίοι έσονται πρώτοι; Εξαρτάται. Αν ο Χάρης Καστανίδης έκανε το κομμάτι του, ο Παύλος Γερουλάνος έδειξε να διαθέτει ένα υλικό σε ιδέες και μια πολιτική αξιοπρέπεια που, ακόμη και αν προδίδονται κάπως από τη φωνή, δεν θα έπρεπε να πάνε χαμένα. Και ο Παύλος Χρηστίδης, ναι, επένδυσε στο μέλλον (του).

10. Last but not least και επιστρέφοντας στις ανίερες συγκρίσεις: Στις εσωκομματικές εκλογές του 2012 ψήφισαν περισσότεροι από 236.000 πολίτες. Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει ο σάκος του μποξ της αντιμνημονιακής αγανάκτησης. Ήταν η εποχή, όπως μου το έθεσε φίλη του κόμματος, που πήγαινες να ψηφίσεις και έλεγες πως πήγαινες για τσιγάρα. Εφτάψυχο; Και κάτι παραπάνω…

Athens Voice