Η Ευρώπη που δεν θέλουμε - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η Ευρώπη, απέναντι στους άλλους μεγάλους πολιτισμούς, διατηρεί ακόμη την υπεροχή της. Η Ευρώπη και κατά συνέπεια ο Δυτικός Κόσμος διατηρούν τη δύναμη που τους κληροδότησαν αιώνες Ιστορίας. Δεν αναφέρομαι στην οικονομική της δύναμη ούτε καν στην πολεμική της ισχύ. Την πρώτη, η ίδια η Δύση με την τεχνολογία της έχει φροντίσει να τη διασπείρει σε ένα ανθρώπινο σύμπαν χωρίς σύνορα, εθνικά ή πολιτισμικά. Διατηρεί όμως τη στρατιωτική της ισχύ. Το ΝΑΤΟ παραμένει η ισχυρότερη πολεμική μηχανή του κόσμου μας. Ομως, όταν αναφέρομαι στη δύναμη της Ευρώπης δεν εννοώ ούτε την οικονομία της ούτε την πολεμική της ισχύ.

Η δύναμη της Ευρώπης είναι ο πολιτισμός της. Είναι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ελευθερία του ατόμου, στην ελευθερία της έκφρασης, στον σεβασμό της φυλετικής διαφοράς, στον σεβασμό της θρησκευτικής πίστης, κοινώς στην ανεξιθρησκεία ή την αθεΐα. Εννοείται ότι όλ’ αυτά ισχύουν και για τις ΗΠΑ και όσες άλλες χώρες, όπως η Αυστραλία, ενστερνίζονται τις αρχές του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ο Δυτικός πολιτισμός δεν είναι γεωγραφικός προσδιορισμός.

Αυτή είναι η δύναμη της Ευρώπης. Την αναδεικνύει ανάγλυφα η σχέση της με έναν όμορο πολιτισμό της, τον ισλαμικό. Και δεν αναφέρομαι στα εκατομμύρια τους μουσουλμάνους που βλέπουν την Ευρώπη ως γη της Επαγγελίας. Ταπεινωμένοι από τη βαρβαρότητα της ζωής τους στις χώρες τους προτιμούν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους στη Μεσόγειο προκειμένου να πατήσουν κάποια ευρωπαϊκή ακτή. Αναφέρομαι στους φανατικούς πολέμιους του δυτικού πολιτισμού, στους τζιχαντιστές. Ποιο είναι το κίνητρό τους; Πάντως δεν είναι ούτε η οικονομική ανέχεια ούτε η καταπίεση ούτε η απαξίωση. Είναι ο πολιτισμικός φθόνος. Φθονούν τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και γι’ αυτό θέλουν να τον καταστρέψουν. Ξέρουν ότι αν ο ισλαμικός κόσμος τον προσεγγίσει ή τον υιοθετήσει, οι ίδιοι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης.

Η Ευρώπη που δεν θέλουμε είναι η φοβική Ευρώπη. Η ενοχική Ευρώπη. Η Ευρώπη που δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμή της και τον πολιτισμό της.

Τις ημέρες αυτές ζούμε την υπόθεση της Εύας Καϊλή. Τα ποινικά είναι ποινικά. Ομως και τα πολιτικά είναι πολιτικά. Αυτή είναι η υπόθεση της «άλλης Ευρώπης», της Ευρώπης που δεν θέλουμε, της σκοτεινής Ευρώπης. Ευάλωτη, όχι μόνον στο χρήμα, ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Ευάλωτη στις ίδιες τις πολιτισμικές της αξίες, στην ίδια της τη δύναμη.

Αν τελικά αποδειχθεί ότι τα χρήματα προέρχονταν από το Κατάρ, δεν θα έχουμε απλώς να κάνουμε με τον χρηματισμό ενός ευρωβουλευτή. Θα έχουμε να κάνουμε με μιαν υβριδική εισβολή. Αντίστοιχη με αυτήν που επιχείρησε ο Ερντογάν πριν από δύο χρόνια στον Εβρο. Χωρίς να έχω αποδείξεις, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το Κατάρ έδωσε τόσα χρήματα σε μια ευρωβουλευτή για μία απλή δήλωση. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση ο κόσμος του Ισλάμ αναζητεί κενά για να διεισδύσει στην Ευρώπη. Οικονομικά, ιδεολογικά, ή απλώς κενά νοημοσύνης, κοινής βλακείας.

Ας το πάρουμε απόφαση. Η Ευρώπη ανθίσταται σε μια πολλαπλή επίθεση από τον κόσμο του Ισλάμ. Ανθρωπιστική κατά κύριο λόγο και οικονομική. Κι ας μην τολμά να παραδεχθεί ότι η επίθεση αυτή οφείλεται στον φθόνο ενός πολιτισμού ο οποίος αισθάνεται ασθενέστερος απέναντι στον δικό της. Μάρτυρες οι γυναίκες και οι άνδρες του Ιράν.

Η Ευρώπη που δεν θέλουμε είναι η Ευρώπη που δεν τους συμπαραστέκεται. Η Ευρώπη που δεν θέλουμε είναι η Ευρώπη που αντιμετωπίζει το Κατάρ ως χώρα που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και σίγουρα η Ευρώπη που δεν θέλουμε είναι η κοινότητα που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες της από τον ενεργειακό πόλεμο της Ρωσίας.

Και ποια είναι η Ευρώπη που θέλουμε; Δύσκολη η απάντηση, το ομολογώ. Πάντως, όχι μια Ευρώπη που είναι σουρωτήρι του ισλαμικού κόσμου και το μαλακό υπογάστριο του ρωσικού επεκτατισμού. Μια Ευρώπη που θα βρει τον προσανατολισμό της στον σύγχρονο κόσμο. Με άλλα λόγια μια πολιτική Ευρώπη. Υποθέσεις σαν αυτές της Εύας Καϊλή, μας δείχνουν πόσο μας λείπει. Η ποινική της μεταχείριση είναι υπόθεση των δικαστηρίων. Ομως, ποιος ευρωπαϊκός θεσμός θα αναλάβει την πολιτική της μεταχείριση; Ε ναι, αυτή την Ευρώπη δεν τη θέλουμε.

Η Καθημερινή