Ένα δάκρυ για τη Νίκη

Η Νίκη δεν υπάρχει πια. Η Νίκη πέθανε. Τα πελώρια θλιμμένα μάτια της έκλεισαν για πάντα, το βασανισμένο βλέμμα της όμως θα μείνει εδώ, γεμάτο απορία, να μας στοιχειώνει, να μας στήνει στα πέντε μέτρα. Αν δεν ήταν ένα τόσο αθώο και άκακο πλασματάκι, θα μπορούσε να μας καταριέται. Όμως η Νίκη δεν είχε μάθει να κρατά κακία, το μόνο που ήξερε ήταν ν’ αγαπά άδολα και ανεπιφύλακτα, δίχως όρους, δίχως πώς και γιατί. Όπως όλοι οι σκύλοι.

Φωτό: Facebook

Η εικόνα της αλυσοδεμένης και αποστεωμένης Νίκης – όπως την ονόμασαν οι άνθρωποι που προσπάθησαν να τη σώσουν – μόνο θυμό, ντροπή και αηδία για το ανθρώπινο είδος μπορεί να προκαλέσει. Αδυνατώ να δω όλες τις φωτογραφίες, γιατί με πιάνουν τα κλάματα. Όμως, πρέπει να σφίξω τα δόντια, να δω όσες περισσότερες μπορέσω, για να καταλάβω τι «άνθρωποι» υπάρχουν και πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να διαβούμε ως κοινωνία, για να γίνουμε άνθρωποι χωρίς εισαγωγικά.

Αντιγράφω ανάρτηση της Φιλοζωικής Κρεστένων πριν έξι μέρες:

«…Πριν λίγες ώρες δεχτήκαμε τηλεφώνημα από δύο κυρίες από την Αυστρία που ήρθαν στην Ζαχάρω του Νομού Ηλείας για διακοπές.

Ακριβώς απέναντι από την παραλία της περιοχής ένα θηλυκό σκυλί ράτσας Boxer δεμένο με χοντρή αλυσίδα. Για την ακρίβεια ένα δείγμα σκυλιού καθώς το ζώο είναι κυριολεκτικά κόκκαλα και δέρμα. Όταν το σηκώσαμε για να το πάρουμε η αλυσίδα του ήταν πιο βαριά από το ίδιο το σκυλί.

Καλέσαμε άμεσα την αστυνομία και αυτή τη στιγμή είμαστε στο τμήμα. Το σκυλί είναι σε άθλια κατάσταση, δεν μπορεί να σταθεί όρθιο και δεν είμαστε σίγουροι αν θα τα καταφέρει καθώς είναι ένα βήμα πριν το κώμα. Είμαστε στον δρόμο για τον κτηνίατρο και θα σας ενημερώσουμε.

Αυτό που αναρωτιόμαστε... τόσος κόσμος, τόσοι άνθρωποι περνάνε καθημερινά από το συγκεκριμένο σημείο...Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε, κανένας δεν ρώτησε, κανένας δεν απόρησε. Μόνο δύο κυρίες που ήρθαν από την Αυστρία για να "απολαύσουν" τις ομορφιές του τόπου μας!!! 

Αυτός είναι ο τόπος μας, αυτός είναι ο πολιτισμός μας, αυτοί είμαστε!!...»

Φωτό: Facebook

Τι να συμπληρώσω, τι να σχολιάσω! Μια γροθιά στο στομάχι. Ένας λυγμός που παλεύει να κρατηθεί και μου κόβει την ανάσα. Ανακατεύονται τα έγκατά μου! Οι άνθρωποι, χωρίς εισαγωγικά, της «Νοιάζομαι Φιλοζωική Κρεστένων» τα είπαν όλα, τα έκαναν όλα, αδύνατα και δυνατά. Ένας τιτάνιος αγώνας για να σωθεί η ταλαίπωρη ψυχούλα, που ήταν ένα βήμα πριν το κώμα. Αγωνία κι ελπίδα που χαροπάλευε μαζί με τη Νίκη. Οι γιατροί από πάνω, με τις γνώσεις τους και την αγάπη τους. Αγάπη που άργησε μια μέρα, μια εβδομάδα, μήνες, χρόνια…

Κοιτάζω τα σκυλάκια μου, πρώην αδεσποτάκια, σκέφτομαι ότι ίσως να είχαν βρεθεί σε παρόμοια θέση, αν δεν τύχαινε να βρεθώ στο δρόμο τους και τρελαίνομαι...

Η κατάσταση μη αναστρέψιμη, η Νίκη δεν άντεξε, παρέδωσε το πνεύμα. Κι ήθελε τόσο πολύ να ζήσει! Αν το αντέχετε, δείτε φωτογραφίες στο Facebook. Είναι πολύ σκληρές για να τις δημοσιεύσω.

Στον αντίποδα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, φίλοι μου, τη φωτογραφία ενός παλικαριού, του Χάρη Τρωιάννου, που κουβάλησε στον ώμο το γέρικο σκυλάκι του για μεγάλη απόσταση, στα χιόνια, γιατί είχε κουραστεί. Έτσι, για να μην αποκαρδιωνόμαστε! Για να καταλάβουμε ότι όσο υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι-δρομοδείχτες, υπάρχει ελπίδα.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν χάθηκαν όλα. Εμείς, "οι γραφικοί", θα παλέψουμε κατά μόνας και ομαδόν. Είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, πού θα πάει!  Κι όσο βγαίνουν στον αφρό τέτοιες απάνθρωπες και κακοποιητικές συμπεριφορές, τόσο πιο λυσσασμένα θα παλεύουμε με νύχια και με δόντια, - πάντα με τη βοήθεια του νόμου, που ευτυχώς ισχύει και εφαρμόζεται πλέον στη χώρα μας - να συμμορφώσουμε, να τιμωρήσουμε, να ενημερώσουμε, να ευαισθητοποιήσουμε. Έτσι κι αλλιώς, από τους λίγους, που γίνονται χείμαρρος και συμπαρασύρουν ολοένα και περισσότερους, ξεκινούν πάντα οι μεγάλες ανατροπές.

 Καλό ταξίδι σ’ έναν καλύτερο κόσμο, μικρούλα μου! Συγχώρεσέ μας! Αυτή η χώρα δεν είναι για τους αδύναμους, τους ανυπεράσπιστους, τους κατατρεγμένους. Το έχουμε εμπεδώσει πια για τα καλά!