Φύγε κι όπου σου βγει! - Της Ρέας Βιτάλη

Φύγε κι όπου σου βγει! Αμέτοχος. Δίπλα φόνος. «Δεν είχα οπτική επαφή». Και η Αστυνομία, μια δημόσια υπηρεσία για να συνταξιοδοτηθείς «κάποτε»... Μια σταθερή μισθολογική βάση ώστε να συμπληρώσεις το εισόδημά σου με άλλες υπηρεσίες εκτός υπηρεσίας – φύλαξη προσώπων, σεκιουριτάδες κ.λπ. Πώς να γυρίσει το ποτάμι πίσω;

Τα γνωστά. Μια σειρά εγκληματικά ανευθυνο-υπεύθυνων. Από το τέλος προς την αρχή. Φρουρός με παρελθόν σε παράνομες πράξεις… Αμετάκλητα καταδικασμένος… Πώς να ξεμυτίσει από το φυλάκιο; «Ασ’ τα, μην μπλέξεις. Εχεις μπροστά σου δικαστήρια…». Και όντως. Αμέτοχος. Δίπλα φόνος. «Δεν είχα οπτική επαφή». Από το φραπόγαλο στο εσπρεσάκι, ένα τσιγάρο δρόμος.

«Ελέγχεται» δηλώνει η εκπρόσωπος της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία βγαίνει στα κανάλια. «Δεν είναι όλα τα περιστατικά ίδια. Χιλιάδες γυναίκες σώζει…». Γενικούρες της δεκάρας. Και μόνο ο θυμός που έχει η φωνή της, όχι για το ίδιο το συμβάν, αλλά μην και «γενικεύσουμε», σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι πόσο δεν αντιλαμβάνονται ούτε καν αυτό να χειριστούν. «Κάντε μήνυση».

Οι δύο γυναίκες αστυνομικοί υπηρεσίας ήταν στο τμήμα για να λένε «Κάντε μήνυση». Γιατί δεν βάζουν αυτόματο μηχάνημα και σε αυτό; Το περιπολικό, stand by. Για να μεταφέρει τι; Κάτι «επόμενο». Γενικώς και αορίστως. Επί το ειδικότερο, «πού να μπλέκεις τώρα;». Και ήταν γυναίκες, γαμώτο μου! Και συγγνώμη από τους άνδρες. Και ο αρχηγός της Αστυνομίας; Ελέγχει τον έλεγχο. Και ο υπουργός; Ο κάθε υπουργός; Προσωρινός σε κοινότητες μονιμάδων. Γιατί δεν λέμε αλήθειες;

Γνωρίζετε, για παράδειγμα, ότι υπάρχει νόμος που σου εξασφαλίζει το αμετάθετο μόλις πατήσεις στα χώματα της όποιας πόλης «σου»; Παρέα με την κατοχύρωση της ΜΗ απόλυσης, ό,τι και να κάνεις. Γατάκια, ιδιώτες. Πώς να λυθεί το δράμα αν φοβόμαστε την αλήθεια; Και η Αστυνομία, μια δημόσια υπηρεσία. Μια καλή βάση για να συνταξιοδοτηθείς «κάποτε»… Μια σταθερή μισθολογική βάση ώστε να αναζητήσεις να συμπληρώσεις το εισόδημά σου με άλλες υπηρεσίες εκτός υπηρεσίας. Οπως φύλαξη προσώπων, εταιρείες σεκιουριτάδων κ.λπ. Πώς να γυρίσει το ποτάμι πίσω;

Χρόνο με τον χρόνο μετατράπηκε το Σώμα σε μαζορέτες. Αφού ο αστυνομικός που είχε συνείδηση και ορμούσε στην ανομία, στην επόμενη σκηνή του έργου έβλεπε τον εγκληματία (για τον οποίο είχε παίξει τη ζωή του κορόνα γράμματα) να ελευθερώνεται από τη Δικαιοσύνη. «Αφού δεν είχαμε χώρο στις φυλακές»… Αυτό ήταν το επιχείρημα. Αφού τα δικαιώματα των δραστών τα χαϊδολογήσαμε περισσότερο από των θυμάτων.

Και για τους αθώους που τους φερθήκαμε σαν ενόχους, υπόθεση Δημήτρη Ινδαρέ, δεν καταδέχτηκε καμία Αρχή έντιμη αυτοκριτική. Και ο Τύπος; Τα Μέσα; Χαρτζιλίκια, χοντρά χαρτζιλίκια για την είδηση. Και η «Παιδεία»; «Μπάτσοι ξεφτίλα». Ενα κουβάρι όλο αυτό. Πώς το ξετυλίγεις; «Δεν υπάρχει προσωπικό», η βολική καραμέλα. Για όλα! Θέσεις λουφαδόρικες για να βολεύονται σε κάθε αλλαγή «δικά μας παιδιά». Υπηρεσίες προστασίας υψηλών προσώπων… Πόσοι, ποιοι; Επτασφράγιστα μυστικά.

Η σήψη είναι βαθιά και πολύχρονη. Εγινε πια κατεστημένο. Εγινε κανονικότητα. Και όποια κυβέρνηση βγάζει την ουρά της απέξω, δεν πείθει αλλά ετούτη ψηφίστηκε γιατί συνεννοηθήκαμε τα αυτονόητα ως αυτονόητα. Πού το χάσαμε; Οσα panic button και να διαλαλήσουμε, όσες υπηρεσίες προστασίας και να εγκαινιάσουμε (έχω κάνει και επεισόδιο στην «Κεραία» σχετικό), ό,τι, μα ό,τι…

Πώς να προχωρήσει αυτός ο τόπος αν δεν επέμβουμε στην εμπεδωμένη «κατάκτηση» ότι για καμία πράξη ασυνειδησίας δεν υπάρχουν επιπτώσεις; Ατιμωρησία. Οχι στην αξιολόγηση. Μονιμότητα. Πώς να διοικηθεί έτσι οποιαδήποτε υπηρεσία; Πώς να γίνει κράτος το κράτος αν δεν ενωθούν όλα τα κόμματα στο «Τέλος έργου»; Ομαδούλες-ύαινες, ο καθένας για τα δικαιώματα του δικού του κλάδου.

Και η κάθε αντιπολίτευση στο πλευρό της κάθε ομαδούλας μέχρι να γίνει κυβέρνηση και να έρθει αντιμέτωπη με το δράμα της ομαδούλας. Ημουν νια και γέρασα. «Η στιγμή που η κοινωνία ήρθε σε επαφή με τον χειρότερο εαυτό της». Ναι! Ναι. Και λοιπόν; Και μετά; «Το κράτος ήρθε σε επαφή με τις χειρότερες παθογένειές του». Ναι! Ναι. Και λοιπόν; Και μετά; Αραγε, αν όποιος «μόνος» προσπαθήσει να τα σπάσει όλα αυτά, τι τύχη, λέτε, να έχει; Αδιέξοδο. Μπουνιά στο στομάχι και θυμός, θυμός, θυμός. Πού θα μας βγάλει; Εκεί που μας είχε βγάλει. Και μετά; Ομηροι. Αενάως.

Πηγή: Protagon.gr