Τα Πάρτι Τεϊου στις ΗΠΑ και η αγωνία των Ρεπουμπλικανών - της Ρίτσας Μασούρα

Στο «Εγκώμιο της Πραότητας», ο Ιταλός φιλόσοφος Νορμπέρτο Μπόμπιο αναφέρεται στον συγγραφέα Λουίτζι Λουτσάτι. Το 1909 ο Λουτσάτι, στο πλαίσιο της λαϊκής κουλτούρας της εποχής, έγραψε το εγκώμιο της ανεκτικότητας, θεωρώντας ότι η ανεκτικότητα είναι αρχή του φιλελεύθερου κράτους. Ωστόσο, συνοδοιπόροι συγγραφείς του Λουτσάτι αντιτάχθηκαν στο θεώρημά του, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι «τα πιο ευγενή και ηρωικά πνεύματα δεν βρίσκονται μεταξύ των ανεκτικών ανθρώπων» και ότι «στη ζωή κανείς δεν είναι ανεκτικός».

Η έννοια της ανεκτικότητας πέρασε στον άνθρωπο της Δύσης μέσα από την εκκλησιαστική διδασκαλία. Ηταν μια αμιγώς θρησκευτική αξία. Στη συνέχεια όμως εξελίχθηκε σε αδιαπραγμάτευτο συστατικό της αριστερής σκέψης, η οποία θεωρούσε δεδομένη την ανεκτικότητα απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό: φύλο, φυλή, δόγμα. Στις μέρες μας, ό, τι θεωρούσαμε δεδομένο αμφισβητείται, ή γίνεται σάκος του μποξ, όπου πάνω του δοκιμάζουν την ισχύ τους οι νέες αξίες της μη ανεκτικότητας, του ρατσισμού και της άρνησης του σεξ, πέραν του «βιβλικού» του ρόλου. Ναι, ηχεί υπερβολική αυτή η μεταστροφή. Συμβαίνει όμως στις ΗΠΑ. Διάχυτη είναι η αίσθηση στον αμερικανικό Τύπο ότι στις προσεχείς εκλογές του Νοεμβρίου, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα «καπελωθεί» από την ακροδεξιά πτέρυγά του, το γνωστό Κίνημα Τεΐου (Tea Party). Ενα Kίνημα που αν και αναδεικνύει ως προτέρημα την απειρία του, διεξάγει προεκλογικό αγώνα εναντίον της αύξησης της φορολογίας, του ομοσπονδιακού χρέους και φυσικά εναντίον της “τυραννίας” της Ουάσιγκτον. Υπογείως, όμως, το Κίνημα εξελίσσεται σε φωλιά του ρατσισμού και της επιλεκτικής απουσίας του σεξ, επικρίνοντας τις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικές φυλές, καθώς τι κάνουν; Μολύνουν τη λευκή φυλή!

Προ ημερών, οι Ρεπουμπλικανοί της πολιτείας του Ντελαγουέαρ έδωσαν το χρίσμα για τη Γερουσία στην Κριστίν Ο’ Ντόνελ , τη «Σάρα Πέιλιν της ανατολής», εκνευρίζοντας ακόμη και τον Καρλ Ρόουβ, πρώην σύμβουλο του Μπους. Ο Ρόουβ αποκάλεσε την Κριστίν Ο’ Ντόνελ «παλαβή» και ακατάλληλη για δημόσιο αξίωμα. Ως το βράδυ της ίδιας μέρας, όμως, είχε σπεύσει να εγκρίνει την υποψηφιότητά της και μάλιστα ξεκίνησε τη συγκέντρωση χρημάτων για χάρη της. Η Κριστίν, παρότι σήμερα είναι ιδιαίτερα προσεκτική στις ομιλίες της, παλιότερα είχε δηλώσει δημοσίως ότι η αυτοϊκανοποίηση είναι αμαρτία και ότι η πορνογραφία ισοδυναμεί με μοιχεία. «Οταν ένας παντρεμένος καταφεύγει στην πορνογραφία, δεν λερώνει μόνο τη δική του αγνότητα, αλλά και αυτήν της συζύγου του. Νομίζω ότι οφείλουμε να διδάξουμε στον κόσμο υψηλότερα στάνταρντ από αυτά της αποχής. Οφείλουμε να διαδώσουμε έναν ηθικό τρόπο ζωής».

Η Κριστίν Ο’ Ντόνελ ανήκει στο Κίνημα του Τεΐου, που πολλοί θεωρούν εφεύρημα της εποχής. Δεν είναι όμως. Εχει βαθιές ρίζες στην αμερικανική κουλτούρα και ξεκίνησε 200 χρόνια πριν, όταν οι αποικιοκράτες της Βοστώνης εξεγέρθηκαν εναντίον των Αγγλων που τους επέβαλαν βαριά φορολογία. Μια ωραία πρωία δε, έριξαν στο λιμάνι όλα τα εμπορεύματα με τσάι που προέρχονταν από την Ινδία. Το κίνημα απευθύνεται σε συντηρητικούς λευκούς Αμερικανούς μέσης ηλικίας και κερδίζει έδαφος στις μεσοπολιτείες. Τα μέλη του, άτομα ασταθή, είδαν τις ζωές τους να ξεριζώνονται από την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και παρέμειναν προσκολλημένοι στο μεταπολεμικό στάτους των λευκών με τα πολλά προνόμια και τα εύσημα της μεσαίας τάξης. Μισόν αιώνα αργότερα, ο καπιταλισμός τους προδίδει και πάλι. Και τι κάνουν; Κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα και στοχοποιούν τους δημοκρατικούς, τους μετανάστες, τους έγχρωμους και φυσικά το «αλλότριον» σεξ.

Στις ΗΠΑ ο προβληματισμός για τη μεσαία τάξη είναι πλέον δεδομένος. Αυτόν περιγράφει στο τελευταίο της βιβλίο «Η Τριτοκοσμική Αμερική», η ελληνικής καταγωγής δημοσιογράφος Αριάννα Χάφινγκτον. Σε συνέντευξή της σε ραδιοφωνικό σταθμό, αρνήθηκε βεβαίως ότι οι ΗΠΑ αποκτούν στοιχεία τριτοκοσμικής χώρας, αλλά, όπως είπε, κατέφυγε σ’ αυτόν τον τίτλο για να επισημάνει στον πρόεδρο των ΗΠΑ το κατεπείγον της σωτηρίας της μεσαίας τάξης, η οποία τείνει να γίνει… είδος εν ανεπαρκεία! Κι είναι ακριβώς αυτή η μεσαία τάξη που θυμίζει λίγο κοκκινοσκουφίτσα, τη στιγμή που την πλησιάζει ο λύκος -στην προκειμένη περίπτωση το Κίνημα Τεΐου- με παντελή έλλειψη ανεκτικότητας.

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 26-9-2010

Πρόσωπα – Ρίτσα Μασούρα