Οι ανταγωνιστές - του Βασίλη Βιλιάρδου

ΟΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Η κινέζικη τριάδα, ο πόλεμος για την κατάκτηση της παγκόσμιας διακυβέρνησης, οι μονομάχοι, ο συσχετισμός των δυνάμεων, η μάχη της Ευρώπης και η μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα

Σε ένα απόσπασμα του βιβλίου του «Γόμορρα», ο ιταλός συγγραφέας ρώτησε έναν κινέζο «έμπορο» (στη Νάπολη, στο λιμάνι που κυριολεκτικά κατέλαβε χωρίς καμία αντίσταση η COSCO), εάν είναι μέλος της τριάδας – της κινεζικής μαφίας δηλαδή. Αφού ο Κινέζος παρέμεινε για λίγο σιωπηλός, έβγαλε από την τσέπη του τρία νομίσματα: ένα ευρώ, ένα δολάριο και ένα γουάν. «Αυτή είναι η δική μου τριάδα», απάντησε στον Ιταλό, «Αυτός είναι ο Θεός μου και γι’ αυτόν θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου. Δεν σέβομαι, δεν πιστεύω και δε υπηρετώ απολύτως τίποτα άλλο στον κόσμο».

Ακούγοντας κανείς αυτά τα λόγια, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί, εάν είναι δυνατόν να έχει συνέχεια ο «πολιτικά» μονοδιάστατος, «θεολογικά» (ηθικά) εντελώς αποστασιοποιημένος, «πολιτιστικά» αδιάφορος και «κοινωνικά» καταστροφικός σημερινός πολιτισμός μας. Επίσης, εάν μπορεί να διατηρηθεί η ειρήνη στον πλανήτη, όταν μάχονται με τέτοια μανία, πόσο μάλλον χωρίς καθόλου ηθικούς φραγμούς, τα δύο κυρίαρχα πλέον, τα δύο «ζωώδη» καλύτερα καπιταλιστικά «εκτρώματα»: ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, εναντίον της εξαιρετικά επικίνδυνης απολυταρχικής εκδοχής του, η οποία φαίνεται να έχει τις περισσότερες πιθανότητες μίας τελικής επικράτησης της.

Βέβαια, εάν δεχθούμε την αντίληψη του S.Freud, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη φύση είναι ουσιαστικά ανταγωνιστική και ταυτόχρονα α-κοινωνική, ότι δηλαδή ο ανταγωνισμός και η αμοιβαία εχθρότητα είναι στοιχεία σύμφυτα με την ανθρώπινη φύση, τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, στο σύγχρονο καπιταλισμό, είναι τα φυσικά του. «Ο οικονομικός άνθρωπος (Homo economicus) είναι ένα κατασκεύασμα, η υποτιθέμενη φύση του οποίου - απομονωμένος, ακοινωνικός, άπληστος, ανταγωνιστικός - κάνει τον καπιταλισμό να ανταποκρίνεται θαυμάσια στη ανθρώπινη φύση και τον θέτει έξω από κάθε είδους κριτική», μας λέει ο «ιδρυτής» της ψυχολογίας, επεξηγώντας ευρηματικά την επικράτηση του «αιμοβόρου» καπιταλισμού παγκοσμίως.

ΟΙ ΜΟΝΟΜΑΧΟΙ

Ανεξάρτητα από το παραπάνω θεωρητικό υπόβαθρο της θρησκείας του χρήματος και της ανθρώπινης φύσης, τα οποία εκπροσωπούνται, «μετουσιώνονται» καλύτερα με μεγάλη επιτυχία από τον καπιταλισμό, διαπιστώνουμε σήμερα ότι,

(α) μάχεται πια ένα και μόνο σύστημα τον εαυτό του - ο καπιταλισμός, στα πλαίσια μίας ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης,

(β) δύο «οικονομικοπολιτικές» εκδοχές του συστήματος μεταξύ τους - ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, το Καρτέλ δηλαδή, εναντίον του απολυταρχικού καπιταλισμού και

(γ) τρείς ουσιαστικά χώρες, για την κατάκτηση της κυρίαρχης οικονομικής θέσης στον κόσμο: οι Η.Π.Α. (διοικείται από το Καρτέλ, κυρίως από το χρηματοπιστωτικό), η Γερμανία (η εξουσία ανήκει επίσης στο Καρτέλ, κυρίως σε αυτό της βαριάς βιομηχανίας) και η Κίνα (το κράτος έχει όλες τις εξουσίες).

Όλες οι υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, με διαφορετικό βέβαια ειδικό βάρος η κάθε μία (προηγούνται η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Γαλλία, η Μ Βρετανία, η Βραζιλία κλπ), είναι περισσότερο ή λιγότερο θεατές της μάχης - παρακολουθώντας τον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο από τις «κερκίδες», χωρίς να μπορούν να αντιδράσουν.

Το βασικό «οικονομικό όπλο» των Η.Π.Α. είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, με την εξαιρετικά επικίνδυνη σύγχρονη παραλλαγή του: τις συναλλαγές υψηλής συχνότητας στα χρηματιστήρια, στα διαδικτυακά καζίνο καλύτερα. Αντίθετα, το όπλο της Γερμανίας είναι η βαριά βιομηχανία (και στις δύο αυτές δυνάμεις η Πολιτική είναι απλά εργαλείο της Οικονομικής Εξουσίας), ενώ της Κίνας η πανίσχυρη παραγωγική μηχανή καταναλωτικών κυρίως αγαθών που διαθέτει - σε συνδυασμό με το εξαθλιωμένο, υποταγμένο, πειθαρχικό και πάμφθηνο εργατικό δυναμικό της.

Εδώ θεωρούμε απαραίτητη μία διευκρίνιση, σχετικά με τη διαφορετική δομή του αμερικανικού καρτέλ, σε σύγκριση με το γερμανικό. Το αμερικανικό καρτέλ λειτουργεί κυρίως μέσω της χρηματιστηριακής συμμετοχής σε πολυμετοχικές εταιρείες, με σημείο αναφοράς τη Wall Street - όπως στο παράδειγμα της Goldman Sachs. Στο γερμανικό καρτέλ τώρα υπερτερούν οι ισχυρές βιομηχανικές οικογένειες (κάτι σαν τους ευγενείς του παρελθόντος), οι οποίες συνεργάζονται στενά κυρίως μεταξύ τους, αλλά και με «επιλεγμένους» τρίτους. Το παρακάτω παράδειγμα της μετοχικής δομής του ομίλου της Volkswagen (η Deutsche Bank ανήκει μάλλον στην αμερικανική πλευρά), είναι χαρακτηριστικό:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ο όμιλος Volkswagen-Porsche. Κατανομή των μετοχών με δικαίωμα ψήφου (περίπου το 90% όλων, αφού οι υπόλοιπες είναι 9,87%), σε ποσοστά.

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Οφείλει να προσέξει κανείς εδώ τη σημαντική ποσότητα μετοχών που κατέχει το Κατάρ στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία, συνδέοντας την με άλλες ανάλογες τοποθετήσεις αραβικών χωρών (στη Mercedes το Κουβέιτ κλπ), καθώς επίσης με την είσοδο του Abu Dhabi στα ναυπηγεία της Ελευσίνας, στη θέση (και μαζί) με τον πανίσχυρο όμιλο της γερμανικής ThyssenKrupp. Επίσης χαρακτηριστικές είναι και οι θυγατρικές, όπως και τα μεγέθη του ομίλου, στον Πίνακα ΙΙ που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Συμμετοχές, τζίρος και αποτελέσματα (2009/2010) του ομίλου Volkswagen-Porsche

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ο όμιλος κατασκευάζει 6,1 εκ, αυτοκίνητα συνολικά, επενδύει σημαντικά στην Κίνα και είναι ο τρίτος παγκοσμίως, μετά την Toyota (7,2 εκ.) και την General Motors (6,5 εκ.) - ενώ σχεδιάζει να καταλάβει σύντομα την πρώτη θέση.

Ο ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, οφείλουμε να προσθέσουμε το ότι, αν και η Γερμανία δεν φαίνεται να δίνει σημασία στην στρατιωτική ισχύ, δεν πρέπει να υποτιμάει κανείς την «εξοπλιστική» ικανότητα της, την οποία μπορεί να αναπτύξει σε χρόνο μηδέν – χρησιμοποιώντας τη βαριά βιομηχανία της με επιτυχία, όπως απέδειξε στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Πόσο μάλλον όταν έχει αναρριχηθεί προ πολλού στην τρίτη θέση παγκοσμίως, όσον αφορά τις εξαγωγές όπλων, με κύριους πελάτες την Τουρκία και την Ελλάδα.

Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί είναι κατατοπιστικός, σχετικά με τα μεγέθη (ΑΕΠ, πληθυσμός) των 10 πρώτων χωρών του κόσμου:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙΙ: Οι 10 πλουσιότερες χώρες, με κριτήριο το συνολικό ΑΕΠ

* Σε δις $ την 1.1.2009

Πηγή: CIA World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σε σχέση με τις πληθυσμιακά μεγάλες χώρες, οφείλουμε να αναφέρουμε εδώ τις Ινδονησία (250 εκ.), το Πακιστάν (176 εκ.), το Μπανγκλαντές (156 εκ.), τη Νιγηρία (149 εκ.), το Μεξικό (111 εκ.), τις Φιλιππίνες (98 εκ.), το Βιετνάμ (87 εκ.), την Αιθιοπία (85 εκ.), την Αίγυπτο (83 εκ.) και την Τουρκία (77 εκ.). Επίσης την Σαουδική Αραβία και το Ιράκ, από αραβικής πλευράς (περί τα 29 εκ.).

Αυτό που διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙΙ, είναι αναμφίβολα η «αδύναμη» θέση της Γερμανίας, σε σχέση με τους δύο βασικούς ανταγωνιστές της: τις Η.Π.Α. και την Κίνα. Εάν όμως διευρύνουμε τη σκέψη μας και την τοποθετήσουμε στην ηγετική θέση της ΕΕ, τότε θα διαπιστώσουμε αμέσως ότι, η μοναδική χώρα της Ευρώπης, η οποία όχι μόνο επωφελείται, αλλά έχει ταυτόχρονα απόλυτη ανάγκη την ΕΕ, δεν είναι άλλη από τη Γερμανία (ας σημειωθεί εδώ ότι, στις αρχές Οκτωβρίου ψηφίζεται στη γερμανική Βουλή η παύση καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων – ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση μας έχει λάβει τα μέτρα της και δεν θα ζημιωθεί η χώρα μας «προδοτικά», ακόμη μία φορά).

Ο Πίνακας ΙV δείχνει μία εντελώς διαφορετική εικόνα του «συσχετισμού των δυνάμεων» στον πλανήτη, εάν τοποθετήσουμε «νοητικά» τη Γερμανία στην ηγεσία της Ευρώπης των 27:

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙV: Το ΑΕΠ στις εννέα βασικές περιοχές του πλανήτη, σε δις $

Πηγή: Bundeszentrale 2008

Πίνακας: Β.Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙV, η Ευρώπη είναι στην πρώτη θέση, με κριτήριο το ΑΕΠ - ενώ από πληθυσμιακής πλευράς, προηγείται σημαντικά των Η.Π.Α. Επομένως, εάν τοποθετηθεί, όπως σχεδιάζει, η Γερμανία στην ηγεσία της, έχει όλες τις προϋποθέσεις να κερδίσει τον πόλεμο – διαφορετικά, απολύτως καμία. Για να τα καταφέρει όμως, θα πρέπει εν πρώτοις να κερδίσει το σκάκι με το διάβολο - τη μάχη της Ευρώπης καλύτερα, η οποία «μαίνεται», μετά την απόβαση των Η.Π.Α. μέσω της διόδου του ΔΝΤ και της Ελληνικής κερκόπορτας (ακολουθούν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία κλπ, ενώ έχει προηγηθεί η Ανατολική Ευρώπη), καθώς επίσης μετά την κινεζική εισβολή.

Η απόβαση της Κίνας στην Ευρώπη ξεκίνησε από την Ιταλία (Cosco), διευρύνθηκε στο Βέλγιο (η Cosco Pacific Ltd έχει συμμετοχές στο λιμάνι του Βελγίου, εκτός από αυτές στην Κίνα, στο Χονγκ Κονγκ, στην Αίγυπτο και στη Σιγκαπούρη, με 189,9 εκ. $ κέρδη το πρώτο εξάμηνο του 2010 – άνοδος κατά 82%) και συνέχισε στην Ελλάδα – η οποία παραμένει δυστυχώς στο μάτι του κυκλώνα, όχι μόνο της αμερικανοευρωπαϊκής διαμάχης, αλλά και των τριών μαζί αντιμαχομένων δυνάμεων του πλανήτη. Δεν είμαστε βέβαια στόχος των Πολιτών τους, των αμερικανών, των κινέζων ή των γερμανών δηλαδή, οι οποίοι έχουν ανάλογα ή ακόμη και χειρότερα προβλήματα από τα δικά μας, αλλά των εκάστοτε κέντρων εξουσίας τους.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

«Ότι είναι για εμάς η ατομική βόμβα, είναι για τους Γερμανούς το νόμισμα τους, το μάρκο», συνήθιζαν να λένε μεταξύ τους οι Γάλλοι ηγέτες, κατά τις μυστικές συναντήσεις τους στο παλάτι των Ηλυσίων.

Ακριβώς για το λόγο αυτό, ήδη από την εποχή μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα κοινό νόμισμα, χωρίς ποτέ να το επιτυγχάνουν. Οι προσπάθειες τους αυτές εμποδίζονταν πάντοτε από τα αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ των πληθωριστικών κρατών του Νότου και της ισχυρής ζώνης του Βορρά – με κύριους «εκπροσώπους» τη Γερμανία, καθώς επίσης την Ολλανδία. Ανάλογα περιορισμένες λοιπόν ήταν οι προσδοκίες, κατά το ξεκίνημα των συζητήσεων των F.Mitterrand – H.Kohl, στα μέσα της δεκαετίας του ’80.

Περισσότερο από όλους τους άλλους Ευρωπαίους, αυτοί οι οποίοι ανέκαθεν υπέφεραν από το υφιστάμενο νομισματικό σύστημα ήταν οι Γάλλοι – οι οποίοι το θεωρούσαν σαν μία «κατηγοριοποίηση δύο ταχυτήτων», υπέρ της Γερμανίας και εις βάρος δικό τους. Η ισχυρή γερμανική εξαγωγική βιομηχανία ήταν πάντοτε σε πλεονεκτική θέση, μεταξύ άλλων επειδή οι συναλλαγματικές ισοτιμίες, τις οποίες η κεντρική τράπεζα τους διαχειριζόταν με επιτυχία, ήταν υποχρεωτικό να κυμαίνονται εντός ενός προκαθορισμένου πλαισίου. Αντίθετα, οι Γάλλοι ήταν πάντοτε αναγκασμένοι να συμβιβάζονται με την πολιτική χρήματος, με τις «εντολές» καλύτερα της κεντρικής γερμανικής τράπεζας (Bundesbank) αφού, όταν οι κεντρικοί τραπεζίτες της Φρανκφούρτης αύξαναν τα επιτόκια, οι Γάλλοι υποχρεώνονταν να ακολουθήσουν.

Από την άλλη πλευρά, όταν οι τιμές των προϊόντων στη Γαλλία αυξάνονταν, σε σχέση με τη Γερμανία, δεν έμενε άλλη επιλογή στο Παρίσι από την υποτίμηση του φράγκου. Προφανώς, το γεγονός αυτό αποδείκνυε παγκοσμίως, δυστυχώς για τη Γαλλία, την «κατωτερότητα» της, σε σύγκριση με τη Γερμανία. Έτσι, η Γαλλία θεώρησε σαν τη μοναδική εναπομένουσα «νομισματική και οικονομική» λύση, την καθιέρωση ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος – για το οποίο έθεσε τις βάσεις το σχέδιο του J.Delor.

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, πιστεύεται σήμερα με σχετική ασφάλεια το ότι, η Γερμανία συμφώνησε να θυσιάσει το νόμισμα της και να υιοθετήσει το Ευρώ, σαν αντάλλαγμα της ένωσης της με την πρώην Ανατολική Γερμανία – απαιτώντας επί πλέον τη μόνιμη εγκατάσταση της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη. Από την άλλη πλευρά η Γαλλία θεώρησε εσφαλμένα ότι, η υιοθέτηση του Ευρώ θα ήταν επωφελής για την ίδια, ενώ θα παρέμενε ασφαλής απέναντι σε μία πανίσχυρη, ενωμένη Γερμανία, εάν την υποχρέωνε να συμμετέχει σε μία κοινή νομισματική ένωση – στη σημερινή Ευρωζώνη.

Παρά την αντίθεση λοιπόν της Μ. Βρετανίας (αλλά και των άλλων «συμμάχων», εκτός ίσως των Η.Π.Α.), η Γαλλία επέμενε δυστυχώς (ένα τεράστιο λάθος, στο οποίο ενδεχομένως την «εξώθησε» ακόμη μία φορά η αδικαιολόγητη «υπεροψία» της), έως ότου επετράπη τελικά η ένωση των δύο Γερμανιών - χωρίς ποτέ βέβαια να πάψουν να υπάρχουν μεγάλες «φυλετικές» αντιθέσεις, έστω και καλυμμένες, μεταξύ των Πρώσων, των Γαλατών και των Σαξόνων.

Κατά την άποψη μας, η πλέον έξυπνη κίνηση της Γερμανίας στην «ευρωπαϊκή σκακιέρα», ήταν ή δήθεν θέση της, σχετικά με την απαίτηση της να ενωθεί πολιτικά η Ευρώπη, πριν ακόμη εισαχθεί το κοινό νόμισμα – σε αντίθεση με τη Γαλλία, η οποία ήταν υπέρ μίας Ενωμένης Ευρώπης, ανεξάρτητων μεταξύ τους κρατών. Το ότι η τοποθέτηση αυτή της Γερμανίας, η πολιτική ένωση της Ευρώπης δηλαδή πριν τη νομισματική, ήταν ένα πανέξυπνο τέχνασμα, μία παγίδα καλύτερα για τη Γαλλία, αποδεικνύεται αναμφισβήτητα από τη σημερινή αντίθεση της, στην προοπτική μίας πολιτικής και δημοσιονομικής ένωσης της ΕΕ (άρθρο μας: Δύναμη και Δίκαιο).

Από όλα τα παραπάνω συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, η μάχη για την κατάκτηση της Ευρώπης είχε ξεκινήσει πολύ πριν το αντιληφθούν οι Η.Π.Α., η Κίνα, αλλά και οι υπόλοιπες δυνάμεις του πλανήτη – ουσιαστικά, λίγο μετά την ήττα της Γερμανίας στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Έκτοτε, η Γερμανία ακολουθούσε με μεθοδικότητα και συνέπεια το συγκεκριμένο, μακροπρόθεσμο αυτό στόχο, «κάτω από τα μάτια» των αντιπάλων συμμαχικών δυνάμεων, οι οποίες δεν μπόρεσαν ποτέ να αντιληφθούν τις πραγματικές προθέσεις της.

Η Γερμανία, δημιουργώντας κατ’ αρχήν μία ισχυρή Οικονομία, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια των Η.Π.Α., οι οποίες την ενίσχυσαν για να την χρησιμοποιήσουν στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου με τη Ρωσία, κατάφερε να αναδείξει το νόμισμα της, το μάρκο, στο ισχυρότερο της Ευρώπης. Με τη βοήθεια τώρα του νομίσματος της, επηρέαζε (εκμεταλλευόταν) προς όφελος της ισχυρής εξαγωγικής βιομηχανίας της, όλες τις ευρωπαϊκές χώρες - έως τη στιγμή που το θυσίασε σκόπιμα, με στόχο τη μεγέθυνση (ενοποίηση) του κράτους της.

Συνεχίζοντας, αμέσως μετά τη «θυσία» του νομίσματος της, η Γερμανία άρχισε ξανά να λειτουργεί «νομισματικά». Έτσι, με τη βοήθεια της μεθοδικής εσωτερικής υποτίμησης, τη διατήρησης δηλαδή των μισθών σε χαμηλά επίπεδα, ταυτόχρονα με τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας της, κατάφερε με θαυμαστό τρόπο να δημιουργήσει ένα ισχυρό γερμανικό Ευρώ – αντιστρέφοντας τους όρους και αναγκάζοντας τους «εταίρους» της σε εσωτερικό πληθωρισμό, σε συνδυασμό με την εκτόξευση των ελλειμμάτων, καθώς επίσης με την υπερχρέωση τους (άρθρο μας). Το αποτέλεσμα των ενεργειών της είναι το λιγότερο εκπληκτικό, αφού είτε με ανατιμημένο, είτε με υποτιμημένο Ευρώ, η επιτυχία της εξαγωγικής της βιομηχανίας, του βασικού της όπλου δηλαδή, καθώς επίσης του επεκτατικού λιανικού της εμπορίου, είναι απολύτως εξασφαλισμένη**.

Εάν λοιπόν δεν γινόταν θύμα της αμερικανικής ληστείας, του «κόλπου» δηλαδή με τα ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης (CDS κλπ), τα οποία ζημίωσαν σε τεράστιο βαθμό τις τράπεζες της (ιδίως τις ομοσπονδιακές), η ολοκληρωτική ηγεμονία της στην Ευρώπη, η PAX GERMANICA καλύτερα (μεταξύ άλλων με την προώθηση σχεδίων ελεγχομένης χρεοκοπίας των «εταίρων» της, έτσι ώστε να αναλαμβάνει την «σκιώδη» διακυβέρνηση τους), θα ήταν ήδη γεγονός.

Δυστυχώς για τα σχέδια της μεγάλης αυτής χώρας χάθηκε πολύτιμος χρόνος, μέσα από την κρίση που προκάλεσαν οι Η.Π.Α., ενώ δόθηκε η ευκαιρία, αφενός μεν να επιτεθεί το ΔΝΤ στην ΕΕ, υπό την ηγεσία του Γάλλου προέδρου του (προφανώς δεν είναι τυχαία η «διπλή» καταγωγή του κ. Strauss-Kahn), αφετέρου να εισβάλλει αποφασιστικά η Κίνα – με απροσδιόριστες πλέον συνέπειες, τόσο για την τελική έκβαση της μάχης της Ευρώπης, όσο και του πρώτου παγκοσμίου οικονομικού πολέμου.

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να προσθέσουμε ότι, η μάχη της Ευρώπης ωφελεί ποικιλοτρόπως το Καρτέλ, αφού παράλληλα δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις μίας συντριπτικής ήττας των απασχολουμένων – μικρομεσαίων επιχειρήσεων και εργαζομένων. Η μείωση των εισοδημάτων τους στα επίπεδα της Κίνας, χωρίς διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις, είναι πλέον ορατή - αφού η βίαια επιβολή της παγκοσμιοποίησης δημιούργησε δυστυχώς συγκοινωνούντα δοχεία, μέσω των οποίων έγινε εφικτή η «εξίσωση», η αναδιανομή καλύτερα των εισοδημάτων, στα επίπεδα «ανοχής» του Καρτέλ (σε αισθητά χαμηλότερα επίπεδα για τη δύση, σε ελαφρώς υψηλότερα για τον υπόλοιπο κόσμο).

Για παράδειγμα (όσον αφορά τα «συγκοινωνούντα δοχεία της παγκοσμιοποίησης), όταν ενώσει κανείς δύο διαφορετικά δοχεία, εκ των οποίων το ένα είναι γεμάτο νερό και το άλλο άδειο, το νερό θα μοιρασθεί εξίσου - υποχρεωτικά λοιπόν και στα δύο δοχεία, αφού τότε μόνο «ισορροπεί». Αντίστοιχα λειτουργεί και η παγκοσμιοποιημένη αγορά - όχι βέβαια για το Καρτέλ, το οποίο δεν συμμετέχει παθητικά, αλλά έντονα ενεργητικά στην όλη διαδικασία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όπως φαίνεται, εισερχόμαστε με γρήγορο ρυθμό στο 5^ο (νομισματικοί πόλεμοι) και 6^ο στάδιο της κρίσης: στις γεωπολιτικές εξελίξεις, οι οποίες «εγκυμονούν» τεράστιους κινδύνους – πόσο μάλλον αφού ο οικονομικός πόλεμος μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξελιχθεί σε έναν «συμβατικό», που όμως δεν αποκλείει τη χρήση των υφισταμένων πυρηνικών και λοιπών υπερόπλων. Εν τούτοις, η χώρα μας δεν είναι σε θέση να εμποδίσει μία τέτοια «περιπλοκή», αφού δεν ανήκει στις ηγετικές δυνάμεις του πλανήτη – οπότε δεν έχει κανένα λόγο να ασχοληθεί με ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Αυτό όμως που μπορεί να κάνει η Ελλάδα, συνειδητοποιώντας ότι παραδόξως ευρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων (ειδικά μετά τα τεράστια προβλήματα της Ιρλανδίας και τους κινδύνους που προδιαγράφονται για το Ευρώ), είναι να εκμεταλλευθεί τις «ανάγκες» των τριών αντιμαχομένων δυνάμεων, ενδεχομένως και της Ρωσίας, επιλύοντας ριζικά τα δικά της προβλήματα. Από αυτήν την οπτική γωνία, θεωρούμε ότι πιθανότατα θα αναγκασθεί να επιλέξει με ποιούς τελικά θα «συνεργασθεί» - αξιολογώντας σωστά όλα τα οφέλη που μπορούν να προκύψουν για τους Πολίτες της.

Φυσικά δεν μπορούμε να κρίνουμε, εάν η κυβέρνηση μας είναι σε θέση να λειτουργήσει «δημιουργικά», εκμεταλλευόμενη την τεράστια δυνατότητα που τις προσφέρεται* – στην κυριολεξία από το πουθενά. Εν τούτοις, οφείλουμε να ελπίζουμε για το καλύτερο, αφού είναι ίσως μία μοναδική ευκαιρία για να ξεφύγει η Ελλάδα με μία κίνηση, καθώς επίσης με ελάχιστο κόστος, από όλα τα προβλήματα που συσσώρευσαν οι εξαιρετικά ανεπαρκείς και σε μεγάλο βαθμό «διεφθαρμένες» από το Καρτέλ κυβερνήσεις της των τελευταίων δεκαετιών – ειδικότερα, από την παγίδα του υπερβολικού δημόσιου χρέους.

*Υστερόγραφο 04.10.2010: Είναι αυτονόητο βέβαια πως δεν εννοούμε τη λήψη νέων τοκογλυφικών δανείων, τη «μόλυνση» μας από την κίτρινη επιδημία, την υποταγή μας σε οποιουσδήποτε «ξένους», την εγκατάσταση μίας άλλης σκιώδους κυβέρνησης, το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας, ή την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 3. Οκτωβρίου 2010

viliardos@kbanalysis.com

Facebook Twitter Netlog

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, σύμβουλος επιχειρήσεων & επενδύσεων, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.