Εκλογές; Λυπηθείτε μας! - του Άρη Δαβαράκη

Photo: kritimanos

Βαριέμαι εκλογές, λυπηθείτε μας. Είμαστε όλοι άνω-κάτω, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα προβλήματα (τα οικονομικά εννοώ βεβαίως, τα άλλα δεν σταματούν έτσι κι αλλιώς ποτέ, είναι κοινώς αποδεκτά ως μέρος του όλου αθλήματος). Εκλογές σημαίνει συσπειρώσεις και εξηγήσεις και εκτιμήσεις και συμπεράσματα κομματικά και λόγια, λόγια, λόγια του αέρα ατέλειωτα. Και δυστυχώς σημαίνει (για τους περισσότερους) τσίτα τα νεύρα και μπουρδολογίες για προγράμματα που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ, για το πόσο αποτυχημένος είναι ο νυν Δήμαρχος (σε όλη τη Ελλάδα) και πόσο σπουδαίος και μοναδικός είναι ο πολλά υποσχόμενος αντίπαλός του που θα τα διορθώσει όλα. Σημαίνει, ειδικά αυτή τη φορά, «Καλλικράτη». Τι είναι αυτός ο «Καλλικράτης»; Εργάστηκε, μου λέει το ψαχτήρι, σε τέσσερα μεγάλα έργα της αρχαίας Αθήνας, σύμφωνα με αναφορές του Πλούταρχου: Στα Μακρά Τείχη της πόλης (460 – 450 π.Χ.), στην επιδιόρθωση τμήματος των περιφερειακών τειχών των Αθηνών, στην ανοικοδόμηση ναού, αφιερωμένου στην Άπτερο Νίκη στην Ακρόπολη, το 448 π.Χ. και τέλος, σύμφωνα με τον Πλούταρχο πάλι, συνεργάστηκε με τον Ικτίνο για την ανέγερση του Παρθενώνα.

Καλά ακούγονται όλα αυτά, αλλά πολύ Αθηνοκεντρικά. «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα», λέμε δεκαετίες τώρα, θα μπορούσαν να είχαν σκεφτεί κάτι πιο πρωτότυπο και ευρύτερα Ελληνικό. Να, βλέπετε; Ήδη άρχισα την γκρίνια και την αντιπολίτευση. Είναι αναπόφευκτο – ειδικά για τους μη ενημερωμένους ούτε για τα βασικά, όπως η περίπτωσή μου.

Γιατί, ως «σύγχρονο ανανεωτικό σχέδιο για την πραγματική αναβάθμιση και την καλύτερη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης», ομολογώ οτι δεν ξέρω τι είναι ο «Καλλικράτης» - και δεν νομίζω ότι θα μάθω και ποτέ. Μέχρι στιγμής έχω καταλάβει ότι θα ενώσει περιοχές, χωριά ή πόλεις ώστε τουλάχιστον το Άνω Κουρουνοχώρι και το Κάτω Κουρουνοχώρι να αποτελέσουν πια μία οντότητα με κεντρική διοίκηση και να μην έχουν δυο Κοινοτάρχες η Δημάρχους αλλά έναν. Ωραία. Μου αρέσει αυτό – αλλά, κακά τα ψέμματα, συνεχίζω να βαριέμαι. Και μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε για «απολιτίκ» ή ανενεργό πολίτη, γιατι θα με αδικήσετε. Αν πίστευα ότι έστω και το 1% από αυτά που υπόσχονται γενικά τα κόμματα και οι υποψήφιοι και στις Βουλευτικές και στις Δημοτικές εκλογές θα προσπαθούσαν να το πραγματοποιήσουν, θα ξεκόλλαγα. Αλλά τους έχω μάθει πια. Κάθονται τώρα με τους συνεργάτες τους και σκέφτονται διάφορα μήπως ξεβαρεθούμε λίγο και πάμε στις κάλπες, μόλις εκλεγούν όμως όλα όσα είχαν σκεφτεί θα τα ξεχάσουνε το ίδιο βράδυ. Και το μόνο που θα «μετρήσει» πάλι θα είναι αν θα «πρασινίσει ο χάρτης» ή αν θα «γίνει μπλέ σιέλ». Και στα παραθυράκια και τα πάνελ, απο το ίδιο βράδυ, θα ακούμε για τους (κατα Κωνσταντίνο Τζούμα) «πανωλεθρίαμβους» του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του λευκού και της αποχής, του ΛΑΟΣ, του ΚΚΕ (και των άλλων, μεγάλης ποικιλίας, δημοκρατικών δυνάμεων της αριστεράς). Που εδώ που τα λέμε δεν μας νοιάζει καθόλου εμάς που δεν έχουμε σχέση με τα κόμματα και δεν περιμένουμε κάτι από καποιανού την εκλογή. Δεν πα να βγεί όποιος θέλει στην Πάτρα και στη Θεσσαλονίκη, λέω εγώ – και ο Πατρινός ή ο Θεσσαλονικιός μεγάλη του σκασίλα ποιος θα βγει στην Αθήνα.

Αλλά «ό,τι και να γίνει, ό,τι και να λάχει, κούντου-λούνα-βίνι τραγουδάν οι Βλάχοι» (Γκάτσος, στα «Παράλογα» του Χατζιδάκι). Βαριέμαι-ξεβαριέμαι δηλαδή, στις 7 Νοεμβρίου έχουμε εκλογές και ο καθένας απο μας θα αποφασίσει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει, αν θα πάει εκδρομή, αν θα κάνει Κωσταλέξι όλη μέρα σπίτι μπροστά στην τηλεόραση ή αν θα αρπάξει την ευκαιρία να πάρει (για ερωτευμένους μιλάμε τώρα) τον δικό του ή την δικιά του και να το σκάσουνε κανονικά εκτός έδρας, να ευχαριστηθούνε σεξ και ξάπλες και αγκαλιές και βόλτες και σφηνάκια όλο το Σαββατοκύριακο – κι ας πέσει ο προϋπολογισμός ακόμα λίγο πιο «έξω», ο βρεμμένος τη βροχή δεν τη φοβάται, έτσι δεν είναι; Καλά δεν το συζητώ,  αν ήμουνα ερωτευμένος θα άρπαζα την ευκαιρία και θα πέρναγα ένα Σαββατοκύριακο κάπου στην Ελλάδα off season, με φτηνές τιμές και μαγευτικά τοπία - εύκολα μιλάμε τώρα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα (αλλά δεν μπορώ να το εφαρμόσω γιατί κωλύομαι και δεν μπορώ να σας πώ γιατι – άσε που δεν είμαι ερωτευμένος με κάποιο πρόσωπο συγκεκριμένα έτσι κι αλλιώς, είμαι «γενικά ερωτευμένος», μια κατάσταση που δεν μετράει για δικαιολογία στα 57 πρός 58 σου, είναι πολύ φιλολό).

Ναι. Εγώ θα πρέπει να ψηφίσω. Βαριέμαι φριχτά αλλά τουλάχιστον είναι παρήγορο οτι δεν έχω κανένα δίλλημα, δεν ψάχνομαι, δεν ταλαντεύομαι, θα πάω στο εκλογικό μου τμήμα και θα ψηφίσω τον Κακλαμάνη για Δήμαρχο επειδή τον αγαπάω και για το άλλο, το «Περιφερειάρχης» θα ρίξω ενα λευκό ξεγυρισμένο γιατί δεν μ΄ενδιαφέρει καθόλου ποιος θα βγει, το λέω και το ομολογώ. Ξέρω πως δεν ακούγεται σωστό αλλά ούτε τα ονόματα των υποψηφίων δεν ξέρω και ούτε ενδιαφέρομαι να τα μάθω. Γιατί, απλούστατα, αν κάτσω εγώ και μελετήσω σοβαρά και σταθμίσω τα υπέρ και τα κατά και ψηφίσω κάποιον, ή οι Γαλάζιοι ή οι Πράσινοι θα γκαρίζουνε «νικήσαμε» εκείνη τη μέρα και από την επομένη θα χρησιμοποιήσουνε την ψηφο μου για να συνεχίσουν αυτό το, αν μη τι άλλο, φριχτά αποτυχημένο παιχνίδι που παίζουνε 35 χρόνια τώρα. Δεν θέλω να συνεργήσω πια σε αυτή την ανοησία, Μοντέγοι και Καπουλέτοι, Νεοδημοκράτες και Πασόκοι, μπλέ ή πράσινοι κόκκοι. Πηδάω απ΄το τραίνο (σε στάση, μην ανησυχείτε, δεν θα κινδυνεύσω) και νίπτω τας χείρας μου. Τα υπάρχοντα κόμματα δεν θα ξαναπάρουνε ποτέ πια την ψήφο μου – για όσες τελοσπάντων τετραετίες μου απομένουνε. Τους έχει βαρεθεί η ψυχή μου και αυτό, πάει πια, τελείωσε, δεν αλλάζει.

Θα μου πείτε «τότε γιατί ψηφίζεις Κακλαμάνη» αφού ξέρεις οτι μετά η Ν.Δ θα θριαμβολογεί για «μεγάλη νίκη της Ρηγίλλης»; Θα σας πω: Είναι καθαρά ανθρώπινοι οι λόγοι, απλοί, χωρίς πολλά μπερδέματα. Τον Κακλαμάνη μου τον είχε συστήσει ο φίλος μου ο Αντώνης Σαμαράς, τότε, επι «Πολιτικής Άνοιξης». Μόνο μια φορά, που λέει και ο Κραουνάκης, στην Θεσσαλονίκη, στο ξενοδοχείο «Μακεδονία Παλλας» πριν απο έναν προεκλογικό του λόγο. Μια χειραψία και ένα χαμόγελο ήταν αυτή η γνωριμία και μετά, για δεκατόσα χρόνια, ούτε τον είδα ούτε με είδε πουθενά, ουτε κοινούς γνωστούς είχαμε, ούτε «κοινωνικά», ούτε φιλίες, ούτε τίποτα. Τo 2005 που η Ελληνική Δικαιοσύνη με προφυλάκισε στον Κορυδαλλό ως «ιδιαιτέρως επικίνδυνο κατα συρροήν και κατ΄επάγγελμα εγκληματία μεγαλέμπορο ναρκωτικών» (με κατάλευκο ποινικό μητρώο), ο Νικήτας ήτανε Υπουργός Υγείας. Λίγες μέρες μετά τον εγκλεισμό μου ήρθε ένας φύλακας, ξεκλείδωσε το κελί όπου συζούσα με άλλους τρείς συνανθρώπους και με πήγε στο γραφείο του Διευθυντή των φυλακών. Εγω δεν καταλάβαινα αλλά στη φυλακή δεν ρωτάς, προχωράς. Ο Διευθυντής μου έδωσε ένα χαρτάκι με δυο-τρία τηλέφωνα.

«Ο Υπουργός Υγείας, ο κ. Κακλαμάνης», μου είπε, «ζήτησε να σας μιλήσει. Μπορείτε να τον πάρετε και τώρα απο το δικό μου τηλέφωνο, να μην περιμένετε στην ουρά των καρτοτηλεφώνων». Εντελώς αποβλακωμένος είπα «ευχαριστώ» και τηλεφώνησα. Ο Νικήτας μου είπε οτι μου εκφράζει την συμπαράστασή του και ότι θέλει να έρθει μάρτυρας υπεράσπισης στο δικαστήριο όταν θα οριζότανε η δικάσιμος. Του είπα «δεν γίνονται αυτα τα πράγματα είσαι Υπουργός, είναι υπόθεση ναρκωτικών, έτσι την έχουν χαρακτηρίσει δηλαδή επισήμως, δεν μπορείς να εκτεθείς τόσο». Σχεδόν θύμωσε. «Δηλαδή», μου είπε, «επειδή είμαι Υπουργός δεν ξέρω τα τραγούδια σου, δεν έχω ακούσει επι χρόνια τις εκπομπές σου στο Τρίτο πρόγραμμα, δεν έχω διαβάσει κείμενά, σου, άρθρα, χρονογραφήματά σου; Δεν ξέρω ποιος είσαι; Όχι φίλε, ακριβώς επειδή είμαι Υπουργός θέλω να έρθω και να πω στο δικαστήριο τι ξέρω για σένα. Και το απαιτώ».

Το είπε και το έκανε. Ηταν ένας από τους μάρτυρες υπεράσπισής μου όταν βρεθήκαμε μπροστά στο Τριμελές.

Και σας ρωτάω τώρα εγω: Θα πάω να τον ψηφίσω χωρίς πολλά-πολλά, καθαρά και ξάστερα ή θα επιβεβαιώσω την φριχτή παροιμία για τους «ευεργετηθέντες» που είναι οι πρώτοι στο μαχαίρωμα του φίλου και αδερφού τους; Γιατί για μένα αυτό είναι ο Νικήτας Κακλαμάνης: φίλος και αδερφός για πάντα. Και τα πολιτικά δεν με νοιάζουν καθόλου.

Παρ΄όλα αυτά όμως, παρόλο που ξέρω τι θα ψηφίσω στην συγκεκριμένη αναμέτρηση, όλο το άλλο, ο Πανωλεθρίαμβος Γαλάζιων και Πρασίνων, καθόλου δεν με νοιάζει πια. Και πραγματικά βαριέμαι όλα αυτά που θα πούνε και όλα αυτά που θα υποσχεθούνε και όλες τις εξαγγελίες και τα συμπεράσματα της επόμενης μέρας, «κόλαφος για την κυβέρνηση το αποτέλεσμα, θρίαμβος Σαμαρά», «επιβράβευση ΓΑΠ δείχνουν τα αποτελέσματα, απόλυτα κυρίαρχος του παιχνιδιού ο Πρωθυπουργός». Αλλά, τι να κάνουμε, απλοί πολίτες είμαστε, δεν μπορούμε ούτε το σύστημα να αλλάξουμε, ούτε να μεταμορφώσουμε την άθλια κατρακύλα της πολιτικής μας ζωής μ΄ένα μαγικό ραβδάκι, θα το φάμε στη μάπα το στημμένο παιχνίδι για άλλη μια φορά.

Νάναι καλά ο Νικήτας, δηλαδή, όσον αφορα εμένα– αλλιώς δεν πήγαινα στην κάλπη ούτε δεμένος με αλυσίδες. Κατευθείαν στο 38ο χιλιόμετρο Αθηνών-Σουνίου ή την Παλιά Επίδαυρο, απο Πέμπτη 4 του μηνα, αμέσως μετα την εκπομπή μου, περιμένοντας να σκάσει ο ήλιος μύτη για να την πέσω στο βαθύ γαλάζιο πέλαγος. Και το βράδυ της Κυριακής, με μπέργκερς και συνεχές ζάπιγκ στα κανάλια, να βεβαιωθώ οτι εξελέγη ο φίλος κι αδερφός μου – και να πάω για έναν ύπνο τρικούβερτο...

protagon.gr