"Θα περπατήσουμε μαζί" - Η πρώτη ποιητική συλλογή της Μαρίνας Αποστόλου (Εκδόσεις Οσελότος)

Παραθέτουμε επιλεκτικά τρία πολύ όμορφα ποιήματα από τη συλλογή:

Μια μέρα

Μια μέρα τα δύσκολα θα φύγουν

μακριά μας θα πετάξουν

μια μέρα τα δύσκολα θα σβήσουν

κι οι χαρές μας τον καημό μας θα πατάξουν

εκείνη τη μέρα λαχταρώ και ανυπόμονα προσμένω

ξέρω, θα έρθει, κείνη τη μέρα προσδοκώ και περιμένω

μια μέρα όσα μας πληγώνουν και μας καθυστερούν

θα τραπούν εις άτακτο φυγή

μια μέρα όσα μας πλήττουν και μας στενοχωρούν

θα πνιγούν μέσα σ’ απόλυτη σιωπή

μια μέρα οι πόνοι μας θα γίνουν παρελθόν

τίποτα την ηρεμία μας δε θα ταράξει

μια μέρα οι δρόμοι μας θα σμίξουν στο παρόν

τίποτα δε θα μπορέσει να τους φράξει

κείνη τη μέρα ονειρεύομαι κείνη τη μέρα την ποθώ

κείνη τη μέρα την οσφραίνομαι κείνη τη μέρα καρτερώ

θα ναι ο ήλιος φωτεινός

και ο χειμώνας μας γλυκός

το καλοκαίρι δροσερό

κρύσταλλο θα ναι το νερό

αυτά που τώρα μας φθείρουν

αυτά που μας απομακρύνουν

αυτά που τώρα δηλητήριο μας δίνουν

αυτά που την αγωνία μας εντείνουν

μια μέρα θα ναι στάχτες

θα μοιάζουν σαν ψέματα σαν αυταπάτες

μια μέρα οι φόβοι μας θα είναι αγρίμια σκοτωμένα

μια μέρα οι στόχοι μας θα είναι όνειρα επιτευγμένα

31-1-2010

Τη μέρα που τον κάματο θα νιώσεις

Τη μέρα που τον κάματο θα νιώσεις

τον κάματο της ψυχής και θα ενδώσεις

τη μέρα εκείνη το παρελθόν σου μη σκεφτείς

και την απόφασή σου μη τη μετανοιώσεις

καρπός κι απόσταγμα θα είναι εμπειριών και αποφάσεων

διέξοδος και λύση των άσχημών σου καταστάσεων

Σα νιώσεις την ψυχή σου κουρασμένη

άλλο μην της αντισταθείς

μην την καταπιέσεις παραπάνω και την ελευθερία μην της αρνηθείς

Μη σε φοβίζει η φυγή, η αλλαγή, η νέα αρχή

μη σε τρομάζει αυτή η τροπή, γύρνα την πλάτη στη μάταιη επιμονή

Τη μέρα που τον κάματο θα νιώσεις

είναι η ώρα που όποιον σε πλήγωσε θα αποστομώσεις

το ανάστημά σου πάλι θα υψώσεις

το νέο σου εαυτό περιχαρής θα ανταμώσεις.

30/5/2010

Ο ζητιάνος

Απ’ τους άλλους ξεχωρίζει

έχει όψη εκφραστική

το πρωί τον απαντώ την ώρα του μεροκάματού του

η ιστορία του γνωστή

κάθε μέρα τη διηγείται

την έχω αποστηθίσει μα όχι βαρεθεί

μιλάει γι’ αυτόν, για το παιδί του, για τα αδιέξοδα

δεν είναι ο μόνος

όμως

αυτός είναι μία νότα εξαιρετικά λυπητερή

το στέκι του στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών

στο ένα χέρι τα στυλό

στο άλλο τα νοσοκομειακά αποδεικτικά

το κοινό να πείσει θέλει

ν’ αποσπάσει τον οίκτο του

το χέρι του στην τσέπη του φθαρμένου παντελονιού του σαν πάλι στο δρόμο βγει

ο τρόπος που κοιτάζει ο τρόπος που κλείνει στιγμιαία τα μάτια του

δείχνει τη φρίκη του περιθωρίου που βιώνει

άλλοι τον συνδράμουν άλλοι αδιαφορούν κι ίσως τον αμφισβητούν

άλλοι κουράστηκαν να δίνουν

ο οδηγός ανεχτικός

δεν είναι ο μόνος

κάθε μέρα συναντώ πάμπολλους επαίτες

εξαρτημένους

δυστυχείς

στο κέντρο της Αθήνας

αυτός όμως είναι φιγούρα μοναδική

αν ήμουν ζωγράφος θα δημιουργούσα το πορτραίτο του

με χρώματα μαύρο, καφέ και γκρι

θα έδινα έμφαση στα μάτια του τα γουρλωτά

πετάνε σπίθες από την ταλαιπωρία

στάζουν απελπισία και θλίψη

αραιά μαλλιά

μάγουλα πρησμένα

αναρωτιέμαι πόσο καιρό έχει να χαμογελάσει

τον βλέπω απ’ το λερωμένο παράθυρο

να συνεχίζει το έργο της ημέρας.

Καλοτάξιδο το βιβλίου σου, Μαρίνα!

Γιατί το αξίζει...