Νερό του Καματερού - του Αλέξη Παπαχελά

Δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά πριν από χρόνια είχε κάνει θραύση το «νερό του Καματερού». Επρόκειτο για αυτοσχέδιο σκεύασμα κομπογιαννίτη, το οποίο δινόταν με την υπόσχεση ίασης του καρκίνου. Πού το θυμήθηκα θα μου πείτε; Μου ήλθε στον νου καθώς ακούω βαρύγδουπες δηλώσεις και αναλύσεις διαφόρων, κυρίως πολιτικών, περί αναδιάρθρωσης του χρέους, χαλάρωσης της δημοσιονομικής προσαρμογής ή αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, που θα λύσει άμεσα το πρόβλημα του χρέους της χώρας.

Η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά δεινή θέση. Είναι φορτωμένη με ένα τεράστιο χρέος, με χιλιάδες παθογένειες, χωρίς ικανό πολιτικό προσωπικό, με ένα διαλυμένο κράτος. Ο κόσμος βρίσκεται σε απελπισία. Ανθρωποι χάνουν τις δουλειές τους έπειτα από είκοσι «καλά» χρόνια και ξέρουν ότι δύσκολα θα ξαναβρούν μια καλή δουλειά. Υπάρχει κόσμος που απλά δεν «βγαίνει» και σε λίγο καιρό θα ζήσουμε τη φτώχεια των νεοπτώχων που θα εγκαταλείπουν την ασφάλεια της μεσαίας τάξης. Φόβος, ανασφάλεια και θυμός κυριαρχούν σε όλες τις κουβέντες.

Κάποιοι επιχειρούν, λοιπόν, εκμεταλλευόμενοι την απελπισία και την αγωνία ενός λαού, να πουλήσουν δήθεν ελπίδα. Λογικό είναι. Ταιριάζει, άλλωστε, σ’ ένα κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας εκείνο το μπαγάσικο «έλα μωρέ, άμα δεν βγαίνεις τι θα κάνεις, θα τους πεις σβήστα μου και ξεκινάω από την αρχή», λες και η τρόικα και οι ξένοι δανειστές είναι η (παλιά) Αγροτική... Το ιδεολογικοποιούμε και λίγο βάζοντας «αριστερή» σάλτσα του τύπου «ε, μα αυτοί μας έδιναν μίζες και μας πούλαγαν τα προϊόντα τους» και πάμε σ’ ένα σχήμα που ακούγεται πολύ πειστικό.

Δυστυχώς, πρόκειται για νερό του Καματερού. Η επιμήκυνση και ενδεχομένως κάποιου τύπου αναδιάρθρωση θα γίνουν, αλλά με σκληρούς όρους που θα μας ακολουθούν για χρόνια, πολλά χρόνια. Αν όμως γίνουν πριν πείσουμε ως χώρα τις αγορές ότι όντως βάζουμε τάξη στο χάος ή αν φανεί ως προϊόν πολιτικού λαϊκισμού και μόνο, η χρεοκοπία μάς περιμένει στη γωνία. Εχει, άλλωστε, ενδιαφέρον από πού προέρχονται οι υποστηρικτές αυτών των απόψεων: από τον χώρο της ανεδαφικής Αριστεράς, επαγγελματίες πολιτικούς που έχουν τεράστια ευθύνη για το πού φτάσαμε και οι οποίοι τη μόνη αγορά που ξέρουν είναι η λαϊκή της γειτονιάς τους (αν και αυτήν έχουν χρόνια να την επισκεφθούν) και οι οποίοι με τα ρουσφέτια τους, τα γραφεία τους και τα παρελκόμενα έχουν κοστίσει πολλά εκατομμύρια στο ελληνικό κράτος.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Ναι, επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου είναι εφικτή, επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής μέρους του χρέους επίσης, αλλά μαγική λύση που να μην προκαλέσει πόνο στους Ελληνες και σοκ στο πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει. Οι πολίτες το υποψιάζονται και γι’ αυτό είναι εξαιρετικά δύσπιστοι στους πλασιέ μαγικών τρικ.

Ποιος είναι ο κίνδυνος όμως; Ενας σοβαρός κίνδυνος είναι να αρχίσουν να επικρατούν αυτές οι απόψεις μέσα στην κυβέρνηση, σπρώχνοντάς την να ανοίξει τέτοια θέματα πριν την ώρα τους. Οι αγορές θα αντιδράσουν πολύ αρνητικά, θα εδραιωθεί η πεποίθηση πως το πολιτικό σύστημα δεν αντέχει τις απαιτούμενες αλλαγές και θα σταματήσει κάθε δυναμική μεταρρυθμίσεων και τομών. Ενας άλλος κίνδυνος είναι κάποιος λαϊκιστής από τα μεγάλα αστικά κόμματα να σηκώσει την παντιέρα της αναδιάρθρωσης, υπονοώντας ότι στην ουσία μιλάει για «σβήσιμο του χρέους». Μπορεί να το τραβήξει μάλιστα λίγο ακόμη και να μας κλείσει και το μάτι με νόημα, υποστηρίζοντας πως μια έξοδος από το ευρώ, μαζί με μια γενναία υποτίμηση, θα ήταν μια λυτρωτική λύση. Τίποτα δεν πρέπει να αποκλείεται, καθώς οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και ο κόσμος ανάστατος και θυμωμένος. Το πρόβλημα είναι πως η χώρα θέλει πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς, με σοβαρούς ανθρώπους σε κρίσιμα πόστα και πάντως όχι λαϊκιστές που πουλάνε νερό του Καματερού σ’ ένα λαό που πονάει και ζει με την αγωνία της αυριανής μέρας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ