Κι ο τελευταίος να κλείσει την Κερκόπορτα! - της Ρίκας Βαγιάνη

Με συγκινεί μέχρι δακρύων η μεγαλειώδης αντίδραση της ΓΣΕΒΕΕ στην απόφαση της Νομαρχίας, να μην επιτραπεί το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων στις 12 Δεκεμβρίου.

Η ηρωική στάση μιας χούφτας αγωνιστών, που αρνούνται στα καταστήματα να λειτουργήσουν τις Κυριακές, του Δεκέμβρη, έχει βαθιές ρίζες: τι να πρωτοθυμηθώ; Την λαϊκή εξέγερση να καταργηθεί το άνοιγμα των μαγαζιών πριν την Πρωτοχρονιά και να διατηρηθεί μόνο η (λαομίσητη) Κυριακή των Χριστουγέννων; Δεν την χρειαζόμαστε άλλωστε, για να ψωνίζουμε. Τη θέλουμε σαν σύμβολο. Οι υπόδουλες καταναλώτριες, σέρνοντας τις αλυσίδες τους, μπαίνουν υποχρεωτικά στα μαγαζιά για να ψωνίσουν, ταπεινωμένες, ένα σετάκι κόκκινες ζαρτιέρες για το ρεβεγιόν. Έτσι, για να θυμούνται ότι το ιμπεριαλιστικό τέρας δεν έχει ψοφήσει ακόμα.

Μπορεί να ξεχάσει κανείς το μπουνοκλωτσίδι που έπεσε στην καμένη Αθήνα, από τα επεισόδια του Δεκέμβρη του ’08; Εκείνη την Κυριακή που αποφάσισαν οι έμποροι να ανοίξουν τις επιχειρήσεις τους, μετά τις καταστροφές που ρήμαξαν τα μαγαζιά τους; Με το σάπιο πρόσχημα της χρεωκοπίας, αιματορουφήχτρες- ιδιοκτήτες παπουτσάδικων και σατανικές ψιλικατζούδες, έριχναν νερό στο μύλο του ιμπεριαλισμού, με μοναδικό σκοπό να διαφθείρουν την εργατιά. Αν δεν ήταν οι ήρωες-θεματοφύλακες του Αγώνα, να ορθώσουν το ανάστημά τους φτύνοντας και προγκάροντας την πελατεία, θα είχαν επιτύχει τα πραχτόρια της αντίδρασης στην αποστολή τους: να αποκοιμίσουν τον καταπιεσμένο λαό, με τα γνωστά εργαλεία της καπιταλιστικής διαφθοράς. Εορταστικά μπρελόκ, σί-ντί με το «Ρούντολφ το Ελαφάκι» και απούλητα γούρια-πέταλα με το «2009».

Θα μπορούσα να γράφω ώρες, μέρες, σε ένα παραλήρημα φιλεργατικής αλλοφροσύνης, μέχρι ν΄αρχίσουν τα σφραγίσματά στους φρονιμίτες μου να σφυρίζουν μόνα τους την Τρίτη Διεθνή. Θα μπορούσα να αναρωτιέμαι χρόνια, γιατί σε μια εμπορική και τουριστική Μητρόπολη, όπως θέλει να λέγεται η Αθήνα, δεν μπορεί κάποιος ιδιώτης να ανοίξει το μαγαζί του τις ώρες που γουστάρει. Εξασφαλίζοντας- φυσικά- στο προσωπικό του, τις νόμιμες αργίες, και τις σχετικές προσαυξήσεις.

Σε κάθε απόπειρα σοβαρής συζήτησης για το θέμα, το επιχείρημα είναι πάντα ένα, πάντα μονολεκτικό και πάντα το ίδιο. Αυτή η διαολεμένη «Κερκόπορτα».
Να τον έπιανα στα χέρια μου αυτόν που τους έμαθε την ριμάδα την «Κερκόπορτα». Τριανταεννιά κεφάλαια πιάνει η Άλωση στο βιβλίο της Βυζαντινής Ιστορίας, τι διάολο, μόνο το «σος», το παραλειπόμενο, τους μάθαιναν στη διαφώτιση; Χελόου, συντρόφια. Δεν πρόκειται καν για αληθινή ιστορία! Κουτσομπολιό είναι. Ιστορικά αδιασταύρωτο. Σαν τα ψάρια που θα πηδήξουν από τη τηγάνι όταν αναστηθεί ο Εξαδάκτυλος.

Να ανοίξουν τα μαγαζιά την Κυριακή πριν την Πρωτοχρονιά; Φτου κακά: «Κερκόπορτα», που θα ανοίξει το δρόμο στους καπιταλιστές. Να δουλέψουν μια δεύτερη Κυριακή του Δεκέμβρη, μια Πασχαλινή, ή να ανοίξουν εκτάκτως, μετά από μια φοβερή καταστροφή στη πόλη; Τσου. «Ανοίγουν χαραμάδα, από την οποία θα καταπατηθούν τα δικαιώματα των προλετάριων».

Πάει καλά η αγορά; Θέλει ο κόσμος να βγει Κυριακές, να ψωνίσει καμιά μαλακία; Όχι. «Δεν θα ανοίξουμε την Κερκόπορτα στα συμφέροντα των πολυεθνικών».
Πάει για φούντο η αγορά, όπως τώρα; Προσπαθούν τα μαγαζιά να κρατηθούν από την τελευταία-όπως την βλέπουν- σανίδα σωτηρίας τους; Όχι. Το κοστούμι ίδιο: «Εν μέσω κρίσης, και επιτρέποντας τη λειτουργία των εμπορικών στις 12 Δεκεμβρίου, η Νομαρχία ανοίγει την Κερκόπορτα για την Άλωση των εργασιακών δικαιωμάτων».

Μιλάμε, οι άνθρωποι δεν χαμπαριάζουν τίποτα. Είναι αλλού. Τρισμέγιστοι, μέσα στην αδιατάρακτη, σταλινική μακαριότητά τους. Μακάρι να είχαμε την πολυτέλεια, ή το χιούμορ, να τους κάνουμε λίγο γούτσου-γούτσου. Στο κάτω κάτω, έχουμε να κάνουμε με σπάνια, συλλεκτικά κομμάτια, μέχρι διατηρητέους θα τους ανακηρύσσαμε. Ποιο χιούμορ όμως; Η αγορά καταρρέει. Οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται με γεωμετρική πρόοδο. Οι μεγάλες επιχειρήσεις τα μαζεύουν. Οι μεσαίες έχουν από καιρό βουλιάξει, οι μικρές φυτοζωούν: άντε μια μέρα, ένα Χριστούγεννο, μια Κυριακή, να βγει, με την ψυχή το στόμα, η ακάλυπτη επιταγή του μήνα.

Αλλά τα παλικάρια μου, ούτε μύγα στο σπαθί τους. Το νου τους: Μη λάχει και πουληθεί καμιά μαϊμού Γκούτσι, Κυριακάτικα, και τρίξουν τα κόκαλα της Ρόζας Λούξενμπουργκ (σόρι, Θεά, που σ΄έπιασα στο στόμα μου, δεν το εννοούσα, απλώς τα’χω παρμένα, εντάξει; Θένκς,) Αυτό με δαιμονίζει: Η αδιαλλαξία. Ούτε καν πιστεύω πως έχω με το στανιό, δίκιο: Ισα ίσα, σέβομαι τους ανθρώπους, έχουν ιστορία και αγώνες πίσω τους. Μπορεί να ξέρουν κάτι παραπάνω. Αλλά διάολε, ακόμα και ο Πάπας, μετά από δεκαεφτά χιλιάδες χρόνια που καταριόταν με λύσσα τις καπότες, αρχίζει και έστω, ελαφρώς, το κουβεντιάζει το θέμα με τα προφυλακτικά! Όχι πολύ, έναν ψύλλο. Μια χαραμάδα. Μια … Κερκόπορτα!

Ας μην ανησυχούν πάντως: από δω και μπρος, θα είναι κάθε μέρα Κυριακή: αφού δεν θα δουλεύει κανείς, δεν θα ψωνίζει και κανείς. Τα μαγαζιά αδειάζουν, οι πελάτες αγνοούνται, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε βαθειά απόγνωση, όχι για το αύριο, αλλά για το τρομερό Σήμερα. Ένα Σήμερα φτώχειας, εξαθλίωσης και πραγματικής εκμετάλλευσης, ( όχι ντεμέκ, του τύπου, «αχ μανίτσα μου, δουλεύω Κυριακή και χάνω τη λακέρδα στο καπηλειό»)

Το οποίο σήμερα, ειλικρινά, δεν αντιλαμβάνομαι πώς διάολο βρήκε τρύπα και μπήκε. Δεν μας έλεγαν τα συντρόφια ότι τη φύλαγαν ηρωικά –και μάλιστα τριπλοβάρδιες- την πουτάνα την Κερκόπορτα τόσα χρόνια; Σε κάθε περίπτωση, βγαίνοντας από τα κλειστά –λόγω λουκέτου- μαγαζιά, μην ξεχαστείτε: ο τελευταίος απολυμένος ας κλείσει πίσω του την «Κερκόπορτα της άλωσης των εργασιακών δικαιωμάτων». Μην μπει ο καπιταλισμός και λείπουμε, Κυριακάτικα.
Ή οποιαδήποτε άλλη μέρα.

protagon.gr