Θεράπων Ιατρός-Καν - του Παντελή Μπουκάλα

Tου Παντελη Μπουκαλα

Σαν Στρος–Καν τον ξέραμε τον διευθυντή του ΔΝΤ, Ιατρός–Καν μας προέκυψε (ενώ ο κ. Ολι Ρεν μας προέκυψε παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, που το ελληνικό πρόβλημα του στέρησε τις κυριακάτικες προπονήσεις του). Για ασθενείς, φάρμακα και θεραπείες μίλησε στη Βουλή, αντλώντας από την ακένωτη αποθήκη των κοινοτοπιών και με το ύφος που παίρνουν κάποιοι γιατροί όταν πιστεύουν ότι ελάχιστα υπολείπονται του Θεού, έτσι ντυμένοι στα ιερατικά λευκά τους.

Για μας τους Ελληνες, ωστόσο, αυτή η ιατρική μεταφορά είναι κάτι πολύ πιο οδυνηρό από ένα κλισέ παγκοσμίου χρήσεως. Είναι μια πληγή στη μνήμη μας, στο σώμα της χώρας. Βεβαίως, ο κ. Ντομινίκ Στρος–Καν δεν έχει λόγους να το θυμάται. Οι Ελληνες βουλευτές όμως, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι (των φιλοχουντικών εξαιρουμένων, γιατί ακόμα υπάρχουν και τέτοιοι), είναι υποχρεωμένοι να θυμούνται ότι η πιο σημαδιακή, η απεχθέστερη χρήση αυτής της παραϊατρικής ορολογίας έκλεψε από την Ελλάδα εφτά χρόνια – τουλάχιστον. Ο αρχιδικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο θεωρητικός και πρακτικός της γύψινης ιατρικής, και η φωνή του, όταν εξήγγελλε το χειρουργικό-θεραπευτικό του πρόγραμμα, στοιχειωμένη λες, μας πληγώνει ακόμα.

Αλλά είπαμε. Ο κ. Ιατρός–Καν δεν είναι Ελληνας για να θυμάται. Μας έκανε πάντως την τιμή να πει πως, αν ήταν Ελληνας, θα είχε κατέβει κι αυτός στους δρόμους διαμαρτυρόμενος για το Μνημόνιο. Θα μπορούσε βέβαια η Βουλή να τον ανακηρύξει πάραυτα Ελληνα, λόγω και των καλών του υπηρεσιών, και να τον βοηθήσει να λύσει το ιδεολογικό του πρόβλημα, να του επιτρέψει δηλαδή να κατέβει από το ύψος του επιτηρητή και να βρεθεί στον δρόμο ως διαδηλώνων επιτηρούμενος. Δεν έγινε κάτι τέτοιο και ο κ. διευθυντής έφυγε χωρίς να πάρει γεύση της χημικής ελληνικής φιλοξενίας.

Αυτό το «αν ήμουν...» πάντως, κάτι, μα κάτι μας θύμισε, κι όχι μόνο τον Κίπλινγκ ή τον Καβάφη μ’ εκείνο το «κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις». Μα ναι. Και ο κ. Παπανδρέου έχει πει, κι όχι μια φορά, πως αν δεν ήταν πρωθυπουργός, στους δρόμους θα βρισκόταν κι αυτός. Και οι περισσότεροι υπουργοί του επίσης, υιοθετώντας προφανώς όσα έλεγε σε συνέντευξή του ο επικεφαλής τους λίγο πριν γίνει πρωθυπουργός, στις 9 Ιουνίου 2009: «Ιδιαίτερα το ΔΝΤ δεν έχει τη φήμη ούτε για την κοινωνική του δικαιοσύνη ούτε βεβαίως για την αποτελεσματικότητά του. Ουσιαστικά κόβει το μέλλον της χώρας» όπου επεμβαίνει, και «ουσιαστικά καταδικάζει τη χώρα αυτή σε υπανάπτυξη σε μόνιμη βάση». Ουσιαστικά, κάποιοι θα ήθελαν πολύ να καταστραφούν ως διά μαγείας όλα τα βίντεο με τις παλιές (δηλαδή μόλις χθεσινές) δηλώσεις τους, να σβήσει το Ιντερνετ, να εξαφανιστούν αναδρομικά οι εφημερίδες. Αυτή ναι, θα ήταν ριζική θεραπεία, ένα φάρμακο παντοδύναμο. Ευτυχώς, προς το παρόν δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ