Ίμβρος και Τένεδος - Ελληνισμός: Ώρα μηδέν!

Με χαρά και ικανοποίηση πληροφορηθήκαμε πρόσφατα ότι η Επιτροπή Νομικών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΚΣΣΕ), γνωμάτευσε αρνητικά ως προς την παραβίαση των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων στα νησιά Ρόδο και Κω.

Συγκεκριμένα η Επιτροπή ενέκρινε σχεδόν ομόφωνα – με μόνη μειοψηφία των Τούρκων βουλευτών - Έκθεση του Ελβετού βουλευτή Άντρεας Γκρος για την κατάσταση των Ελλήνων υπηκόων που έχουν υπόβαθρο τουρκικής κουλτούρας στα νησιά αυτά και, σύμφωνα με την οποία, οι κάτοικοί τους, είναι περήφανοι για την ελληνική τους υπηκοότητα και παρόλο που έχουν στενούς μορφωτικούς και άλλους δεσμούς με την Τουρκία, εν τούτοις δεν θεωρούν πως είναι Τούρκοι. Παράλληλα, ο κ. Γκρος συγχαίρει τις Ελληνικές Αρχές για την ειλικρινή διάθεσή τους να προστατεύσουν τα ιστορικά μνημεία των νησιών χωρίς καμία διάκριση.

Ας σημειωθεί εδώ ότι ο κ. Άντρεας Γκρος, γνωστός για την αντικειμενικότητά του, είναι εισηγητής στην Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE) και θεωρείται από τα πιο πεπειραμένα στελέχη του.

Το 2008 ωστόσο, ο κ. Γκρος, κατόπιν επανειλημμένων επισκέψεων στην Ίμβρο και την Τένεδο, είχε συντάξει σχετική Έκθεση – βόμβα για την Τουρκία, αναφορικά με την καταπάτηση των δικαιωμάτων των Ελλήνων στα νησιά αυτά, της οποίας απόσπασμα αξίζει να παραθέσουμε:

«Οι αριθμοί», παρατηρεί ο Ελβετός βουλευτής, «μιλούν από μόνοι τους: το 1960, 5.487 ελληνικής καταγωγής και 289 τουρκικής καταγωγής ζούσαν στην Ίμβρο. Το 1970 οι αντίστοιχοι αριθμοί είναι 2.571 και 4.020. Το 1985, 472 και 7.138. Και το 1990, 300 και 7.200», ενώ ο ίδιος κάνοντας σύγκριση μεταξύ των κατοίκων που έχουν υπόβαθρο τουρκικής κουλτούρας στη Ρόδο και Κω και των κατοίκων ελληνικής καταγωγής στα νησιά της Ίμβρου και Τενέδου, κατέληξε πως δεν υπάρχει καμία απολύτως ομοιότητα. «Οι πρώτοι ζουν σε συνθήκες απόλυτα ικανοποιητικές, ενώ οι τελευταίοι αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα», σημείωσε.

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι, η Ίμβρος και η Τένεδος, τα δύο μικρά νησάκια, που πολλοί χαρακτηρίζουν ως μία «μικρή Κύπρο», παραχωρήθηκαν με ειδικό καθεστώς αυτοδιοίκησης στην Τουρκία σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, με την οποία, ως γνωστόν, η τελευταία επέβαλε τους όρους της. Εφεξής, τα δύο μικρά νησάκια του Ανατολικού Αιγαίου δεν θα ανήκαν πλέον στην Ελλάδα, αλλά στη νεοσύστατη Τουρκική Δημοκρατία, για στρατηγικούς λόγους, ως απαραίτητα για την ασφάλεια των Στενών του Ελλησπόντου, ενώ οι κυβερνήσεις της γειτονικής χώρας μεθοδικά και συστηματικά με νομοθετικές ρυθμίσεις προσπαθούν να εξαλείψουν το ελληνικό στοιχείο των νησιών με την πάροδο του χρόνου.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1927, η Τουρκική Εθνοσυνέλευση ψηφίζει το νόμο 1151, με τον οποίο καταργείται το καθεστώς αυτονομίας, ενώ το 1964 - χρονολογία ορόσημο - εξαναγκάζεται σε απέλαση η πλειοψηφία των Ομογενών. Παράλληλα, επιδιώκεται εποικισμός των νησιών από Τούρκους και ιδρύονται ανοιχτές αγροτικές φυλακές στην Ίμβρο με βαρυποινίτες και ισοβίτες από όλη την Τουρκία, που περιφέρονται και εκφοβίζουν τους κατοίκους. Η ελληνική εκπαίδευση καταργείται - τα παιδιά διδάσκονται ελληνικά στο σπίτι, δίκην κρυφού σχολειού - ενώ το 90% της καλλιεργήσιμης γης, που ανήκει στους Έλληνες, απαλλοτριώνεται. Πολλά ακίνητα, ακόμη και ναοί, περιέρχονται στο τουρκικό δημόσιο και, εν συνεχεία, εκποιούνται σε εποίκους από την ενδοχώρα.

Πράγματι, μολονότι τα σχετικά άρθρα της Συνθήκης κατοχυρώνουν τα δικαιώματα των εννέα χιλιάδων (τότε) Ελλήνων των νησιών, ως προς τη γλώσσα, τη θρησκεία και την περιουσία, στην πράξη δεν έγιναν ποτέ σεβαστά, με αποτελέσματα ο ελληνικός πληθυσμός να συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο με την πάροδο των χρόνων.

Παράλληλα, οι ελληνικές κυβερνήσεις καθεύδουν τον ύπνο του δικαίου…

Σήμερα πάντως οι λιγοστοί εναπομείναντες κάτοικοι των δύο μικρών νησιών είναι ηλικιωμένοι στην πλειοψηφία τους, βαθιά ριζωμένοι στα πατρογονικά τους εδάφη κι αυτό που διαβάζει κανείς στα κουρασμένα μάτια τους είναι η ελπίδα και η προσμονή της δικαίωσης. Έστω και τώρα! Γιατί όταν φύγουν κι αυτοί από τη ζωή, το έγκλημα θα έχει περατωθεί οριστικά, αφού μαζί τους θα φύγει και καθετί που θυμίζει Ελλάδα.

Τελικά, μετά απ’ όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς πώς η καλή μας η γειτόνισσα – και επίδοξο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας - έχει το θράσος να διαμαρτύρεται για καταπάτηση δικαιωμάτων στη Θράκη, ενώ είναι σίγουρο ότι πάσχει από επιλεκτική κώφωση, όσον αφορά τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην δική της επικράτεια.

Χριστιάννα Λούπα