Το πικρό φάρμακο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - του Σπύρου Γκάρου (Γερμανία)

Die Tödliche Medizin des IWF

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Διεθνής Τράπεζα ιδρύθηκαν το 1944, όταν ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του. Από την 1η μέχρι και την 23η Ιουνίου συνήλθαν σε ένα συνέδριο, στην περιοχή Bretton Woods στη New Hampshire στις ΗΠΑ 44 υπουργοί οικονομικών των νικητριών χωρών να συζητήσουν και ν' αποφασίσουν την αναδιοργάνωση της οικονομίας στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ευρώπη. Δύο σχέδια οικονομικής ανάπτυξης τέθηκαν σε συζήτηση: το σχέδιο του Άγγλου οικονομολόγου John Maynard Keynes και του Αμερικανού ομολόγου του Dexter White.

Το νόμισμα που καθορίστηκε σαν κατευθυντήρια δύναμη ήταν το δολάριο. Ο Keynes αντιπροσώπευε τη Διεθνή Τράπεζα και ο White το ΔΝΤ.

Με το σύστημα Bretton Woods τα δύο μεγάλα ιδρύματα από τις 23 Ιουνίου 1944 συνεργαζόμενα άρχισαν να καθορίζουν τις τύχες των χωρών μελών της Ευρώπης, της Αφρικής, Νοτιοανατολικής Ασίας, Ασίας και Λατινικής Αμερικής. Μετά από τη λήξη του ψυχρού πολέμου τα δύο ιδρύματα του Bretton Woods καθόριζαν επί πλέον την τύχη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Το αμερικανικό κεφάλαιο διεισδύει και κυριαρχεί σταδιακά στις αγορές της Ευρώπης και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Μέσω των αναπτυξιακών δανείων επιβάλλει την “παγκόσμια τάξη” εκμεταλλευόμενο τους λαούς, οδηγώντας τους στην παγκόσμια φτώχεια, στην εξαθλίωση και στον πόλεμο. Με λίγα λόγια μία συνέχιση της κάποτε αγγλικής “αποικιοκρατικής πολιτικής” και ταυτόχρονα μία διεθνώς “δολαριοποίηση” των αγορών στο πλέον υψηλό της επίπεδο. Ο καθηγητής οικονομικών επιστημών στην Οτάβα κ. Μιχαήλ Χοσουντόφσκι χαρακτήρισε την πολιτική των ιδρυμάτων του “Bretton Woods“, δηλαδή την αποχαλίνωση του παγκόσμιου εμπορίου, “παγκόσμια βαρβαρότητα”. Δεν πρέπει να παίρνουμε μόνο σαν παράδειγμα τι συνέβη στην Αργεντινή και να παραβλέπουμε τα δραματικά γεγονότα που διαδραματίσθηκαν από την δανειοδότηση μέσω του ΔΝΤ, την ονομαζόμενη “θεραπεία σοκ”, στις γειτονικές μας χώρες, στα Βαλκάνια, πχ Ρουμανία, Βουλγαρία, Βοσνία. Θ' αναφερθώ μόνο σε μία περίπτωση της “θεραπείας σοκ”, αυτή που διενεργήθηκε στη Ρωσία το έτος 1992 λίγο μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου. Οι δυνάμεις της Δύσης (G7) δεν έβλεπαν θετικά το γεγονός η πρώην Σοβιετική Ένωση, ο κάποτε εχθρός τους, ότι θα πρέπει να αναπτυχθεί και να γίνει μία ανταγωνιστική κεφαλαιοκρατική δύναμη. Ο στόχος του ΔΝΤ ήταν, η Ρωσία να παραμείνει αδύναμη, εξαρτώμενη οικονομικά από το αμερικανικό κεφάλαιο , δηλαδή από το δολάριο. Το ΔΝΤ έπρεπε να ελέγχει, να προγραμματίζει και να καθοδηγεί την οικονομία στο νέο ρωσικό καθεστώς. Με τη μέθοδο της “θεραπείας σοκ” (*) το ΔΝΤ ενίσχυε τα ενδιαφέροντα του μεγάλου ιδιωτικού εμπορίου και της μαφιόζικης οικονομίας. Τα κοινωνικά ιδρύματα αποδιοργανώθηκαν, οι κρατικές επιχειρήσεις πτώχευσαν και ιδιωτικοποιήθηκαν. Εκείνη την εποχή οργανώθηκε και η περιβόητη “Ρώσικη Μαφία”, η οποία ήταν πιο σκληρή και από αυτή της “Καμόρα”. Ο ρωσικός λαός συντηρείτο από εράνους, πακέτα με τρόφιμα και φάρμακα που έστελνε ο Ερυθρός Σταυρός των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Αρκετοί ήταν αυτοί που πουλούσαν τα όργανά τους (νεφρά), για να συντηρηθούν οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Η διαφθορά, το έγκλημα, οι ληστείες και η πορνεία έφτασαν σε έξαρση. Ο πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν μέσω των μεταρρυθμίσεων, που κατόπιν εντολής του ΔΝΤ επέβαλε στην οικονομία, μετάτρεψε τη χώρα του σε τριτοκοσμική.

Τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας ήταν καθαρά προγράμματα οικονομικής εξαθλίωσης για μεγάλα στρώματα της ρωσικής κοινωνίας . Οι τιμές 27 προϊόντωνκαθημερινής ανάγκης ανήλθαν στα 9900 τοις εκατό. Τα προγράμματα του ΔΝΤ το ίδιο και ο πληθωρισμός, με τη δολαριοποίηση των τιμών, επέφερε την κατάρρευση του εθνικού νομίσματος. Ένα Ρώσος καθηγητής, οικονομολόγος στην Ακαδημία της Μόσχας είχε αναφέρει τα εξής: “Την εποχή του κομμουνιστικού συστήματος η ποιότητα της ζωής ήταν καλή, χωρίς πολυτέλεια και υπερβολές. Όλοι είχαμε εργασία και καλύπταμε τις καθημερινές μας ανάγκες. Οι κοινωνικές παροχές ήταν για όλους ίσες. Σε σύγκριση με αυτές της Δύσης βέβαια, ήταν δεύτερης κατηγορίας. Σήμερα μπορούμε να παρομοιάσουμε τις συνθήκες που ζούμε και τις κοινωνικές παροχές που έχουμε, με αυτές μιας τριτοκοσμικής χώρας”. Αυτά ανέφερε ο πολίτης μιας μεγάλης χώρας με τεράστιο πλούτο. Παραδείγματα υπάρχουν και από άλλες χώρες που δανειοδοτήθηκαν από το ΔΝΤ. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί, ότι αυτοί οι δύο οργανισμοί του “Bretton Woods“ πέτυχαν τους στόχους που είχαν θέσει, δηλαδή την οικονομική ανάπτυξη και το διεθνές εμπόριο να τα πενταπλασιάσουν, απέτυχαν όμως στα πλάνα τους να περιορίσουν τη φτώχεια και την πείνα στον κόσμο. Τουναντίον σήμερα στον πλανήτη ζουν περισσότεροι φτωχοί άνθρωποι παρά ποτέ. Η διαφορά μεταξύ φτώχειας και πλούτου συνεχώς αυξάνεται, η βία διαλύει την οικογένεια και την κοινότητα , το ίδιο συμβαίνει και με την κατάσταση στο ευρύτερο περιβάλλον, η οποία μέρα με την ημέρα χειροτερεύει, ( τελευταία η μεγάλη καταστροφή στον Κόλπο του Μεξικού).

Φτάνουμε λοιπόν σήμερα κι εμείς οι Έλληνες να γευτούμε το “πικρό φάρμακο” που μας προσφέρει το ΔΝΤ. Η “νέα τάξη πραγμάτων” και τα προγράμματα της Διεθνούς Τράπεζας με το ΔΝΤμας οδηγούν μέσω της λιτότητας στην ανεργία, στη φτώχεια και στο „μαρασμό”. Να ελπίζουμε μόνο, ότι το μέλλον της πατρίδας μας, δε θα είναι τόσο μαύρο, όπως αυτό της Ρωσίας, της Αργεντινής ή των χωρών του τρίτου κόσμου.

* Αυτό που εμείς ονομάζουμε “Μνημόνιο”.