Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω - του Πάσχου Μανδραβέλη

Πριν από κάποια χρόνια μπορούσε κάποιος να αγοράσει ελαφρά αναλγητικά (Ασπιρίνη, Αλγκόν κ.ά.) ακόμη και από τα περίπτερα. Σήμερα, έπειτα από κρατικές αποφάσεις πρέπει να βρει ανοιχτό φαρμακείο, να πληρώσει 23,4% ποσοστό κέρδους στον φαρμακοποιό για να πάρει ένα κουτάκι ασπιρίνες. Αν βρει ανοιχτό φαρμακείο, διότι η κυβέρνηση (έντρομη, προφανώς, που πράττει το σωστό) διαπραγματεύεται ακόμη κι αν θα μένουν ανοιχτά τα φαρμακεία τα Σάββατα. Λάθος! Ο καθένας πρέπει να μπορεί να κλείνει το μαγαζί του, όποτε θέλει. Απλώς οι καταναλωτές θα πρέπει να εξυπηρετούνται κι από αλλού. Τα σούπερ μάρκετ είναι ανοιχτά, και όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να έχουν και τμήμα φαρμακείου με τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος, δηλαδή να εργάζονται εντός του τμήματος, φαρμακοποιοί. Αυτό θα δώσει δουλειά σε χιλιάδες νέους επιστήμονες και θα εξυπηρετεί τους καταναλωτές οι οποίοι δεν θα είναι αναγκασμένοι να τρέχουν δεξιά κι αριστερά για να βρουν μια ασπιρίνη.

Είναι αστεία τα επιχειρήματα που φέρνουν οι πρόεδροι των συντεχνιών κατά του ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων. Ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής, κ. Κώστας Λουράντος, δήλωσε προ ημερών ότι είναι απαράδεκτη η κατάργηση της κληρονομικότητας της άδειας φαρμακείου «διότι αυτό κάνουν οι γιατροί, αυτό κάνουν οι δικηγόροι, αυτό κάνουν όλοι οι επιστήμονες. Ολοι μεταβιβάζουν τις δουλειές στους γιους και στα παιδιά τους όταν πάει καλά η δουλειά τους». Το ίδιο κάνουν και οι τσαγκάρηδες –και ουχί μόνο οι επιστήμονες– μόνο που τσαγκάρικο μπορεί να ανοίξει κάποιος παντού, δεν εμποδίζεται από το κράτος. Φαρμακείο δεν μπορεί να ανοίξει ένας νέος επιστήμονας αν δεν είναι γόνος φαρμακοποιού.

Ζούμε στη χώρα όπου σπουδάζει ένας νέος μια επιστήμη και του απαγορεύεται να ασκήσει το επάγγελμά του! Ολοι παλεύουν για επαγγελματικά δικαιώματα και κανείς για την άρση των επαγγελματικών απαγορεύσεων. Το τραγικό όμως στην περίπτωση είναι ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών, όπως το να ασκούν το επάγγελμα που θέλουν. Ενώ δεν δίστασε να περικόψει μισθούς και συντάξεις, στα αναπτυξιακά μέτρα διστάζει. Φοβάται μια απεργία των φαρμακοποιών; Δεν είναι το υπουργείο Υγείας προετοιμασμένο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Πριν από εκατό χρόνια, ο μεγάλος Βρετανός πολιτικός Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ είχε πει: «Μη φοβάσαι να κάνεις ένα μεγάλο βήμα όταν χρειάζεται. Δεν μπορείς να διασχίσεις ένα χάσμα με δύο μικρά βηματάκια». Δυστυχώς, απ’ όσα διαβάζουμε, η κυβέρνηση επιχειρεί να διασχίσει το χάσμα με βήμα σημειωτόν. Ετσι θα καταφέρει να βρεθεί στο κενό· δεν θα πετύχει ανάπτυξη, θα συνεχίσουν να ταλαιπωρούνται οι καταναλωτές, θα πληρώνουν υπέρογκες τιμές τα ασφαλιστικά Ταμεία και, φυσικά, θα μείνουν δυσαρεστημένες και οι συντεχνίες που χαλάει η βολή τους έστω διά της συζήτησης περί ανοίγματος του επαγγέλματος.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την κυβέρνηση από την ριζική απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Πρέπει να τραβήξει μπροστά και για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι μισθωτοί και συνταξιούχοι πληρώνουν για τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Η κατάργηση των προνομίων διάφορων συντεχνιακών ομάδων είναι το τίμημα για την ανάπτυξη.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ