ΗΠΑ - ΟΗΕ: Το ρεσιτάλ της υποκρισίας - του Νικόλαου Μόττα*

Η έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες στη Λιβυή δίνει την αίσθηση ότι η χώρα ζεί ένα είδος εμφυλίου πολέμου. Την ίδια στιγμή, η τεσσαρακονταετής κυριαρχία του Μοαμάρ Καντάφι κρέμεται από μιά κλωστή, έπειτα από αλλεπάληλες σφοδρές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και αιματηρές συγκρούσεις.  Σε αυτό το κλίμα, ήρθε σήμερα (27 Φεβρουαρίου) να προστεθεί και η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ γιά «αυστηρές κυρώσεις» ενάντια στην Τρίπολη, παραπέμποντας τον Καντάφι στη Χάγη γιά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».

Απ’ ότι φαίνεται, ο ΟΗΕ και οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακαλύπτουν ξανά την κρυμμένη τους ευαισθησία γιά την ανθρωπότητα. Βεβαίως, την είχαν ανακαλύψει και παλαιότερα, με αφορμή την παραπομπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Δικαστήριο το 2002. Κατά μία περίεργη όμως σύμπτωση, κάθε φορά που τα Ηνωμένα Έθνη «ευαισθητοποιούνται» σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγκλημάτων πολέμου, οι κατηγορούμενοι τυγχάνει να είναι ηγέτες που βρίσκονται στη «black list» της υπερδύναμης. Και αν δε δίδεται το πράσινο φως γιά την χρήση νατοϊκής στρατιωτικής βίας προς εξόντωση τους (Μιλόσεβιτς, Σ.Χουσείν), τότε χρησιμοποιείται η μέθοδος των οικονομικών κυρώσεων. Με απλά λόγια, γιά άλλη μιά φορά ο ΟΗΕ αποδεικνύεται «υποκατάστημα» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Διότι, εάν πρέπει να καταδικαστεί ο Μοαμάρ Καντάφι γιά «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», τότε την ίδια και χειρότερη μοίρα πρέπει να έχουν και δύο πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ, ο Μπιλ Κλίντον και ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος. Ο πρώτος γιά τη σφαγή που, υπό το μανδύα του ΝΑΤΟ, διαπράχθηκε στην Σερβία το 1999 και ο δεύτερος γιά την πλήρως αναιτιολόγητη εισβολή στο Ιράκ το 2003. Εάν ο Καντάφι πρέπει να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου, τότε το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τον Χόσνι Μουμπάρακ όπως και με το φιλοαμερικανικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Αλλά κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα συμβεί, όπως δε συνέβη κατά το παρελθόν με τους στηριζόμενους από τις ΗΠΑ δικτάτορες Πινοσέτ και Μπατίστα στη Λατινική Αμερική.

Επομένως, η δήλωση της πρεσβευτού των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Σούζαν Ράις ότι «εκείνοι που σφαγιάζουν αμάχους θα αντιμετωπίσουν προσωπικά τις ευθύνες τους» είναι πέρα ως πέρα υποκριτική. Και αυτό διότι, κανένας από αυτούς που ευθύνονται γιά το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων στη Σερβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ δε θα δικαστεί γιά τα εγκλήματα αυτά. Αντιθέτως, το ντόμινο των εξεγέρσεων στη Μέση Ανατολή αναδεικνύεται ως η καλύτερη ευκαιρία γιά την κυβέρνηση Ομπάμα ώστε να ξεμπερδεύει με τους ανεπιθύμητους και «μη συνεργάσιμους» ηγέτες. Σήμερα είναι ο Μοαμάρ Καντάφι και αύριο, πιθανόν, ο Αχμαντινεζάντ.

Σε κάθε περίπτωση, όπως όλα δείχνουν, η πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ «προθερμαίνεται» ώστε αν χρειαστεί να ξαναπροσφέρει τις «ανθρωπιστικές υπηρεσίες» της. Άλλωστε, το μήνυμα ήταν και παραμένει περισσότερο από σαφές: «εάν δεν πας εσύ στη Δημοκρατία, θα έρθει αυτή σε σένα». Και ο νοών νοείτω.

*Ο κ. Νικόλαος Μόττας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το Γενάρη του 1984. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Westminster του Λονδίνου και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο (Master of Arts) στις Διπλωματικές Σπουδές. Από το 2006 έως το 2009 ήταν τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» αρθρογραφώντας γιά διεθνή γεγονότα, ενώ κείμενα του περί ελληνικής, ευρωπαϊκης και διεθνούς πολιτικής έχουν δημοσιευθεί και σε αγγλόφωνες πηγές. Την παρούσα ακαδημαϊκή περίοδο (2010-2011) είναι μεταπτυχιακός φοιτητής του διεθνούς προγράμματος Conflict Resolution & Mediation στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβιβ.