Καλώς ήρθες, Άνοιξη!
Η πρώτη μου δουλειά σήμερα το πρωί ήταν να γεμίσω με ψίχουλα ένα μικρό μπολ και να το βάλω στο περβάζι του παραθύρου μου. Τα σπουργίτια, οι κοκκινολαίμηδες και τα κοτσύφια δεν άργησαν να καταφθάσουν και μετά από κάποιες αναγνωριστικές πτήσεις κι αφού βεβαιώθηκαν ότι δεν κινδυνεύουν από πουθενά, άρχισαν να τσιμπολογούν το πρωινό τους.
Δεν είναι εύκολο να βρουν να φάνε, αφού μεγάλο μέρος του εδάφους, δέντρα και φυτά εξακολουθούν να είναι καλυμμένα από το πάλλευκο χιονισμένο χάδι του γερο - χειμώνα, το αποχαιρετιστήριο υποθέτω, αφού η καλόκαρδη ολόφρεσκη Άνοιξη αδημονεί να μοιράσει απλόχερα την ομορφιά της στη φύση.
Αναπαυτικά καθισμένη στο γραφείο μου, παρακολουθώ τους μικρούς μου φίλους να κολατσίζουν, ενώ παράλληλα από την οθόνη του υπολογιστή μου περνούν οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών… Στις 25 του Μαρτίου, λέει, θα εξαρτηθεί η τύχη μας – για δεύτερη φορά μετά το 1821 - . Καλού κακού, ανάψτε και κανένα κεράκι μπας και φωτίσει ο Θεός τους είκοσι επτά, αλλιώς ετοιμάστε κόλλυβα…
Στην Ιαπωνία βιβλικός σεισμός, χιλιάδες τα θύματα, ο Ειρηνικός σε συναγερμό. Στη Λιβύη, χαμός. Μάχη σώμα με σώμα, απροσμέτρητοι οι νεκροί, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ερίζουν πάνω από την ημιθανή χώρα, βρετανική μυστική αποστολή γίνεται «ρόμπα», ενώ τα πετρέλαια καλά κρατούν.
Τα γυμνά κλαδιά της μουριάς ακουμπούν στο παράθυρό μου, καθώς μου προσφέρουν ένα θέαμα μοναδικό, που δεν αντικρίζει κανείς πολλές φορές στη ζωή του. Κάθε κλαδί καλυμμένο με πάγο, ενώ πεντακάθαροι σταλακτίτες κρέμονται από πάνω τους σαν τα κρόσσια ενός πανάκριβου χαλιού. Τα δάκρυα του Θεού; Μπορεί. Πάντως για μένα, δεν είναι παρά μια απόδειξη της ομορφιάς της ζωής, που ασυγχώρητα προσπερνάμε βουτηγμένοι στην καθημερινή μας σχιζοφρένεια.
Τρεις άστεγοι νεκροί από την παγωνιά στο Θησείο, μας γυρίζουν εβδομήντα χρόνια πίσω, σε άλλες εποχές, που πιστεύαμε ότι δεν θα ξανάρθουν. 195 εκατομμύρια παιδιά θα πληγούν φέτος από τον υποσιτισμό, προειδοποιούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Πόσα απ’ αυτά θα επιζήσουν;
Κλείνω τον υπολογιστή.
Στο μεταξύ, κάποιες τολμηρές ακτίνες του ήλιου βρήκαν το δρόμο τους μέσα από τα σύννεφα κι αγκαλιάζουν το κατάλευκο χιόνι. Τα φρεσκοπλυμένα φύλλα λαμπυρίζουν και οι διάφανοι κρύσταλλοι της μουριάς ιριδίζουν στο φως. Η αμυγδαλιά τα έχασε τα λουλουδάκια της, όμως στα κλαδιά της τσιντόνιας αχνοφαίνονται τα πρώτα μπουμπούκια.
Σε πείσμα όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας, η φύση συνεχίζει αθόρυβα τον κύκλο της. Μας καλεί κοντά της να χαρούμε την καινούρια εποχή που έρχεται, θυμίζοντάς μας πως κάθε λεπτό που περνά, πίσω δεν ξαναγυρίζει. Μας καλεί κοντά της με όλα της τα θέλγητρα και την αδιαφιλονίκητη σαγήνη της.
Ας μην της το αρνηθούμε...
Χριστιάννα Λούπα
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
