H ασυδοσία της ανωνυμίας δεν είναι ελευθερία - Του Γιώργου Καρελιά

Δεν θα ανακαλύψουμε τώρα την πυρίτιδα. Όλα τα μέσα ενημέρωσης πουλάνε ειδήσεις και προπαγάνδα. Οποιος ισχυρίζεται οτι πουλάει «αντικειμενικότητα» , απλώς κοροϊδεύει. Τέτοιο φρούτο ποτέ δεν υπήρξε. Αυτή που υπάρχει, διαχρονικά, είναι η υπευθυνότητα ή μη, με την οποία κάθε μέσο προσεγγίζει τα γεγονότα. Από το ποσοστό αυτής της υπευθυνότητας εξαρτάται και ο σεβασμός ή μη προς τον αναγνώστη, θεατή ή ακροατή.

Ολα τα μέσα ενημέρωσης έχουν ιδιοκτήτες. Η κρατική ΕΡΤ το κράτος, τα υπόλοιπα μέσα ιδιώτες.Ο αναγνώστης, θεατής ή ακροατής που ενδιαφέρεται  γνωρίζει τι διαβάζει, βλέπει ή ακούει. Γνωρίζει σε ποιόν ή ποιούς ανήκει το μέσον και άρα μπορεί να σταθμίσει το προϊόν που του δίνει. Οπως, επίσης, γνωρίζει αυτόν που διαβάζει ή ακούει, εφόσον τον παρακολουθεί συστηματικά. Επομένως, μπορεί να  καταλάβει εύκολα αν άλλα του έλεγε χτες και άλλα σήμερα και να αναρωτηθεί γιατί πχ εξυμνεί σήμερα έναν πολιτικό, τον οποίο χτες έβριζε (και το αντίθετο).

Η εισαγωγή αυτή είναι απαραίτητη για να μπούμε  στο κύριο θέμα του σημερινού σημειώματος, που δεν είναι άλλο απο τα συμβαίνοντα με την «ενημέρωση» στο χώρο του Διαδικτύου, την ανωνυμία των περίφημων μπλογκ κλπ.

Πρώτα-πρώτα πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης αυτών των μπλογκς ότι το συντριπτικό μέρος της ύλης τους είναι αντιγραφή (το περίφημο copy paste), συνηθέστατα από τις εφημερίδες. Παρατηρείστε μία μέρα που απεργούν οι δημοσιογάφοι και δεν κυκλοφορούν εφημερίδες τι φτώχεια κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο. Πέρα από το ειδησεογραφικό χάος που επικρατεί, καθώς τα περίφημα μπλογκς δεν μπορούν να βάλουν σε μια τάξη(επιλογή, αξιολόγηση κλπ) τα γεγονότα (επ’ αυτού υπάρχει μια σημαντική αναφορά στο βιβλίο «Το τέλος των εφημερίδων»-εκδόσεις «Πόλις»-για όποιον ενδιαφέρεται για κάτι περισσότερο).

Δεύτερον, το περίφημο δικαίωμα της ανωνυμίας, πίσω απο το οποίο οχυρώνονται ορισμένοι επαγγελματίες της σκουπιδολογίας, είναι πολυ εύκολο να λυθεί.Οποιοδήποτε έντυπο μπορεί να φιλοξενήσει κείμενα χωρίς υπογραφή. Ο αναγνώστης,  όμως, γνωρίζει οτι μπορεί να απευθυνθεί στον διευθυντή ή στον εκδότη και να ζητήσει εξηγήσεις ή ακόμα και να τον σύρει στα δικαστήρια.

Η ανωνυμία στα μπλογκς δεν εχει καμιά σχέση με την ελευθερία. Οι πάντες είναι ελεύθεροι να γράφουν και οι αναγνώστες να παρεμβαίνουν με τα δικά τους σχόλια. Οπως γίνεται κατα σύστημα, άλλωστε. Ομως, κάθε Ιστολόγιο πρέπει να έχει έναν ή περισσότερους υπεύθυνους. Και αυτοί αναλαμβάνουν την ευθύνη, δεν κρύβονται σαν τα ποντίκια, όταν έρθουν τα δύσκολα.

Ουδείς έχει όρεξη να τρέχει  στα δικαστήρια, επειδή κάποιος τον έβρισε για κάτι που έγραψε. Όποιος, όμως,  κατά σύστημα και εξ`  επαγγέλματος επιδίδεται στο σπορ της συκοφαντίας, πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες. Από το να φάει ένα γιαούρτι ή  ένα γερό χέρι ξύλο μέχρι να υποστεί ο,τι προβλέπει η νομοθεσία. Ο συστηματικός και επαγγελματίας υβριστής και συκοφάντης πρέπει να φοβάται.

Μόνο κάτι τέτοιοι τύποι έχουν συμφέρον να επικαλούνται την «ελευθερία» της ανωνυμίας. Όμως, τέτοια ελευθερία υπηρετεί συνηθέστατα άλλες σκοπιμότητες.

Οσες αμφισβητήσεις κι αν υπάρχουν για το βαθμό δημοκρατικότητας τους πολιτεύματός μας, είναι κοινή πεποίθηση οτι εξασφαλίζει υψηλό βαθμό άσκησης του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης. Καμια σχέση με την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία, την Κούβα, ακόμα και την Ρωσία που δημοσιογράφοι και μπλόγκερς σέρνονται καθημερινά στα δικαστήρια και στις φυλακές. Εδώ ο καθένας λέει και γράφει ό,τι θέλει και μπορεί να επιλέξει τι και ποιον θα διαβάσει και θα ακούσει.

Οι λίγοι που σκούζουν για να διατηρήσουν την ασυδοσία της(επαγγελματικής, τονίζουμε) ανωνυμίας στο Διαδίκτυο ξέρουν οτι μόνον έτσι μπορούν  να επιζήσουν. Γι’ αυτο τρέμουν την επωνυμία και την υπευθυνότητα.

ΥΓ: Πώς θα σας φαινόταν αν αυτό το κείμενο ήταν ανώνυμο και έκλεινε με μια συκοφαντία για έναν πολιτικό, επιχειρηματία, δημοσιογράφο, γιατρό, δικηγόρο κλπ και, επιπλέον, δεν υπήρχε κανείς υπεύθυνος να δώσει μιαν εξήγηση;

aixmi.gr