Έξι χρόνια χωρίς τον σερ Γρηγόρη Μπιθικώτση - Του Τάσου Κοντογιαννίδη

Οι γονείς του τον έστελναν να γίνει υδραυλικός κι εκείνος έγινε τραγουδιστής

akontogiannidis@yahoo.gr

Μπορεί να πει κανείς, ότι ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης πέθανε, όταν η φωνή του, έξι χρόνια μετά, ακούγεται τακτικά σε ραδιόφωνα, γλέντια κι εκδηλώσεις; Ο Γρηγόρης- πέθανε σαν σήμερα- ήταν ο καλλιτέχνης που οι Θεοί του ‘δωσαν απλόχερα τη σπάνια φωνή να μαγεύει την ακοή μας με τις μελωδίες του, να μας ζεσταίνει, να μας ενθουσιάζει, να μας συγκινεί... Λένε πως όταν πέσει η δρυς μετράμε το ύψος της. Το ύψος του Μπιθικώτση, μας ήταν γνωστό. Ψηλός ως τον Όλυμπο, με φωνή ν’ αντηχεί στις βουνοπλαγιές του, μεθώντας τους Θεούς, όπως μεθούσε κι εμάς...

Ο Μπιθικώτσης είδε το φως του ήλιου στις 11-12-1922 στο Περιστέρι, όγδοο και τελευταίο παιδί του Γιάννη και της Τασίας, τότε που η Ελλάδα μετρούσε τις πληγές της από την μικρασιατική καταστροφή... Οι γονείς του τον έστελναν να γίνει υδραυλικός, αλλά εκείνος το σκαγε κι έτρεχε να ακούσει Βαμβακάρη, Παγιουμτζή και Χιώτη.... Μετά ήρθαν τα μαύρα χρόνια της κατοχής με την πείνα και την εξαθλίωση. Τραγουδούσε εδώ κι εκεί για ένα κομμάτι ψωμί. Μέχρι φύλακας σε αμπέλια είχε κάνει στο Βαρθολομιό Ηλείας. Εκεί αρρώστησε από ελονοσία και τον έσωσε ο γιατρός Σπεντζάρης με τα κινίνα που του έδωσε...

Δύο γάμους τέλεσε ο Μπιθικώτσης, κι έφερε στον κόσμο, από τον πρώτο την Άννα και την Τασία και από τον δεύτερο τον Γρηγόρη. Η Άννα, με θετική παρουσία στη δημοσιογραφία και την πολιτική, δημιούργησε τη Λαϊκή Ορχήστρα Μπιθικώτση με την οποία διατηρεί άσβεστη τη μνήμη του πατέρα της με συναυλίες που διοργανώνει. Σε μία μάλιστα το 2007 στη Σταυρούπολη Ξάνθης ήταν παρών και ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, φίλος του Γρηγόρη.

Ο Μπιθικώτσης, αφού ηχογραφεί το 1947 το πρώτο τραγούδι του «το καντήλι τρεμοσβήνει» παρουσιάζεται στρατιώτης στο ΚΕΒΟΠ (Χαϊδάρι) και λίγο μετά θα βρεθεί στο Α΄ τάγμα Μακρονήσου. Στη λέσχη αξιωματικών τον είδε η βασίλισσα Φρειδερίκη να παίζει μ’ ένα παλιό μπουζούκι με μια μόνο χορδή και να τραγουδά « Κάποια μάνα αναστενάζει» του Τσιτσάνη. «Τι όργανο είναι αυτό», τον ρώτησε.: «Μπουζούκι, Μεγαλειοτάτη - απάντησε- όργανο που διασκεδάζει το λαό... Έχει μία χορδή, γιατί δεν υπάρχει χρήμα για τις άλλες». Μετά από λίγες μέρες η Φρειδερίκη του έστειλε δώρο καινούργιο μπουζούκι με τρία ζεύγη χορδών...

Εκείνο το διάστημα ο Μπιθικώτσης θα γνωριστεί με τον εξόριστο Μίκη Θεοδωράκη. Στο στρατιωτικό ρέο που μετέφερε τους εξόριστους στη Μακρόνησο, φρουρά ήταν ο Μπιθικώτσης. Στο Μαρκόπουλο έκαναν στάση, κι εκεί ο Γρηγόρης γέμισε το παγούρι του νερό στη βρύση και έδωσε στον διψασμένο Μίκη να δροσιστεί. ΄Ηταν η πρώτη επαφή. Η δεύτερη στη Μακρόνησο, όταν άκουσε ο Μίκης τον Γρηγόρη να τραγουδά…

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν μεστά καλλιτεχνικής δουλειάς και συνεργασίας με τους Χατζηδάκη, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Κολοκοτρώνη και προέκυψαν επιτυχίες, όπως, «γαρύφαλλο στ’ αυτί», «αντιλαλούν οι φυλακές», «στα Τρίκαλα τα δυο στενά», «χωρίσαμε ένα δειλινό», «φραγκοσυριανή»…

Το 1960, ο Μίκης Θεοδωράκης, βρίσκει τη φωνή του Μπιθικώτση να δένει στα δημιουργήματα του όπως «Δραπετσώνα», «μυρτιά», «στο περιγιάλι το κρυφό» και μετά στις διαχρονικές επιτυχίες, που ρίζωσαν στη καρδιά του λαού μας: «Άξιον Εστί» (Οδυσσέα Ελύτη), «Επιφάνεια» (Γεωργίου Σεφέρη), «Επιτάφιος» (Γιάννη Ρίτσου).

«Η φιλοσοφία», έλεγε ο Μπιθικώτσης, «είναι η παρηγοριά των δυστυχισμένων και το τραγούδι το παυσίπονο του ψυχικού πόνου». Και για το ποιος είναι ο καλύτερος τραγουδιστής, Καζαντζίδης ή Μπιθικώτσης, είπε την ιστορική φράση για να δείξει τη μεταξύ τους διαφορά. « Εγώ με τον Στέλιο είμαστε οι πρώτοι. Διαφέρουμε όμως στο εξής. Εγώ είμαι η Αστυνομία Πόλεων και ο Καζαντζίδης η Χωροφυλακή !..»

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη Real News