Carthago delenda est!* - Της Χριστιάννας Λούπα

Θησείο. Οδός Αδριανού. Άνοιξη, απογευματάκι Δευτέρας. Πεζόδρομος, τραπεζάκια έξω. Παραγγέλνω καφέ, μονό ελληνικό. Το ωραιότερο κομμάτι της πρωτεύουσας απλώνεται μπροστά μου. Στα δεξιά ο ναός του Ηφαίστου, μοναχικός  δεσπόζει στο λόφο του. Αριστερά ο βράχος της Ακρόπολης, πάντα επιβλητικός και υποβλητικός, παρά τα απροσμέτρητα βάσανα που έχει υποστεί ανά τους αιώνες. Διακρίνω το Ερεχθείο, τον Παρθενώνα και έναν γερανό. Στους πρόποδες, τα Αναφιώτικα, απομεινάρι παλιάς αρχοντιάς ξεχασμένης και μακρινής εποχής. Ολόισια μπροστά μου, ανάμεσα στους δύο λόφους, ξεχωρίζει ένας τρίτος λόφος, εκείνος του Φιλοπάππου. Αδρές φιγούρες ανθρώπων που θαυμάζουν τη θέα, αχνοφαίνονται στην κορυφή του.

Μπροστά στα πόδια μου ακριβώς, απλώνεται η Αρχαία Αγορά. Καταπράσινη. Γεμάτη ελληνικά χρώματα και μυρωδιές. Πεύκα, αμυγδαλιές, χαρουπιές, ελαιόδεντρα, πικροδάφνες και διάφοροι θάμνοι ξεπροβάλλουν εδώ κι εκεί, δίπλα σε διάσπαρτες αρχαίες πέτρες από ερείπια. Χάρμα οφθαλμών, γαλήνη της ψυχής, ανάμεσα στο πολύβουο Θησείο και το πολυεθνικό Μοναστηράκι. Δεν το πιστεύει κανείς ότι υπάρχει αυτός ο παράδεισος κάπου χαμένος και κρυμμένος μέσα στην Αθήνα της αντιπαροχής. Είναι η «άλλη» Αθήνα, αυτή που γλίτωσε από την ανοικοδόμηση – τον μεγάλο ολετήρα - και τη λαίλαπα του τσιμέντου και επιμένει να ζει και να υπάρχει με αξιοπρέπεια κι ανόθευτη ομορφιά.

Να και το τρένο! Με πορτοκαλί και μεταλλικό χρώμα. Ακούραστα περνά - σχεδόν μελωδικά - κάθε πέντε λεπτά, πότε προς Μοναστηράκι, πότε προς Θησείο, οπότε και το καταπίνει η παλιά σήραγγα του σταθμού.

Ήρθε ο καφές. Δυόμισι ευρώ. Το ταπεινό ελληνικό (πάλαι ποτέ τούρκικο) καφεδάκι! Δεν πειράζει, αναλογίζομαι, χαλάλι! Τουλάχιστον η θέα από δω είναι μοναδική. Αυτή πληρώνει κανείς άλλωστε, έτσι δεν είναι; Η άποψη αυτή με εγκαταλείπει πάραυτα ωστόσο, μόλις η πρώτη γουλιά του καφέ αγγίξει τον ουρανίσκο μου και το κατακάθι πλημμυρίσει το στόμα μου. Ο καφές δεν πίνεται, ούτε καταπίνεται, όπως ακριβώς δεν καταπίνεται με τίποτα και η πανάθλια και χρυσοπληρωμένη ελληνική παροχή υπηρεσιών, που χρόνια τώρα απευθύνεται στους  "κουτόφραγκους" που επισκέπτονται τη χώρα μας ή συναλλάσσονται μαζί της. Κοντά σ’ αυτούς βέβαια, το κατάπτυστο σέρβις της ελληνικής κουτοπονηριάς και ανευθυνότητας το πληρώνουμε κι εμείς οι ιθαγενείς. Και φοβάμαι ότι εδώ και ένα χρόνο περίπου, το πληρώνουμε πανάκριβα… Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν μοιάζει να ταρακουνά τα λιμνάζοντα έως δύσοσμα νερά της ελληνικής πραγματικότητας.

Ας είναι! Καθώς παρατηρώ ένα ζευγάρι ξένων στο διπλανό τραπέζι, που κι αυτοί "απολαμβάνουν" αμίλητοι το καφεδάκι τους με το βλέμμα προσηλωμένο στην Ακρόπολη, προσεύχομαι σιωπηρά να έχουν απορροφηθεί τόσο πολύ από τη θέα του ιερού βράχου, ώστε να μη συνειδητοποιούν τί πίνουν, διαφορετικά ο ελληνικός καφές κινδυνεύει από σοβαρή δυσφήμιση στο εξωτερικό, όπου όλοι συνωμοτούν εναντίον μας και δεν χάνουν ευκαιρία να μας διαβάλλουν και να μας λοιδορούν από τη ζήλεια τους. Είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ εδώ και πολλά χρόνια άλλωστε – από τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος, θαρρώ - ότι σκοπός Ευρωπαίων και Αμερικανών είναι ο αφανισμός του ελληνικού έθνους, γιατί είναι επικίνδυνο! Ζηλεύουν τη γλώσσα μας, την Ιστορία μας, την όμορφη πατρίδα μας με τη θάλασσα και τα νησάκια της, και γενικώς ό,τι αυτοί οι "ξενέρωτοι"- που μόνο σπίτι δουλειά και δουλειά σπίτι ξέρουν – δεν έχουν.

Επί πλέον, φοβούνται την εξυπνάδα και το πολύστροφο μυαλό μας, το θάρρος μας, μα πάνω απ’ όλα τη μαγκιά μας! Ναι, την αθάνατη και παροιμιώδη ελληνική μαγκιά! Γιατί είναι μαγκιά να κάνεις του κεφαλιού σου και να μη νοιάζεσαι για το σύνολο. Είναι μαγκιά να μπαίνεις με το "ταπεινό" σου τζιπ στον πεζόδρομο, με ανοιχτά παράθυρα και μουσική διαπασών και να κορνάρεις κιόλας. Είναι μαγκιά να παρκάρεις πάνω στα πεζοδρόμια και να κλείνεις τις διαβάσεις. Είναι μαγκιά να μην κόβεις αποδείξεις. Είναι μαγκιά να είσαι γιατρός και να λες, τόσα θέλω στο φακελάκι κι αν γουστάρεις! Είναι μαγκιά να παίρνεις τη σειρά του άλλου στην ουρά και μαγκιά είναι επίσης να τρως τις επιδοτήσεις που σου δίνουν οι "χαζοευρωπαίοι" κι από πάνω να προσπαθείς να τους πουλήσεις και νοθευμένο ελαιόλαδο.

Για όλα αυτά λοιπόν και άλλα πολλά, όχι μόνο μας φθονούν, αλλά μας τρέμουν κιόλας. Έτσι, με κάποια μυστική συνεννόηση – αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί και από το Wilileaks! – οι απανταχού της Γης μισέλληνες και ανθέλληνες έχουν καταστρώσει σχέδιο αφανισμού μας. Carthago delenda est! Μ’ αυτή την εμμονή ξυπνούν κάθε πρωί. Όλοι τους! Από τη Μέρκελ μέχρι τον Ομπάμα. Εμείς όμως, εκεί! Βράχος ακλόνητος. Κανένα από τα κεκτημένα μας δεν πρόκειται να απεμπολήσουμε. Καμία από τις αρχές μας δεν θα προδώσουμε. Γιατί, ως παλαιόθεν γνωστόν, "του ρωμιού ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει". Και δυόμισι ευρώ θα χρεώνουμε τον καφέ και δεν θα πίνεται κιόλας!

Η καμπάνα του Αγίου Φιλίππου χτυπά οκτώ φορές. Βραδιάζει. Τα φώτα άναψαν στους αρχαίους ναούς – μαγεία. Τα φώτα έσβησαν στην Ελλάδα – σκοτάδι. Συνωστισμός στην Αδριανού, ούτε στην παραλία της Σμύρνης το 1922 δεν ήταν έτσι! Όλες οι φυλές του Ισραήλ διεκδικούν μια θέση στην τάλαινα πόλη των Αθηνών. Περνώντας ανάμεσα από μελαψούς, μαύρους, τσιγγάνους, πρεζόνια, πραμάτειες απλωμένες στα καλντερίμια, ξέχειλους σκουπιδοτενεκέδες του Δήμου, ζητιάνους με απλωμένο το χέρι και Έλληνες που αναζητούν λίγο αέρα ν’ ανασάνουν, κατευθύνομαι προς το σταθμό του Θησείου. Φτάνει για σήμερα. Αύριο μπορεί κάτι ν’ αλλάξει…

*Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί! (Κάτων)

Χριστιάννα Λούπα

Φωτο: Ναός του Ηφαίστου (Γιώργος Λυμπρίτης)