Οι πόλεις μας παραδομένες στη μάστιγα των βανδαλισμών - Του Νίκου Βατόπουλου
Η περίπτωση της Αθήνας θα μπορούσε να είναι μια ιστορία τύπου Νασρεντίν Χότζα: Ζούσε κάποιος σε μία παράγκα χωρίς λουτρό και αντί να μαζεύει χρήματα για να το αποκτήσει, φώναξε ένα μηχανικό για να σηκώσει δεύτερο όροφο στο ετοιμόρροπο σπιτάκι του. Ζητώ συγγνώμη γι' αυτήν τη χοντροκομμένη σύγκριση, αλλά τώρα που ξεκινάει η τουριστική μας περίοδος, θα περίμενε κανείς ότι μία πόλη σαν την Αθήνα θα έκανε «φασίνα» ώστε να υποδεχθεί τους επισκέπτες της καθαρή, λαμπερή, περιποιημένη, αξιοπρεπής.
Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ελεύθερη επιφάνεια χωρίς γκράφιτι δεν φαίνεται να ενοχλεί ούτε τον κ. υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού κ. Π. Γερουλάνο ούτε την υπουργό Περιβάλλοντος κ. Τ. Μπιρμπίλη ούτε όμως και τον δήμαρχο Αθηναίων κ. Γ. Καμίνη. Τουλάχιστον δεν είδαμε κάτι στην πράξη, γιατί μπορεί το θέμα πράγματι να τους απασχολεί στις ατέρμονες περιγραφές των προβλημάτων στις οποίες έχουν συνηθίσει τους πολίτες. Σήμερα, η Αθήνα οφείλει να ιεραρχήσει τα «θέματά» της. Και αντί να μεγαλοπιάνεται με έργα-πυροτεχνήματα, ας δει πόσο κάνει «ένα συν ένα».
Δεν είναι απλή υπόθεση να είσαι πρωτεύουσα ενός ευρωπαϊκού κράτους. Είναι όμως απλό και υπακούει στους κανόνες της κοινής λογικής να γνωρίζεις ότι η ανοχή -αν όχι η ενθάρρυνση- των βανδαλισμών, της παρανομίας και της κατάργησης της έννοιας της δημόσιας περιουσίας δεν οδηγεί σε καλό. Η ζημιά είναι ήδη τεράστια. Εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες επιστρέφουν στην πατρίδα τους και μιλούν για την πιο απεριποίητη πόλη που είδαν ποτέ.
Εκτός όμως από τους τουρίστες είμαστε και εμείς, οι πολίτες. Απογοητευμένοι και θυμωμένοι με την αδυναμία στοιχειώδους αντιμετώπισης του προβλήματος. Δύο πολίτες, ο καθένας από άλλη πλευρά, μας μιλούν για το θέμα των γκράφιτι και τα ζητήματα που προκύπτουν.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
