Λέξεις - Του Δημήτρη Καμπουράκη
Κι εκεί που τα κείμενα έβγαιναν από μέσα μου σαν το τρεχούμενο νεράκι, ξαφνικά οι λέξεις με πρόδωσαν. Για κάποιον άγνωστο λόγο μουλάρωσαν όλες μαζί και μέσα σ' ένα βράδυ καταδύθηκαν τόσο βαθιά μέσα μου, που ολόκληρη η συλλογή των αγκιστριών μου αποδείχτηκε ανίκανη να κάνει το παραμικρό. Στην αρχή, χωρίς ιδιαίτερο άγχος προσπάθησα να τις επαναφέρω με τους γνωστούς τρόπους. Τους υποσχέθηκα ένα πολιτικό κείμενο, που δεν απαιτεί ιδιαίτερη ποικιλία. Αρνήθηκαν. Πήγα σε μια πρόταση ψυχαναλυτικού κειμένου, από κείνα που φέρνουν στην επιφάνεια όλες μου τις φοβίες και τους εφιάλτες. Σνομπάρισαν την ιδέα μου με μια εκκωφαντική βουβαμάρα, αν και έχουν κάνει καριέρα με κάτι τέτοια. Τους υποσχέθηκα ένα κείμενο ναζιάρικο, χαριτωμένο, ανάλαφρο, αυτοσαρκαστικό. Μπα... κουβέντα. Έβαλα μπροστά κάτι ερωτικό, βαριά σεξουαλικό, βιτσιόζικο. Αμ δε. Καμία απόκριση. Είπα να γυρίσω στα παιδικά μου βιώματα, στα εφηβικά μου κατορθώματα, στις νεανικές μου ενατενίσεις. Άχνα εκ' μέρους τους.
Στο protagon άρχισαν να μουρμουράνε: «Στείλε κανένα κείμενο. Από τη Μεγάλη Παρασκευή έχουμε να δούμε γραφτό σου» μου γράφανε στα e-mails. Μέτρησα τον χρόνο (πολύς για δημοσιογράφο), αλλά δεν ανησύχησα. Μου τα 'χουν ξανακάνει αυτά τα παιχνιδάκια οι λέξεις. Τη μια μέρα είναι χείμαρος που δεν μαζεύεται και την άλλη παριστάνουν την πηγή μέσα στον βράχο που με το ζόρι δίνει τρεις σταγόνες την ώρα. Συνηθισμένα κόλπα για ζευγάρια που έχουν περάσει μια ζωή μαζί. Πολλές φορές, η αποχή τους δεν είναι παρά αποτέλεσμα δικής τους κούρασης. Άλλοτε ασυντάσονται κάπου εκεί μέσα μόνες τους κι ετοιμάζονται να βγουν έξω με διαφορετική σύνθεση, λέγοντας κάτι διαφορετικό. Όμως πάντα μου έδιναν κάποιο αμυδρό μήνυμα, μου έκαναν κάποιο ανεπαίσθητο σινιάλο. Αυτή τη φορά, η παύση συνεχίζεται δίχως κανένα σημάδι ανάκαμψης. Ανησυχώ.
Στο μυαλό μου κυκλοφορεί ένα πολύ κακό σενάριο κι ένα εντελώς τρομακτικό. Το πολύ κακό είναι, οι λέξεις μου να έχουν κηρύξει απεργία. Προφανώς διότι διαφωνούν για τον σκοπό και με τον τρόπο που τις χρησιμοποιώ. Αν ισχύει αυτό, τότε κάποιος βαθύτατος διχασμός διαπερνά την ύπαρξη μου και βραχυκυκλώνει κάθε μου προσπάθεια. Το χειρότερο είναι ότι ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να απεργούν. Αλλά σ' αυτό το κάκιστο σενάριο, υπάρχει η πιθανότητα να αντιληφθώ κάποια στιγμή τι συμβαίνει και να βρεθεί κάποια μελλοντική λύση. Κάποια χρυσή τομή.
Το τρομακτικό και τελεσίδικο σενάριο είναι, οι λέξεις μου να έχουν ήδη αυτοκτονήσει.
Protagon.gr
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
