| kassimatis@kathimerini.gr
Στη συνάντησή του με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ζήτησε –και πολύ σωστά το ζήτησε– «επίτευξη στο ακέραιο των στόχων του προγράμματος για να κερδίσουμε την εκτίμηση και τον σεβασμό της διεθνούς κοινότητας, ώστε να διακοπεί η επικίνδυνη φημολογία περί αναδιάρθρωσης». Επίσης, όμως, είπε ότι η χώρα «δέχεται επίθεση ανελέητη και κατασκευασμένη». Εδώ υπάρχει κάτι το οποίο δυσκολεύομαι να καταλάβω: Αν η επίτευξη των στόχων –και μάλιστα στο ακέραιο– είναι απαραίτητη, τότε γιατί η επίθεση που δεχόμαστε εξαιτίας της απροθυμίας να τους υλοποιήσουμε είναι κατασκευασμένη, δηλαδή δόλια; Και αντιστρόφως, αν η επίθεση είναι δόλια, κατασκευασμένη ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε, τότε γιατί πρέπει να επιτύχουμε στόχους οι οποίοι υπαγορεύονται από εκείνους που αντιμετωπίζουν με δολιότητα την ωραιότερη χώρα του κόσμου, που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου;
Με όλο τον σεβασμό στον θεσμό που ενσαρκώνει ο Κάρολος Παπούλιας, οι συγκεκριμένες δηλώσεις του εκφράζουν την παραδοξότητα, η οποία συνιστά το πολιτισμικό πρόβλημα της χώρας. Ο «εκδημοκρατισμός» του λαϊκισμού ισοπέδωσε τη διάκριση μεταξύ του εφικτού και του ανέφικτου, του ρεαλιστικού και του εξωπραγματικού, με αποτέλεσμα να τα θέλουμε όλα δικά μας. Eτσι, λέμε «ναι» στον δανεισμό, αλλά λέμε «όχι» στις υποχρεώσεις που συνεπάγεται. Κηρύσσουμε πανεθνική πανστρατιά για την τήρηση των όρων δανεισμού της χώρας, αλλά δαιμονοποιούμε τους επικριτές της αδρανείας μας. Περηφανευόμαστε για το δεξιό προφίλ μας, αλλά ανησυχούμε και για το αριστερό μας. Διαλαλούμε την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, αλλά την χαρίζουμε στον δήμο για να αποκτήσει η Θεσσαλονίκη βοτανικό κήπο εξόδοις του Δημοσίου. Θέλουμε πρότυπα σχολεία, αλλά χωρίς εξετάσεις κ. ο. κ. Oλα αυτά περιγράφουν μια πολύ βολική αντίληψη για τη ζωή, δεν λέω. Eτσι όμως, δυστυχώς, προκοπή δεν γίνεται...
Πράξεις;
Μετά την προχθεσινή υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της ελληνικής οικονομίας από τη Standard & Poor’s, το υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι «η αξιολόγηση από τον οίκο Standard & Poor’s έρχεται σε μία περίοδο που δεν έχει προστεθεί καμία πληροφορία και καμία απόφαση που να επιδεινώνει την κατάσταση της Ελλάδας σε σχέση με την προηγούμενη αξιολόγηση του οίκου που είχε λάβει χώρα ένα μήνα πριν». Πολύ σωστά τα λέει το υπουργείο Οικονομικών, φοβάμαι όμως ότι δεν έχει προστεθεί και καμία πράξη η οποία να υλοποιεί τις αποφάσεις της κυβέρνησης...
Η ουσιώδης διαφορά
Προσπαθούσα να καταλάβω ποιες είναι οι ουσιώδεις διαφορές μεταξύ του άτυπου υπουργικού συμβουλίου, όπως το χθεσινό, και των κανονικών υπουργικών. (Τονίζω τη λεπτή διαφορά ουσιώδους και επουσιώδους, καθώς το ότι στα κανονικά υπουργικά λαμβάνονται αποφάσεις, ενώ στα άτυπα δεν λαμβάνονται, αποτελεί επουσιώδη διαφορά, δοθέντος ότι οι αποφάσεις σπανίως εφαρμόζονται...) Κατέληξα, λοιπόν, στον εξής προσδιορισμό του ουσιώδους: στα μεν κανονικά, ο Γιώργος βάζει τους υπουργούς να βλέπουν επιμορφωτικά ντοκιμαντέρ (π. χ., ένας Ινδός με την προφορά του Πίτερ Σέλερς στο «Πάρτι» εξηγεί πώς κατασκευάζονται οι βιοκλιματικές κατοικίες κ. λπ.), ενώ στα άτυπα, όπου η ατμόσφαιρα είναι πιο χαλαρή, βλέπουν Μίκυ Μάους...
Βουρβώνος
Ακόμη διαρκεί η μέθη της εκλογικής επιτυχίας για τον Βασίλη Μιχαλολιάκο. Ο δήμαρχος Πειραιώς δήλωσε ότι θα ζητήσει από τον Αντώνη Σαμαρά να είναι συμβατές οι ιδιότητες του δημάρχου και του υπουργού, προδήλως επειδή θεωρεί ότι ο ίδιος θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και των δύο ρόλων. Δεν έμαθε τίποτε, δεν ξέχασε τίποτε: κανονικός Βουρβώνος ο κύριος δήμαρχος. Ας κοιτάξει να δει τι μπορεί να κάνει για τον Πειραιά και το έθνος μπορεί να περιμένει...
Ταξίδι στη Νορβηγία
Αύριο και μεθαύριο ο πρωθυπουργός θα βρίσκεται στη Νορβηγία, προκειμένου να συνεχίσει τον ωραίο και ηρωικό αγώνα του για τη σωτηρία της Ελλάδος. Βέβαια, ορισμένοι ίσως θεωρήσουν ότι ειρωνεύομαι, δεδομένου ότι το θέμα του διεθνούς συνεδρίου στο οποίο θα συμμετάσχει είναι η «post-crisis agenda» της παγκόσμιας προοδευτικής διακυβέρνησης – ή κάτι παρεμφερές και εξίσου εύηχο, τέλος πάντων. Κάθε άλλο, όμως. Διότι, αφού τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ελλάδα η έννοια «προοδευτικό» ορίζεται ως το δικαίωμα στην καλή ζωή με τα λεφτά των άλλων, είναι προφανές ότι μόνον μέσα στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας προοδευτικής διακυβέρνησης (ελληνικού τύπου, ασφαλώς) μπορεί η Ελλάς να εκπληρώσει το πεπρωμένο της. Γι’ αυτό είναι κρίσιμη η συμμετοχή του πρωθυπουργού.
Βραχιολάκι σε όλους!
Προχθές το βράδυ, ο Γιώργος «φούσκωνε σίδερο» στο γυμναστήριο του Χίλτον, γεγονός το οποίο έχει πάψει πια να θεωρείται είδηση. Η είδηση είναι όμως ότι –όπως με βεβαιώνει αυτόπτης– δεν φορούσε πια στον καρπό του το γνωστό βραχιολάκι από σιλικόνη, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει την ενεργειακή ισορροπία του οργανισμού. Μήπως, λοιπόν, πρέπει να αποδώσουμε την πτώση της συντονιστικής ικανότητάς του –ίσως ακόμη και αυτήν την απώλεια των κυβερνητικών ισορροπιών– στο γεγονός ότι έχει πάψει να φορεί το μαγικό βραχιολάκι του; Προσωπικώς, αντιμετωπίζω με άκρα επιφυλακτικότητα τα «mumbo-jumbo» του «new age», μέσα στα οποία εντάσσω και τα εν λόγω βραχιολάκια. Καλού κακού, όμως, μήπως θα έπρεπε στο επόμενο υπουργικό, όχι μόνον να έχει ξαναφορέσει ο ίδιος το βραχιολάκι του, αλλά να μοιράσει κι από ένα στον κάθε υπουργό; (Eχω πλήρη επίγνωση της αντίφασής μου, αλλά εδώ που φθάσαμε –και δεδομένου ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία– ας δοκιμάσουμε και τα ρημάδια τα βραχιολάκια, τον υπνωτισμό, τον διαλογισμό, τη γιόγκα, το ζεν...)
|
