Θύματα: 44χρονος Έλληνας VS 20χρονος αλλοδαπός. Ποιoς αξίζει την ανθρωπιά μας; - Της Φαίης Αγγελοπούλου

Γιατί κανείς δεν νιώθει πόνο; Πώς μπορούμε να ‘μαστε Έλληνες και όχι άνθρωποι; Πώς γίναμε έτσι; Είμαι 19 χρονών, περίπου συνομίληκη του παιδιού που σκότωσαν οι δύο «Ελληναράδες» για να αποδώσουν, φαντάζομαι, στο διεστραμμένο μυαλό τους το «αίσθημα της δικαιοσύνης». Έκλαψα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, μα ίσως δεν έκλαψα τόσο για τη δολοφονία του όσο για την αδιαφορία ή την ικανοποίηση που ένιωσαν τόσοι γύρω μου στο άκουσμα αυτής της είδησης. Τόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί πια που δεν έχει μείνει ούτε λίγη ανθρωπιά να αντικρύσουμε στον καθρέφτη μας; Πώς μπορείτε να συνδέετε τη δολοφονία ενός άτυχου αλλοδαπού(άτυχος γιατί περπατούσε μόνος του αλλά και γιατί δεν στάθηκε «άξιος» να γεννηθεί στην πανάρετη, λεβεντογέννα Ελλάδα) με τη στυγερή δολοφονία ενός Έλληνα πατέρα που δολοφονήθηκε από αλλοδαπούς; Και για όσους εθνικόφρονες βιαστούν να πουν ότι υποβαθμίζω το δεύτερο συμβάν σας ενημερώνω πως δεν μπορούσατε να κάνετε μεγαλύτερο λάθος.  Ένας πατέρας βγαίνει από το σπίτι του με τη μεγαλύτερη χαρά, να υποδεχτεί το δεύτερο παιδί του κρατώντας μία camera για να αποθανατίσει μετά τις στιγμές. Αντί γι’ αυτό, όμως, δύο «άνθρωποι»-ναι αλλοδαποί!- τον μαχαίρωσαν για να τον κλέψουν με αποτέλεσμα να ξεψυχίσει λίγο αργότερα. Δράμα, πόνος, αγανάκτηση για την κατάντια της κοινωνίας μας, φόβος για το επόμενο θύμα της τραγικής καθημερινότητας που μας πλησιάζει απειλητικά, απογοήτευση για την έλλειψη αστυνόμευσης και την αδυναμία ενός ανίσχυρου κράτους να εγγυηθεί το απλούστερο και βασικότερο όλων: την ασφάλεια των πολιτών του. Και αντί η οργή να έχει ως στόχο της τους πραγματικούς υπαίτιους κατευθύνεται για μία ακόμη φορά στα εξιλαστήρια θύματα... Στο σημείο αυτό θέλω να ρωτήσω αυτούς που νιώθουν πιο Έλληνες από ‘μένα (μιας και έγινε μετρήσιμο μέγεθος) αν στις φλέβες αυτών των στυγνών εγκληματιών κυλούσε καθάριο ελληνικό αίμα, θα ήταν λιγότερο τραγική η πράξη τους ή θα προκαλούσε λιγότερο πόνο; Πώς τολμάτε να αδιαφορείτε ή να επικροτείτε δολοφονίες, όπως αυτή, μόνο και μόνο επειδή θύμα ήταν ένας αλλοδαπός, που του άξιζε, και όχι ένας τίμιος Έλληνας; Αν ήταν το παιδί σας στη θέση του; Μα τι λέω..το παιδί σας δεν θα ήταν ποτέ μαύρος, βρωμιάρης ή ντυμένος με κουρέλια. Πώς τολμάτε να δίνετε σε ένα 19χρονο παιδί, σαν κι εμένα, την αίσθηση πως αν πάει να βρει την «τύχη» του σ’ ένα άλλο κράτος αξίζει να δολοφονηθεί από τους εκεί ντόπιους, επειδή τόλμησε να περπατήσει μόνος στο δρόμο μιας ξένης πόλης; Αλλά όχι βέβαια, γιατί εγώ είμαι Ελληνίδα με Ε κεφαλαίο και οι Έλληνες ποτέ δεν κάνουν εγκλήματα, ποτέ δεν προκαλούν φασαρίες, δεν βρωμάνε ούτε φυσικά κλέβουν τις δουλειές των άλλων. Ίσως τελικά να είμαστε διαφορετική ράτσα εμείς οι Έλληνες. Ίσως να έχετε δίκιο και να μην είμαστε απλοί άνθρωποι σαν όλους τους άλλους. Γιατί και ο ταπεινότερος άνθρωπος θα ένιωθε τον ελάχιστο πόνο για τον άδικο χαμό ενός συνανθρώπου του, πόσο μάλλον ενός μικρού παιδιού. Μάλλον ναι, είμαστε τελικά από άλλον, ανώτερο, πλανήτη...εκεί όπου η ανθρωπιά δεν έχει καμία θέση...