Το θαύμα της αυθόρμητης αγανάκτησης - Του Δημήτρη Μακροδημόπουλου

Το κίνημα των «αγανακτισμένων πολιτών» στο οποίο καθημερινά προσχωρεί  αυθόρμητα μεγάλος αριθμός πολιτών δημιουργεί πρωτόγνωρες συνθήκες στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Διότι δίνει τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό να συνευρεθεί στη βάση των κοινών προβλημάτων πέρα από χρωματιστές διαχωριστικές γραμμές που μαντρώνουν τους πολίτες σε κόμματα και σε εκλογικά ποσοστά χάριν ιδιοτελών μικροσυμφερόντων. Η σοβαρότητα των κοινωνικών προβλημάτων που προσλαμβάνουν χαρακτήρα επιβίωσης και η αβυσσαλέα προοπτική της χώρας βοηθά τον κόσμο να γκρεμίσει τα τείχη που τον χώριζαν και ορθώθηκαν από τον εμφύλιο και μετά με ποικίλες μεθόδους. Και αυτό ήταν πιο εύκολο να συμβεί από τη νεολαία διότι είναι απεξαρτημένη από τις πολιτικές δουλείες της μεταπολεμικής αλλά και της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών που δυναμώνει καθημερινά προέκυψε από την αδυναμία της κρατικοδίαιτης ΓΣΕΕ, που συγκροτείται από κομματικά διορισμένους συνδικαλιστές συνήθως αποξενωμένους από τα προβλήματα της παραγωγικής βάσης, να ανταποκριθεί στον ρόλο της αλλά και από την επιλογή του ΠΑΜΕ να διασπάσει τους εργαζόμενους αποχωρώντας από τη ΓΣΕΕ. Κυρίως όμως είναι η απάντηση στην αγωνιώδη προσπάθεια του ευρωπαίου επιτρόπου Όλι Ρεν, του επί κεφαλής του Eurogroup Ζαν – Κλοντ Γιουνκέρ, των Βρυξελλών και της τρόικας για ευρεία πολιτική συναίνεση των αρχηγών των κομμάτων στην υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας και σε σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα. Σε τι μπορεί να λύσει τα καθημερινά προβλήματα η συναίνεση των κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαρά τα κόμματα των οποίων οδήγησαν τη χώρα στο αδιέξοδο αλλά και η συναίνεση των αρχηγών των μικρότερων κομμάτων; Μπορεί η συναίνεση να επικαλύψει τα υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός; Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα ο κ. Σαμαράς, ο οποίος βάλλει κατά του μνημονίου, σε ομιλία του στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών εξύμνησε τους εφοπλιστές παραβλέποντας ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του Οκτωβρίου του 2010 της Naftiliakis οι έλληνες εφοπλιστές ναυπηγούν 689 πλοία συνολικής χωρητικότητας 62.175.567dwt εκ των οποίων μόνον ένα (!) στην Ελλάδα οδηγώντας έτσι τα ελληνικά ναυπηγεία στο μαρασμό και τους εργαζόμενους στην ανεργία. Σε τι μπορεί να ελπίζει ο ελληνικός λαός από τον αρχιτέκτονα του μνημονίου και πρωθυπουργό και την υποκριτική στάση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία είναι καταδικασμένα στα έδρανα της αντιπολίτευσης, με την παρουσία τους και μόνον προσδίδουν αξιοπιστία και διανθίζουν το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα της χώρας που χρεοκόπησε πολιτικά και οικονομικά. Μόνον η ανατροπή του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στη διέξοδο από την κρίση, ηθική, πολιτική και οικονομική.

Το «θαύμα» λοιπόν του κινήματος της αυθόρμητης αγανάκτησης είναι ότι δημιουργεί αρχικά σε εμβρυακό στάδιο τις συνθήκες αυτής της ανατροπής που μπορούν όμως να προσλάβουν ραγδαία μαζικό και δυναμικό χαρακτήρα. Γιατί; Τα μεγάλα κόμματα αρέσκονται να διατυμπανίζουν ότι είναι πολυσυλλεκτικά και συγκροτούνται από αγρότες, εργάτες, υπαλλήλους και φυσικά και από μέλη της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου ως μειοψηφία. Γιατί όμως η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους αποτελούν το στόχο της πολιτικής τους από την επομένη των εκλογών; Διότι η κοινωνική σύνθεση ενός κόμματος, αυτή καθ’ εαυτή, δεν είναι εκείνο το στοιχείο που καθορίζει τον ταξικό του χαρακτήρα αλλά ούτε και το πρόγραμμά του είναι καθοριστικό σημείο λόγω της δημαγωγίας που χαρακτηρίζει την πολιτική ιδιαίτερα στη χώρα μας. Εκείνο που καθορίζει τον ταξικό χαρακτήρα του κόμματος είναι ποια τάξη παίζει τον ηγεμονικό ρόλο μέσα στις γραμμές του, όπως π.χ. η παραδοσιακή αστική τάξη, τα νέα τζάκια, οι εφοπλιστές, ο ΣΕΒ. Το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών συνενώνει όλους τους υπαλλήλους, τους εργάτες, τους επαγγελματίες, τους αγρότες στη βάση των κοινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν καταργώντας τις κομματικές γραμμές που τους χώριζαν προσδίδοντας καθαρό ταξικό χαρακτήρα στο κίνημα. Ποτέ στο παρελθόν μετά την Κατοχή και την Αντίσταση δεν ξανασυνέβη αυτό. Για πρώτη φορά κινδυνεύει το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να αντιμετωπίσουν ενωμένο τον ελληνικό λαό σε μια ταξική σύγκρουση. Θα το τολμήσουν;

Ανιχνεύσεις