Συντεχνίες και δημόσιο συμφέρον - Του Γιώργου Καριπίδη
gkaripidis@hotmail.com
Χτες ήταν οι αγρότες που έκλειναν τους δρόμους, οι λιμενεργάτες που απέκλειαν τα λιμάνια, οι φορτηγατζήδες, οι σιδηροδρομικοί και τόσοι άλλοι. Σήμερα ανέλαβε δράση η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και άρχισαν οι διακοπές του ρεύματος. Ολο και περισσότερο, διάφορες κοινωνικές ομάδες, συντεχνίες, προκειμένου να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους, χρησιμοποιούν μορφές «πάλης» που πλήττουν ευθέως το κοινωνικό σύνολο και διαταράσσουν σοβαρά την κοινωνική και οικονομική ζωή. Οι δυσμενείς κοινωνικές επιπτώσεις δεν είναι απλώς παρενέργειες των κινητοποιήσεών τους, αλλά βασικό στοιχείο της «αγωνιστικής» τους τακτικής. «Συλλαμβάνουν» την κοινωνία ως όμηρο για να αποσπάσουν από την κυβέρνηση λύτρα, δηλαδή την ικανοποίηση των πάσης φύσεως αιτημάτων τους.
Μοιραία τίθεται το ερώτημα: έχουν αυτό το δικαίωμα ή αντιθέτως, όταν επιλέγουν μορφές πάλης, έχουν υποχρέωση να συνυπολογίζουν το δημόσιο συμφέρον; Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει ένας ιδιόμορφος «αγωνιστικός» κυνισμός που αντιμετωπίζει τέτοια ερωτήματα με περιφρόνηση. Σύμφωνα μ' αυτόν, μπορεί μεν η πολιτική ηθική να απαιτεί τη διασύνδεση των ιδιαίτερων συμφερόντων με το δημόσιο συμφέρον, αλλά, δυστυχώς, ο πολιτικός πραγματισμός επιβάλλει την υπεράσπιση του δικού μας και μόνον συμφέροντος. Δηλαδή, έτσι είναι η ζωή και τα υπόλοιπα είναι ουτοπικές φλυαρίες. Πράγματι, έτσι είναι η ζωή, αλλά στη ζούγκλα και όχι σε πολιτισμένες κοινωνίες.
Ο διαχωρισμός της πολιτικής ηθικής από τον πολιτικό πραγματισμό στρεβλώνει την πολιτική - ουσιαστικά την καταργεί. Η πολιτική εξ ορισμού έχει στόχο την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος, μέσω της εξισορρόπησης των ιδιαίτερων συμφερόντων. Αναζητά κοινά αποδεκτούς κανόνες κοινωνικής συμβίωσης, δηλαδή κοινωνικοποιεί την ηθική και ηθικοποιεί την κοινωνία. Για την πολιτική, ηθικό είναι ό,τι υπηρετεί τα πρωτεία του δημόσιου συμφέροντος και εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή. Συνεπώς, για την πολιτική ο διαχωρισμός ηθικής και πράξης είναι αδιανόητος. Εκείνοι που πραγματεύονται ξεχωριστά την πολιτική και την ηθική δεν καταλαβαίνουν τίποτα για καμία από τις δύο. Αλλά ούτε η ελευθερία δράσης μπορεί να είναι απεριόριστη. Η άσκηση των ελευθεριών προϋποθέτει κανόνες που εξασφαλίζουν ίση ελευθερία για όλους. Η ελευθερία του ενός δεν μπορεί να ακυρώνει την ελευθερία των υπολοίπων.
Οταν αυτές οι αρχές καταστρατηγούνται, τότε η μεν πολιτική καταλήγει να είναι απλώς μια έκφραση αντικοινωνικού αυταρχισμού των ισχυροτέρων, η δε κοινωνία κατακερματίζεται από τον πρωτογονισμό των τυφλών αντιθέσεων. Αυτήν την καταστρατήγηση η κοινωνία δεν πρέπει να ανεχθεί, η κυβέρνηση δεν πρέπει να επιτρέψει και η αντιπολίτευση δεν πρέπει να συγκαλύψει.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
