Οι Πολιτικοί στη Χώρα των Θαυμάτων - Του Γρηγόρη Σοφικίτη

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Θα ξεκινήσω με μια φράση... «Δεν είμαι αγανακτισμένος, πλέον είμαι Εξοργισμένος».

Είμαι εξοργισμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά όπου θέλοντας και μη είμαι συμμέτοχος. Συμμετέχω με τα μάτια, με τα αυτιά, με το μυαλό, με την καρδιά. Συμμετέχω σε ότι με προσπάθεια ..αντέχω, σε ότι με εκνευρίζει, σε ότι με κουράζει, με αηδιάζει, με ταλαιπωρεί, με ενοχλεί, με εξευτελίζει, με κοροϊδεύει, με σνομπάρει, με απαξιώνει, με υποδουλώνει, με κομματιάζει, με....με....με....με.....με.............

Τελικά, μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι είναι αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο απ’ όλα..!!!

Είναι η ανικανότητα του να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις αυτή την κοροϊδία, αυτό το θέατρο του παραλόγου ως απαθής θεατής, χειροκροτώντας μηχανικά στο τέλος της κάθε παράστασης...??

Είναι η ντροπή που νιώθεις ως προς τον εαυτόν σου, επειδή άφησες να σε κοροϊδεύουν χρόνια τώρα, χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα της σημερινής εξέλιξης...ή χωρίς να κάνεις το οτιδήποτε για να αποφύγεις αυτήν την καταραμένη εξέλιξη..???

Είναι η χρόνια επιτυχημένη ύπνωση που σου προσφέρουν απλόχερα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...???.. παράγοντας την δική τους αλήθεια, παράγοντας τα δικά τους ψέματα, κάποιες φορές με τρόπο σαγηνευτικό, άλλες με τρόπο βίαιο, περιπαιχτικό ή τρομοκρατικό ή και με τρόπο απλό και καθημερινό, με τρόπο που να θεωρείς ότι αυτά που σου λένε, στα λένε για το καλό σου, στα λένε για να σε προστατεύσουν, λες και είναι άνθρωποι δικοί σου, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για σένα, καραδοκούν για το κακό και είναι έτοιμοι ανά πάσα ώρα και στιγμή να σε ενημερώσουν για τα κακώς κείμενα. Είναι οι δικοί σου διάβολοι και όχι Άγγελοι...!!! Εσύ φυσικά το ξέρεις, αλλά είσαι τόσο υπνωτισμένος που παρόλα αυτά, δεν μπορείς να κουνήσεις ούτε την κόρη του ματιού σου.

Είναι η μετάλλαξη που έχεις υποστεί..???.. από τα τόσες χιλιάδες, εκατομμύρια των εκατομμυρίων ψέματα που έχεις ακούσει από τα ίδια και απαράλλαχτα στόματα πολιτικών. Πολιτικών που σπούδασαν και εκπαιδεύτηκαν για να κάνουν ένα ψέμα να φαίνεται η μεγαλύτερη όλων, αλήθεια.

Πολιτικών που γαλουχήθηκαν μέσα σε ένα περιβάλλον που το μόνο που τους πρόσφερε ήταν τα απεχθή χαρακτηριστικά όπως η αλαζονεία, η απαξίωση των θεσμών, η τάση κυριαρχίας με κάθε κόστος, η ανηθικότητα, η αναξιοπρέπεια και κάθε τι που χρειάζεται για να μπορέσουν να ξεπεράσουν το ανθρώπινο στοιχείο και να περάσουν στην άλλη όχθη, την όχθη του προσωπικού τους παράδεισου.

Βαρέθηκα πια να βλέπω τα ίδια πρόσωπα να ανακυκλώνονται, να δίνει ο ένας την θέση στον άλλον, να αλλάζουν έδρες, να αλλάζουν τσέπες, να αλλάζουν σκάνδαλα, να αλλάζουν πελάτες, στόχους, απόψεις, οράματα, να αλλάζουν ιδεολογίες, ...να αλλάζουν τον κόσμο σαν ένα πάζλ πολυμορφικό, σαν ένα παιχνίδι με επίπεδα δυσκολίας.

Να αλλάζουν τις ζωές μας, λες και έχουν προσωπικό στοίχημα με την καταστροφή και τον αφανισμό.

Ανθέλληνες οι περισσότεροι Πολιτικοί, άλλοι ούτε καν Έλληνες με ρίζες τούρκικες ή γερμανικές, που ρίζωσαν εδώ, που τους τοποθέτησαν εδώ ανάμεσά μας για να μας αφανίσουν.

Μα τι στο καλό πια, που πήγε το τρομερό ελληνικό γονίδιο..??? Αυτό το γονίδιο που μας έφερε ασφαλείς και μας παρέδωσε στην σημερινή αυτή Ελλάδας της μιζέριας, στην καταντημένη αυτή άθλια Ελλάδα που τόσο χαρισματικά κατάφεραν οι ανάξιοι πολιτικοί μας.

Μα όχι, δεν τους έφτανε αυτό. Θέλησαν να προχωρήσουν ακόμη πιο πολύ, .....θέλησαν να μας κάνουν όμοιους τους.

Είναι απλό, καλοί μου συμπατριώτες...!!! πως είναι δυνατόν να κυβερνήσεις μια χώρα, όταν οι πολίτες της είναι υπόδειγμα εντιμότητας, όταν λειτουργούν με βάση το λαϊκό συναίσθημα και με γνώμονα το κοινωνικό, κοινό συμφέρον.

Όχι, δεν μπορείς να κυβερνήσεις ή να διαχειριστείς μια χώρα, όταν την έχεις διαμορφώσει σε ιδανική κοινωνία. Θα πρέπει να την πλάσεις σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα, σύμφωνα με τις δικές προοπτικές και αχόρταγα συμφέροντα.

Έτσι, δημιουργείς μια κοινωνία ανταλλαγής, μια κοινωνία «δούνε και λαβείν», μια βρώμικη κοινωνία βασισμένη πάνω στις αρχές και τα πρότυπα της ανθρώπινης λεηλασίας υλικών και πνευματικών αγαθών.

Έτσι, δημιουργείς μια σχέση αναφοράς, την γνωστή μας «πελατειακή σχέση», όπου μέσα από αυτήν μπορείς να κινείσαι ελεύθερα και απρόσκοπτα στα προσωπικά σου σχέδια, βάζοντας την κουκούλα της σιωπής στα κεφάλια των «πελατών» σου.

Και φυσικά, με αυτόν τον έξυπνο και ύπουλο τρόπο, κερδίζεις τόσο την ελευθερία κινήσεων, όσο και την εξασφάλιση της σκληροτράχηλης, μα συνάμα τόσο γλυκιάς και απλόχερα ανεξάντλητη πηγή χρήματος και δύναμης, καρέκλας.

Πριν απ’ όλα αυτά βεβαία, έχεις φροντίσει με θεαματικό τρόπο να εξασφαλίσεις τις εγκληματικές σου ενέργειες από κάθε είδους επιθέσεις, φτιάχνοντας νόμους που καλύπτουν κάθε σου παραστράτημα.

Ατιμωρησία, ασυλία, παραγραφή, προσωπικά δεδομένα, κρατικό απόρρητο και τέτοιου είδους ιδανικά τερτίπια που σκοπό έχουν ένα και μοναδικό, την διακυβέρνηση των πάντων υπό την προστασία του νόμου, του δικού τους νόμου.

Αυτοί, …οι πολιτικοί εννοώ, δεν έχουν πραγματικά δουλέψει ποτέ στην ζωή τους, δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει η λέξη «εργασία» και φυσικά δεν είναι δυνατόν να ξέρουν και το αντίθετο αυτής, …ανεργία.

Είναι κάτι σαν «αποδοχή κληρονομιάς». Την θέση του μπαμπά, την παίρνει ο γιος, την θέση του θείου την παίρνει ο ανιψιός, την θέση του αδερφού την παίρνει η αδερφός, την θέση του νονού την παίρνει το βαφτιστήρι, ….και αν δεν υπάρχει θέση, με πολύ εύκολο και γρήγορο τρόπο, την δημιουργούν. Πάντα στα πρότυπα και τις ανάγκες του καινούργιου μέλους αυτής την αχόρταγης και πολυμελούς «δεμένης» και «κλειστής», σφιχταγκαλιασμένης οικογένειας.

Αυτά, τα λεγόμενα κατ’ εμέ, πολιτικά σόγια, έχουν δεσμούς συγγένειας τόσο δυνατούς, που κανείς δεν μπορεί να τα διαβάλει. Δένονται μεταξύ τους με όρκους σιωπής, με σχέσεις κρυφής αλληλοϋποστήριξης, μα που και που παίζουν και το θεατρικό παιχνίδι επί σκηνής , με προδιαγεγραμμένα σενάρια ουτοπικής επιτυχίας, χειροκροτώντας οι ίδιοι τους εαυτούς τους.

Ένα πράγμα θα σας πω, …Ζούμε σε μια γυάλα και όλοι αυτοί είναι γύρω μας, είμαστε τα μονάκριβα χρυσόψαρά τους, ταΐζοντας μας όποτε και όσο αυτοί θέλουν. Και αν κάποιο χρυσόψαρο καταφέρει να βγει έξω από την γυάλα αυτή, κάνοντας την υπέρβαση, ξαφνικά βρίσκεται έξω από τα νερά του, έξω από το περιβάλλον που έμαθε να ζει και αυτοί δεν το ξαναβάζουν μέσα, το αφήνουν να πεθάνει, το αφήνουν να πάρει μαζί του το κρυφό επτασφράγιστο μυστικό, να μην το διαδώσει στους υπόλοιπους όμοιούς του και ξεσηκωθούν, γνωρίζοντας πια την μια και μοναδική αλήθεια για την σάπια και μίζερη ζωή τους, που τόσα χρόνια θεωρούσαν ιδανική.

Μένει κανείς αποσβολωμένος, αν συνειδητοποιήσει ότι για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελληνικής ιστορίας, η Ελλάδα παραδίδει τα όπλα αμαχητί. Μια απλή υπογραφή ενός πολυσέλιδου κειμένου φτιαγμένου στα μέτρα των μεγάλων συμφερόντων, φτάνει για να διακόψει την πορεία μιας χώρας που θριάμβευσε ανά τους αιώνες.

Ένα προδοτικό χέρι με συνεργό το στυλό ήταν αρκετό για να ζωντανέψουν όλες οι θαμμένες και ξεχασμένες μνήμες των ηρωικών προγόνων μας. Άραγε πως θα μας κοιτάνε τώρα, όλους εμάς τους δικούς τους ανθρώπους, όλους εμάς που στήριξαν τις ελπίδες τους, τις θυσίες τους, τους αγώνες τους, τα βάσανά τους. Τι περιφρόνηση μπορεί να νιώθουν βλέποντας ότι όλα αυτά που έκαναν και μιλάω για τους πραγματικούς ιστορικούς πατριώτες, δεν έπιασαν τόπο, διαγράφτηκαν μονομιάς.

Νιώθω μεγάλη ντροπή απέναντί τους, ντροπή γιατί άργησα να ξεκινήσω, ντροπή γιατί κοιμήθηκα στην σκοπιά της ζωής, της δικής μου ζωής.

Και τώρα, στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής καταστροφής, προσπαθώ να σώσω τα απομεινάρια αυτής της λυσσαλέας  και άνανδρης επίθεσης, μα το τραγικότερο απ’ όλα, επίθεσης από τους ίδιους τους κυβερνόντες της χώρας, αυτούς και τους προηγούμενους των τελευταίων δεκαετιών.

Ένοχοι για Έσχατη Προδοσία, είναι η ετυμηγορία του λαού, του απλού λαού, του λαού του δικού μου, όχι των περίτεχνα βολεμένων. Η δική μου ετυμηγορία ..???...άγνωστη, δεν υπάρχει στα λεξικά, δεν υπάρχει ούτε καν στην φαντασία, δεν μπορώ να τους χαρακτηρίσω, δεν ξέρω πως…

Τους ακούω καθημερινά ή σχεδόν καθημερινά, έχω χάσει πλέον την αίσθηση του χρόνου και πραγματικά μερικές φορές γίνονται τόσο, μα τόσο εκνευριστικά διασκεδαστικοί, που απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό. Τελικά είπα ένα ψεματάκι,…Δουλεύουν, δουλεύουν με το επιτελείο τους, τους στρατευμένους ιδανικούς ερευνητές τους ψάχνοντας για σκάνδαλα, ψάχνοντας για λοξοπατήματα των αντίθετα όμοιών τους, για πράγματα που πρέπει να μας αφορούν αλλά δεν τα γνωρίζαμε, για πράγματα που έπρεπε να γίνουν αλλά δεν έγιναν, για πράγματα που έγιναν ενώ δεν έπρεπε να γίνουν, για πράγματα που δεν πρέπει να ξεχάσουμε ή για πράγματα που ξεχάσαμε, για πράγματα που δεν συναινέσαμε, δεν ερωτηθήκαμε, δεν διαμαρτυρηθήκαμε, δεν αγωνιστήκαμε, δεν προσπεράσαμε, δεν παραγράψαμε, δεν..δεν…δεν…, πότε για το δικό τους συμφέρον ή για των άλλων, το κακό.

Η σημαία που κυματίζει στην κορυφή της Βουλής των Ελλήνων, αυτή η γαλανόλευκη σημαία,…δεν τους αξίζει, σε κανέναν τους. Απορώ αν ποτέ κάποιος από όλους αυτούς εκεί μέσα, έχει σταθεί για δυο λεπτά έξω από το μπροστινό μέρος της Βουλής να διαβάσει τις τιμητικές επιγραφές που χαράχτηκαν ώστε να μας θυμίζουν πως εμείς και αυτοί, βρισκόμαστε σήμερα εδώ, λαβωμένοι αλλά νικητές…!!!!

Είναι κοσμοϊστορικό γεγονός αν το σκεφτεί κανείς, πως ένας λαός, πως μια χούφτα ανθρώπων εκτίναξαν κάποτε από πάνω τους έναν κατακτητή που δολοφονούσε, έκαιγε, βίαζε, λεηλατούσε αυτή την χώρα για 300 και περισσότερα χρόνια, και βρήκε το κουράγιο και την δύναμη και έκανε το ακατόρθωτο, έκανε το ανυπέρβλητο, το αδιανόητο για τον οποιοδήποτε ανθρώπινο κοινό νου.

Ξεσηκώθηκε για να κερδίσει αυτό που οι προηγούμενες γενιές του δεν έζησαν ποτέ ή προσπάθησαν αλλά απέτυχαν. Κι όμως διαβάζοντας ένα τέτοιο κατόρθωμα, νομίζεις ότι πρόκειται για μυθολογία, νομίζεις ότι πρόκειται για κάποιο εντυπωσιακό παλιό ξεθαμμένο μυθιστόρημα.

Τουρκοκρατία, …Βαλκανικοί, …1ος παγκόσμιος, …2ος παγκόσμιος, …εμφύλιος πόλεμος, …χούντα,…

Ξεριζωμοί, ολοκαυτώματα, χαμένες πατρίδες, αλλά στο τέλος της πορείας, όρθια και περήφανη Ελλάδα, λαβωμένη αλλά περήφανη.

Στην Μάχη της Κρήτης άντεξαν δέκα ολόκληρες ημέρες, πολεμώντας τον άρτια εκπαιδευμένο και εξοπλισμένο εχθρό με μαχαίρια και δρεπάνια, με μπαστούνια και άλλα διάφορα αιχμηρά αντικείμενα, με ότι υπήρχε και μπορούσε να γίνει όπλο αντεπίθεσης.

Στα βουνά της Αλβανίας, σε αντίξοες για τα ανθρώπινα δεδομένα, συνθήκες και αντοχές, έδωσαν την ψυχή τους για να μην επιτρέψουν σε κανέναν να καταπατήσει τα σεβαστά εδάφη μας, σε ολόκληρη την Ελλάδα, γυναίκες, άντρες και παιδιά έδωσαν το παράδειγμα του πατριωτισμού.

Μα και η λευτεριά, δεν ήταν χαρούμενο απόκτημα, αφού οι πολιτικές διαστάσεις και τα συμφέροντα των ολίγων πάλι έμπαιναν στο προσκήνιο.

Αδερφός, σκότωνε αδερφό, φίλος τον φίλο, πατριώτης σκότωνε συμπατριώτη του.

Αγώνας για κυριαρχία, αγώνας ντροπής και αίσχους, διχασμός του λαού για να νικήσουν ποιοι..???, για να κερδίσουν τι..??? ….Να κερδίσουν… την ιστορική Ντροπή…!!!!

Έχει και ο λαός τις ευθύνες του, φταίμε και εμείς…!!!!

Γιατί φταίμε..??? Γιατί ήμασταν καλά και υπάκουα παιδιά, παιδιά μιας πολύτεκνης οικογένειας, με γονείς αυταρχικούς και αυστηρούς.

Όχι, δεν μιλάω για τους δικούς μας γονείς, μιλάω για τους Πολιτικούς μας γονείς, …διότι κύριε…όταν οι γονείς διαπαιδαγωγούν τα παιδιά στην λαμογιά και το ρουσφέτι, τέτοια παιδιά θα γίνουν στην κοινωνία. Όταν ο καθρέπτης της κοινωνίας που είναι οι Πολιτικοί είναι «σπασμένος», είναι πολυκαιρισμένος, δεν πρόκειται να δεις το αληθινό σου πρόσωπο, θα δεις την παραμόρφωση που έχεις υποστεί, θα δεις αυτό που σε έκαναν, γιατί είχες την ατυχία να είσαι επιρρεπής στις ψεύτικες υποσχέσεις και τα δήθεν ανθρώπινα οράματα.

Δεν επιθυμώ να μπω σε λεπτομέρειες, δεν θέλω να αναφέρω τις κακοτοπιές, άλλωστε δεν είναι αυτός ο σκοπός της μεταφοράς των σκέψεων μου σε αυτό το κείμενο. Εξάλλου λίγο πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε τα κακώς κείμενα των πολιτικών μας και των πελατών τους. Παρόλα αυτά δεν είναι τούτο που έχει σημασία αυτήν την ώρα.

Σημασία θα είχε να κάναμε κάτι την ώρα που συνέβαινε.

Θα μου πείτε, τι να κάναμε….μα ότι κάνουμε και αυτές τις μέρες, κρεμασμένοι από το σκοινί που έχει πέσει ως χείρα βοηθείας και σωτηρίας, από εμάς τους ίδιους.

Δεν αρκεί φίλες και φίλοι, να σηκωθούμε από τον καναπέ του σπιτιού μας μόνο, χρειάζεται και κάτι περισσότερο. Χρειάζεται να σηκωθούμε κυρίως από τον καναπέ του μυαλού μας. Χρειάζεται να αφυπνιστούμε κυριολεκτικά, χρειάζεται να αγωνιστούμε πρώτα απ’ όλα ως προς τον ίδιο μας τον εαυτό, χρειάζεται να υπερβούμε τις χρόνιες αδυναμίες μας, χρειάζεται να ξαναγίνουμε πάλι ….Έλληνες….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Για να μπορούμε να κοιτάμε την Ελληνική Σημαία, το σύμβολο των αγώνων και των θυσιών, …και πάλι με Υπερηφάνεια και να ξανακερδίσουμε την χαμένη αξιοπρέπεια μας ως λαός.

Θα τελειώσω με τους στοίχους του Κώστα Κινδύνη, σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, που ερμηνεύτηκαν από τον Αθάνατο Νίκο Ξυλούρη:

«Πως να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου,

ο ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου....

πως να με κάνουν να τον δω, τον ήλιο μ’ άλλα μάτια,

στα ίδια σκαλοπάτια, μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω.....

στου βούρκου μέσα τα νερά, ποια γλώσσα μου μιλάνε,

αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά.......»

Ο αγώνας συνεχίζεται………

Γρηγόρης Σοφικίτης