Ψήφος στο μεσοπρόθεσμο; Για ποιό λόγο; - Του Τάσου Τέλλογλου

Το περίφημο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα είναι το άκρον άωτον μιας πολιτικής σε μία μόνο κατεύθυνση: πώς το κράτος θα συγκεντρώσει χρήματα χωρίς να απολύσει υπαλλήλους, χωρίς να κόψει εκεί που μπορούν να γίνουν περικοπές χωρίς μεγάλες αντιδράσεις. Προσπαθώντας να διατηρήσει δαπάνες, η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα στην χρεωκοπία εν ονόματι της αποφυγής της.

Δεν έχω καμμία αντίρρηση να πληρώσω εισφορά αλληλεγγύης –αν και νόμιζα ότι αυτή τη δουλειά την κάνουν οι φόροι- δεν έχω ακόμα αντίρρηση να πέσει το αφορολόγητο  –τα 8.000 ευρώ είναι ψηλότερα από ότι τα αντίστοιχα αφορολόγητα άλλων μεσογειακών χωρών όπου κυμαίνονται στις 5.500 ευρώ. Θα υποστήριζα ακόμα και την πλήρη εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης με το πετρέλαιο κίνησης και ας επιβάρυνε τους χειμώνες τους δικούς μου και της οικογένειας μου.
Υπάρχουν όμως άλλα σημεία των φορολογικών διατάξεων του «μεσοπρόθεσμου» που μόνο ανόητοι θα μπορούσαν να συντάξουν και μόνο ανόητοι να ψηφίσουν. Τι πάει να πει «έκτακτη εισφορά σε αντικειμενικές δαπάνες»; Είναι αντικειμενικές ή δεν είναι; Και αν είναι, δηλαδή τις έχει καταγράψει η πιο άχρηστη φορολογική διοίκηση της Ευρώπης. Γιατί δεν υπολογίζονται στο κτίσιμο του φορολογικού προφίλ και πρέπει να τιμωρηθεί η χρήση ανεξάρτητα από το προφίλ του φορολογουμένου;

Φορολογώντας την χρήση πραγμάτων ο νομοθέτης –το γνωρίζει βέβαια –φορολογεί δεύτερη φορά εισόδημα που μπορεί να έχει δηλωθεί. Αλλά αυτό φαίνεται να μην τον νοιάζει. Νοιάζει όμως εκείνον που το πληρώνει. Και φυσικά η τιμωρία για τη «χρήση» ευνοεί τους πλουσιότερους, όχι εκείνους που μπορούν να δικαιολογήσουν την κυριότητα  του αυτοκινήτου τους από  το δηλωμένο εισόδημα. Το κράτος προβλέπει ότι η προσφυγή ενάντια στα μέτρα αυτά στα διοικητικά πρωτοδικεία δεν αναστέλλει την βεβαίωση και την είσπραξη από την εφαρμογή των παραπάνω διατάξεων. Στην ουσία καταργεί το δικαίωμα του δικαστικού ελέγχου της διπλής φορολόγησης.Αυτού του είδους οι διατάξεις δεν θα πρέπει να ψηφιστούν από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και φυσικά και από όλους τους άλλους. Μα είναι για να αποφύγει η χώρα τη χρεωκοπία; Η αποδοχή άδικων κοινωνικά μέτρων στο όνομα της αποφυγής της χρεωκοπίας έχει και ορισμένα (πολιτικά )όρια. Και η διπλή φορολόγηση είναι ένα από αυτά όταν κάποιοι άλλοι δεν πληρώνουν καθόλου φόρους.
Μα θα απαντήσει η κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να βρεθούν άλλα  μετρήσιμα μέτρα. Οι απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τί είναι;

Ένα άλλο περίεργο άρθρο είναι το άρθρο 43, εκείνο που δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να προσλαμβάνουν στο 80% των συλλογικών συμβάσεων νέους ανθρώπους «για την απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας». Ο νομοθέτης έχει «κτίσει» στη διάταξη διάφορες πρόνοιες, όπως πχ ότι τρείς μήνες πριν από τη σύναψη αυτών των ειδικών συμβάσεων δεν θα πρέπει να έχει απολύσει. Και τότε γιατί να προσλάβει για να βοηθήσει κάποιους νέους ανθρώπους να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία. Έχουν χιούμορ αυτοί στα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας και Εργασίας. Δεν ρωτούν και στις χώρες που εφαρμόστηκαν παρόμοιες διατάξεις και διαθέτουν πολύ πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς πώς εφαρμόστηκε το εν λόγω μέτρο; Και εν πάση περιπτώσει η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει αυτή τη διάταξη με τρόπο ώστε να σώζονται τα προσχήματα θα εξαρτηθεί από το πόσο βαριές θα είναι οι κυρώσεις για εκείνους που «αντικαθιστούν» παλιούς με νέους εργαζόμενους (σς πράγμα που θα κάνουν όταν τους το επιτρέψουν τα άθλια ταμειακά τους του αποθέματα τα οποία για την ώρα δεν τους επιτρέπουν να απολύσουν).

Υπάρχει τέλος το ζήτημα που έθεσε ο Στέφανος Μάνος το Σάββατο σχετικά με το περίφημο δεύτερο κεφάλαιο του Μεσοπρόθεσμου στο οποίο εφευρίσκεται μια έκφραση «πολεοδομική ωρίμανση» όπου στην ουσία οι βουλευτές της πλειοψηφίας (και οι άλλοι)θα νομοθετήσουν το εξής: Με τα ίδια προεδρικά διατάγματα μπορεί να τροποποιούνται εγκεκριμένα ρυμοτομικά ή σχέδια πόλεως καθώς και πολεοδομικές μελέτες ή/και να καθορίζονται ειδικές χρήσεις Γής και ειδικοί όροι και περιορισμοί δόμησης για τα εντός σχεδίου πόλεως δημόσια ακίνητα, ακόμα και κατά παρέκκλιση από τους ισχύοντες στην περιοχή όρους και περιορισμούς δόμησης καθώς και από τις διατάξεις του γενικού οικοδομικού κανονισμού ,προκειμένου να αποδοθεί ο βέλτιστος πολεοδομικός –επενδυτικός προορισμός στο προς αξιοποίηση ακίνητο...»

Είπαμε ότι από τη μία μεριά της στάθμισης είναι να σωθεί η χώρα και να μείνει στο ευρώ. Αλλά στα σημεία αυτά-ειδικά στο πρώτο και στο τρίτο - μοιάζει σαν να μην υπάρχει καθόλου στάθμιση. Ανάμεσα σε δύο αγαθά που διακυβεύονται τη σωτηρία της χώρας πχ και την κατ επίφαση ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο, τη σωτηρία της χώρας και ένα μίνιμουμ κοινωνικής προστασίας, τη σωτηρία της χώρας και μια στοιχειώδη προστασία του περιβάλλοντος. Διότι η χώρα δεν χρειάζεται πάση θυσία να σωθεί, γιατί να σωθεί αν καταντήσει κακέκτυπο αυτού που την οδήγησε ως εδώ;

Protagon.gr