Τζακ Ντιπρί, ο πυγμάχος που λάτρεψε τα μπλουζ

Το μόνο σίγουρο είναι ότι γεννήθηκε. Το πότε είναι ολόκληρη ιστορία. Στη Νέα Ορλεάνη της δεκαετίας του 1910 κανείς ληξίαρχος δεν νοιάστηκε να κρατήσει το πιστοποιητικό γεννήσεως ενός μαύρου από το Βελγικό Κογκό και μιας μαύρης που είχε και ινδιάνικο αίμα. Ότι χειρότερο για τα κριτήρια αμερικανικής καθαρότητας της περιοχής. Το παιδί ήταν… χαμένο από χέρι. Προορισμένο να ζήσει στα… υπόγεια (και βάλε) της κοινωνίας.

Οι ημερομηνίες παίζουν… μπουνιές, όπως… μπουνιές έπαιξε αργότερα κι ο Τζακ Ντιπρί. Άλλοι τον θέλουν να γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου του 1908, άλλοι στις 10 Ιουλίου 1909 κι άλλοι στις 23 Ιουλίου 1910. Όποια κι αν είναι η σωστή ημερομηνία, εάν κάποια από αυτές είναι σωστή λίγη σημασία έχει. Ο Τσάμπιον Τζακ Ντιπρί διέπρεψε στη πυγμαχία, άσχετα εάν ποτέ δεν έγινε τσάμπιον, δηλαδή πρωταθλητής, αλλά και στα μπλουζ όπου διοχέτευσε το ταλέντο του. Ο πιτσιρικάς ήταν δεν ήταν δύο χρόνων όταν η Κου Κλουξ Κλαν έβαλε φωτιά στο παντοπωλείο των γονιών του. Η ζωή του χειροτέρεψε, ο πατέρας του πέθανε κι ο μικρός κλείστηκε στο ορφανοτροφείο. Εκεί ένας Ιταλός καθολικός ιερέας του έμαθε πιάνο.

Ο μικρός μεγάλωσε κι άρχισε τις περιπλανήσεις. Ήθελε να γίνει μουσικός. Πήγε στο Σικάγο κι όταν δεν έβρισκε μεροκάματο ως μουσικός εργαζόταν μάγειρας στα εστιατόρια της πόλης. Σε μια από τις περιπλανήσεις του, στο Ντιτρόιτ ο Τζόε Λιούις ένας από τους θρύλους του μποξ τον πείθει ότι τα χέρια του μπορούν να χτυπούν τα πλήκτρα με χάρη, αλλά παράλληλα μπορούν να χτυπούν και το πρόσωπο του αντιπάλου πυγχμάχου. Ο Τζακ γίνεται πυγμάχος δίνει 107 επαγγελματικούς αγώνες, αλλά λίγο πριν το ματς για τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή κάνει στροφή στην μουσική. Ειρωνία της τύχης. Εκεί στη μουσική τον ακολουθεί το παρατσούκλι «τσάμπιον», τον τίτλο δηλαδή που έχασε για τη μουσική. Γράφει τα πρώτα του μπλουζ, αλλά έρχεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Υπηρετεί στο Ναυτικό. Πηγαίνει στον Ειρηνικό κι εκεί οι Γιαπωνέζοι τον πιάνουν αιχμάλωτο. Δύο χρόνια μένει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κάτω από άθλιες συνθήκες.

Επιστρέφει ως ήρωας πολέμου στις ΗΠΑ, γράφει μπλουζ, αλλά θέλει να φύγει μακριά. Η δεκαετία του ’60 τον βρίσκει στην Ευρώπη. Ελβετία, Δανία, Αγγλία, Σουηδία και στο τέλος Γερμανία είναι οι σταθμοί στη καριέρα του. Ρίχνει άγκυρα στο Αμβούργο. Κι εκεί τον βρίσκει ο θάνατος σε προχωρημένη ηλικία στις 21 Ιανουαρίου 1992 κι ευτυχισμένο. Σε αντίθεση με άλλους μουσικούς των μπλουζ δεν γίνεται αλκοολικός, παρ’ όλο που το… έτσουζε αρκετά συχνά, ούτε μπλέκει με τα ναρκωτικά.

Άφησε πίσω τα τραγούδια του και κάποιες ατάκες του τύπου: «Σε ένα πιάνο δεν μπορούν να παίξουν μόνα τους τα άσπρα πλήκτρα. Χρειάζονται και τα μαύρα» ή «προτιμώ ένα πιάνο από μια γυναίκα. Το πιάνο δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ…».

RETROSPORT