Στοίχειωσε τα ειδησηογραφικά sites, τα blogs, τις τηλεοράσεις, τον έντυπο τύπο και τα ραδιόφωνα η φωτογραφία του Ευζώνου που κλαίει από την κατάχρηση ασφυξιογόνων ουσιών από τα «φανταράκια» του Κράτους, τη μέρα της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Οι αναφορές και οι παρομοιάσεις που ήθελαν τον νέο αυτό να συμβολίζει την Ελλάδα που χάνεται και δακρύζει σα να μην υπάρχει αύριο, έδιναν κι έπαιρναν.
Οι πατριωτικές κορώνες έμπλεκαν με εθνικιστικές κραυγές και γραφικές κινδυνολογίες. Με το εθνόσημο στο μέτωπο δικαιολογούνται άλλωστε τα πάντα! Η συναισθηματική φόρτιση για την κατάντια της χώρας αποτυπώνεται στα αναγκαστικά δάκρυα μιας υποχρεωτικής θητείας; Και πόσοι συμφωνούν με μια τέτοιου είδους μπακαλίστικη ανάλυση;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, κος Πάνος Μπεγλίτης, στην επίσκεψή του στην Προεδρική Φρουρά με δηλώσεις του, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστήριξε πως οι Εύζωνοι αποτελούν έμπνευση για τη νεολαία (παραθέτω και τα links με τις δηλώσεις του: link 1 & link 2).
Ατυχέστατη δήλωση. Γιατί πάνω στη ρητορική του συμβολισμού έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του. Η εικόνα του στρατιώτη με τα κόκκινα μάτια όπως και οι λέξεις που χρησιμοποίησε ο Υπουργός έχουν διττή σημασία κι επειδή είμαι από αυτούς τους ιντριγκαδόρους, τους εκνευριστικούς, τις παίρνω όπως με βολεύει!
Η ικανότητά σας στον πολιτικό λόγο, εσάς των επαγγελματιών του είδους, κρίνεται ανεπαρκής. Σέρνετε παλιές κουβέντες, νόρμες καφενείου, πρακτικές αμπελοφιλοσοφίας και δεν προσαρμόζεστε στο ελάχιστο στη σύγχρονη πραγματικότητα. Χαίρομαι που βρίσκετε πάντα νέους τρόπους να μου θυμίζετε τους λόγους της αποστροφής μου για την «τέχνη» της πολιτικής επικοινωνίας.
Γιατί Υπουργέ μου, διαβάζοντας το χαιρετισμό σου, κατάλαβα πως εσείς οι από πάνω θέλετε τη νεολαία να προσιδιάζει στους Ευζώνους. Άβουλα σώματα, με ροπή στις εκάστοτε επιταγές των άνωθεν κρατούντων. Νέους, με το βλέμμα χαμηλά και το κεφάλι ψηλά μόνο στις παρελάσεις. Ανυποψίαστους για τις μάχες που έρχονται. Όμοιους, εξισώνοντας τις ανάγκες τους. Αναγκάζοντάς τους να θυμηθούν ένα από τα πιο hot παιχνίδια της παιδικής μας ηλικίας. «Αγαλματάκια, ακούνητα, αμίλητα κι αγέλαστα, μέρα ή νύχτα;». Νύχτα. Από εδω και πέρα μόνο νύχτα…
Γιατί τη βάψανε κι ούτε τα χρώματα διάλεξαν. Οι καρεκλοκένταυροι τοποθέτησαν την παντονιέρα μπροστά τους. Οι νέοι υπνωτίστηκαν (;). Σε απόσταση αναπνοής το πράσινο, το κόκκινο, το κίτρινο, το μπλε. Πιάνουν το δάχτυλο με βία. Το ακουμπούν στο γκρι. Το στρίβουν. Το πιέζουν. Έτοιμο να σκίσει την παλέτα. Επιλογή εξετελέσθη.
Περικοπή αναγκών. Επιστροφή στις ρίζες. Αναζήτηση διεξόδων. Συλλογικές δράσεις και flat καθημερινότητα. Αναγκαστική μείωση επιλογών και σύσφιξη δεσμών. Άνθηση της τέχνης; Όσο και να χρυσώνουμε το χάπι, για να το καταπιούμε θέλουμε σάλιο, και σάλιο δεν υπάρχει.
Καλά τη βόλεψε η γενιά της εξουσίας. Οι γονείς μας. Κοντά σε αυτούς θα βολευτούν και πολλοί από μας. Το μετά φοβίζει. Και μην παραμυθιαζόμαστε. Όλοι λίγο πολύ μαζί τα φάγαμε. Η διαφορά είναι στην ποσότητα. Άλλος μια μίζα από ένα δημόσιο έργο, άλλος στην απόδειξη που δεν έκοψε για μία μπλούζα. Απορώ όμως. Λίγη ντροπή για το είδος της αγανάκτησης που τους κατέβασε στο δρόμο; Μόνο οικονομικά πρέπει να είναι τα κίνητρα για να θυμηθούν πως έμπλεκαν τα μπράτσα και περιφρουρούσαν το τσιφλίκι τους οι άλλοτε γαντζωμένοι στα κάγκελα του Πολυτεχνείου;
Τίποτα περισσότερο από ένα στίχο των Blackfield (ναι, ναι! Των Blackfield. Ούτε Βασίλη, ούτε Κωχ, ούτε Ξυλούρη): We are a fucked up generation, it‘scloudy now…
Γι’ αυτό σας λέω. Ατυχέστατη η ατάκα Υπουργάρα μου! Μην μας πιάνετε στο στόμα σας. Κι αν οι πολιτικοί, όπως κάθε γονιός για το παιδί του, έχουν την ανησυχία και το άγχος της αποκατάστασής -επαγγελματικής ή προσωπικής-, μην ανησυχούν. Δουλεύουμε στην καφετέρια, μένουμε με τους γονείς και παντρευτήκαμε την κρίση. Καλό το προξενιό, άντε και στα παιδιά μας.
ΥΓ: Μας γεράσατε πρόωρα. Θέλουμε πίσω τις ρυτίδες από τα γέλια μας.
Το παρόν «βαπτίστηκε» από τη Μαριάννα Κ.
*Ο κ. Δημήτρης Γλυφός είναι ποιητής - "Λίγο πάγο ακόμα", Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ
