NAMCO PONY: Μια διδακτική ιστορία, για το γιατί η Ελλάδα δεν αξίζει να σωθεί !

Η περιπέτεια της NAMCO στην ελληνική αγορά αυτοκινήτου είναι χαρακτηριστική για την σύγκρουση των μεγάλων συμφερόντων που «έπνιξαν» όλες τις προσπάθειες για την ανάπτυξη της αυτοκινητοβιομηχανίας (και όχι μόνο!) στην Ελλάδα.

Οι ιδρυτές της εταιρείας, βίωσαν την απόλυτη επιτυχία έχοντας καταφέρει να παράγουν στο εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη 8- 10 αυτοκίνητα ημερησίως, γεγονός πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα και ..
με προστιθέμενη ελληνική αξία 67%, οι πωλήσεις ξεπερνούσαν τις 18.000, ενώ ο Ελληνικός Στρατός, η αεροπορία και το Ναυτικό έδειχναν την προτίμησή τους στα... άλογα των Pony, αφού το κόστος λειτουργίας και συντήρησης πέντε εξ αυτών ήταν μικρότερο από ένα τζιπ μεγάλου κυβισμού.

Ξεκίνησαν πριν από τριάντα χρόνια την κατασκευή αυτοκινήτων σε μια ρομαντική εποχή, όπου οι πολυεθνικοί κολοσσοί δεν είχαν αλώσει τον κλάδο και που η ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία φαινόταν ικανή να διατηρήσει την αυτοχθονία της, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην οικονομική ανάπτυξη.

Μάλλον όμως, οι επικεφαλής της λογάριαζαν χωρίς... τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν τα πολιτικά προσκόμματα που έβαζαν κυβερνητικά στελέχη της εποχής κατόπιν πιεστικών αιτημάτων ανταγωνιστών εμπόρων και εισαγωγέων που εποφθαλμιούσαν την εμπορική επιτυχία του θρυλικού Pony το οποίο είχε κατακλύσει τους ελληνικούς δρόμους και προμήθευε τα Σώματα Ασφαλείας.

Οι πιέσεις ακόμη και υπουργών έγιναν αφόρητες, οι απεργίες στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης όλο και συχνότερες, οι μηχανές έμειναν σβησμένες για πάνω από 120 ημέρες και το αποτέλεσμα ήταν μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα η μονάδα ελληνικής παραγωγής να μην είναι βιώσιμη και να κλείσει, βάζοντας μια ακόμη «ταφόπλακα» στο ελληνικό επενδυτικό όνειρο για τη δημιουργία μιας κραταιής εγχώριας αυτοκινητοβιομηχανίας.

Ίσως ούτε και οι ίδιοι οι πολιτικοί να μην πίστευαν πως η «εθνικά υπερήφανη» κατά τ' άλλα Ελλάδα θα μπορούσε να φτιάξει τα δικά της αυτοκίνητα. Διαφορετικά δεν εξηγείται, όταν κατασκευάστηκε στην τελική του μορφή το πρώτο Pony και η οικογένεια Κοντογούρη κάλεσε τον τότε υπουργό Βιομηχανίας Κωνοφάγο για να το δει, εκείνος δεν μπήκε καν στον κόπο, διαμηνύοντας πως η Ελλάδα δε θα φτιάξει ποτέ δικό της αυτοκίνητο. Στη συνέχεια όμως, αφού ο ίδιος είχε εμπλακεί στο εργοστάσιο μπαταριών ΠΑΚ, πούλαγε στην μονάδα τα προϊόντα του.

Οι συνδικαλιστές

Μια από τις αιτίες της κατάρρευσης της NAMCO ήταν και ο κακώς εννοούμενος συνδικαλισμός. Εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης έκαναν απεργία- κατάληψη, η οποία κράτησε 4 μήνες, ζητώντας αύξηση ημερομισθίων κατά 35%.

Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας δεν την αρνήθηκαν, αλλά τους πρότειναν να δουν τι αύξηση θα τους έδινε ο κλάδος του μετάλλου. Όμως, εκείνοι επέμεναν να ικανοποιηθεί το αίτημά τους «εδώ και τώρα», υποκινούμενοι και από ένα μετέπειτα σημαίνον πολιτικό πρόσωπο της Μακεδονίας, του οποίου ο ρόλος στην περίπτωση αυτή μάλλον ήταν «σκοτεινός», κάνοντας πολλούς να μιλήσουν για «το ότι παρακινείτο από ανταγωνιστικά της οικογένειας Κοντογούρη συμφέροντα».

η κυβέρνηση της "επαράτου δεξιάς" χρηματοδότησε το εργοστάσιο, αλλά βρήκε δυναμική αντίσταση της "προοδευτικής αριστεράς" που κατήγγειλε τις ΕΟΚικές χρηματοδοτήσεις, ως "δωρεές σε μονοπώλια". Έτσι το "μονοπώλιο" έκλεισε.....λίγο αργότερα, το 1983.

Δημιουργήθηκε μεγάλη ένταση γιατί οι υπάλληλοι δεν άφηναν να μπει κανείς στο εργοστάσιο, ακόμη και στους ιδιοκτήτες απαγόρευαν την είσοδο. Δεν επέτρεπαν ούτε καν να σταλούν τα ετοιμοπαράδοτα οχήματα στους πελάτες της εταιρείας και άλλα 600 στον ελληνικό Δημόσιο τομέα. Έδειραν μάλιστα, πολύ άσχημα τον διευθυντή πωλήσεων Γιώργο Ζωγράφο. Τότε ανέλαβε δράση ο Πέτρος Κοντογούρης, ερχόμενος από τη Γερμανία, ο οποίος διαβεβαίωσε τους εργαζόμενους ότι η εταιρεία θα τους αποζημίωνε από πάνω, αρκεί να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Πράγμα που έγινε, αλλά μόνο για πέντε μέρες, καθώς μετά ζήτησαν να... πάνε διακοπές. Απίστευτο; Κι όμως αληθινό! Πράγματι πήγαν τις διακοπές τους και μετά πέρασαν από την οδό Αγίας Σοφίας 26 για να λάβουν τις αποζημιώσεις τους. Το εργοστάσιο είχε κλείσει.

Ήταν καλοκαίρι του 1983 και η Ελλάδα ζούσε στιγμές σοσιαλιστικού παροξυσμικού συνδικαλισμού, τις συνέπειες του οποίου πληρώνουμε σήμερα και θα πληρώνουμε για 50 τουλάχιστον χρόνια ακόμη...Τους δυναμικούς "μουσάτους" συνδικαλιστές της δεκαετίας του ΄80, που κατήγγειλαν την "ΕΟΚ των μονοπωλίων" και ζητούσαν να αποδοθεί στην κοινωνικοποίηση, ο παράνομος πλούτος που συσωρεύει το ληστρικό μεγάλο κεφάλαιο ....Έτσι, οι "καπιταλιστές" έκλεισαν τα εργοστάσιά τους, αλλά όλως περιέργως ο "συσωρευμένος πλούτος" άλλαξε χέρια. Πέρασε σε αυτά των "μαχητικών συνδικαλιστών"...

ΤΑΧΑLIA