"Villas Miserias" (Οι Πόλεις της Μιζέριας) - Του Ανδρέα Κλουτσινιώτη*

*Η ποιητική συλλογή του κ. Ανδρέα Κλουτσινιώτη, "Labey Sabprea", κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ, 2010

Villas Miserias (Οι Πόλεις της Μιζέριας)

Κάποτε στην Αργεντινή,

μέσα στις Πόλεις της Μιζέριας

oι ζωές των ανθρώπων δεν άξιζαν

ούτε ένα σεντ.

Τα όνειρα των παιδιών

δε γελούσαν, μήτε δάκρυζαν.

Περίμεναν δειλά, το αστραποβόλο αύριο.

Οι ζωγραφιές στους τοίχους των δρόμων

ξεθώριαζαν σαν έκπτωτες Ιδέες.

Τα τραγούδια της βροχής,

ζευγάδες των σκοτεινών καιρών

έσπερναν τη Σιωπή.

Οι νότες απ’ τη μουσική του κόσμου

πάγωναν αταξίδευτες στο τσιμέντο.

Τα κόκκινα τριαντάφυλλα νεκρά,

σα λησμονημένες θύμησες,

μίσευαν στον Αγέρα.

-------------------------------------------------------------

Κυλούσε έτσι ο χρόνος ανελέητος,

βαριές σέρνοντας Κυκλώπειες αλυσίδες.

Φτώχεια και Αδικία.

Το ταξίδι με τα πρωϊνά τραίνα της εργατιάς

έπαψε να σημαίνει, Αγώνας, δίκιο.

«Πού πας χαμένη Νιότη; Δεν έμαθες

άραγε τα τελευταία νέα;» ακούγονταν

οι αθώες ανάσες να ρωτούν

πριν ολότελα ξεψυχήσουν!

«Ο από Μηχανής Θεός δεν είναι

πλέον ο Σωτήρας σου.

Πραμάτεια γίνηκες και κείνος ο Έμπορος,

που βάζει τιμή πωλήσεως της Πατρίδας σου,

στα Ηνωμένα Έθνη.»

-------------------------------------------------------

Ραγιάδες, τάχατες κυβερνήτες του Λαού,

φόρεσαν επίσημο κοστούμι Υποτακτικού

και πρόσταξαν:

«Σκύψτε στο Ξένο τον παρά,

του δολλαρίου πόρνες, προσκυνήστε!».

«Υποτάξου και συ Σημαία της Αργεντινής,

στα πανωτόκια που δεν τελειώνουνε ποτέ.»

Αγύρτες το όρισαν Λαέ, για πάντα

κρίματα αυτών των ολίγων να πληρώνεις.

«Σκύψε και συ φτωχέ Αργεντίνε,

οι δόσεις του σπιτιού σου να πληρωθούν.

Το αυτοκίνητο του Γερμανού να αγορασθεί.

Του Γάλλου η κολώνια στο σώμα σου,

της Αριστοκρατίας ήθος να ευωδιάζει!»

Κι η αξιοπρέπεια; Ένα τσιγάρο απλήρωτο.

Ένας πικρός καφές, που στη γεύση του

αδυσώπητα απλώνεται η θλίψη.

----------------------------------------------------------------

Κι ήρθαν της Διεθνούς αγοράς

οι εύφημοι Φωτισμένοι.

Μέσα στις Πόλεις της Μιζέριας

μορφώθηκαν μαύρες Σκιές, ο Θάνατος-ταχυδρόμος.

Μοίραζαν, σωρηδόν, τα γράμματα της Μοίρας.

Στο Μανουέλ, τον ανειδίκευτο εργάτη,

στη Σιμόνε, που μόνη της ανέθρεφε,

παραδουλεύτρα, τα δυό παιδιά της.

Στον Πέδρο τον οδοκαθαριστή, που ζούσε

απ' το ταμείο Ανεργίας.

Το σπίτι έγραφε που ζεις δεν είναι πια δικό σου.

Ό,τι φθηνό κι ακριβό κατέχεις σου το παίρνω!

Διακορευμένες αιμορραγούσαν τότε οι Ψυχές.

Κορμιά κομματιασμένα, σε δωμάτια καθημερινά.

Ξεχασμένα από χαρούμενες παιδικές φωνές.

Κενά απ’ τον έντιμο μόχθο των ανθρώπων.

Στις αυλές της γειτονιάς δεν άνθιζαν κρίνα λευκά.

Άπαρτα μαύρα Κάστρα υψώνονταν εμπρός

στη Ζωή, τον Έρωτα, την άμετρη Αγάπη.

Κι οι νέοι με μία ένεση συντροφιά,

το πληρωμένο ταίρι

ενός αργού κι επώδυνου θανάτου!

-----------------------------------------------------------------

Νέα ήθη πολιτικά επικράτησαν.

Της κοινωνίας του Μέλλοντος

πιότερη δήθεν φέραν Δικαιοσύνη.

Οι πολίτες γνώμη να μην εκφράζουνε,

σε πλείστα κ’ ωφέλιμα, κατά πως τα όρισαν

οι Ξένοι αναμορφωτές, το ζητούμενο

πειθήνια να ομογενοποιηθούνε.

Χορεύετε σα Μαριονέτες το λοιπόν,

το απαιτούν οι Ελεύθερες αγορές,

οι Τέλειες, οι Θεϊκές δυνάμεις!

Η Σωτηρία του Έθνους σας πουλήθηκε,

σε έντοκα γραμμάτια και μηνιαίες δόσεις!

Ηγέτες ανέλαβαν οι αχρείοι Τοκογλύφοι.

Παρείχαν κεφάλαια αφειδώς, υπόσχονταν επενδύσεις.

Μα να σου οι άνθρωποι σε Χρυσά κλουβιά,

με χρεωλύσια για Ιδανικά, τους τόκους ως Ελπίδα.

-------------------------------------------------------------------------

Καλλώπισαν το Αύριο των νέων με δολλάρια,

γερά φτερά του Ίκαρου να πετάξουν!

Βάφτισαν την περηφάνια του κάθε Αργεντίνου,

τρελλή καταστροφή του Έθνους του.

Σοδόμισαν το νού του, με Διαφημίσεις και ντοκυμανταίρ,

απ’ το άπιαστο το όνειρο της Νέας Γης.

Το αιώνιο, της Ευδαιμονίας, το σήριαλ-παραμύθι.

Εκεί που οι φτωχοί ονοματίζουν

ένα γραφείο Πρόνοιας, καθημερινό Θεό τους.

Εκεί που οι πλούσιοι επιδεικνύουν

τη φιλανθρωπία ως χόμπυ μεταμοντέρνο.

«Ζήτω οι Σύγχρονοι, Έμποροι Σταυροφόροι!»

κραύγαζαν συνεχώς.

Μα οι Μάνες ήξεραν, θρηνούσαν μόνες τους

σαν νεκρά, τα μελλούμενα να γεννηθούν

παιδιά τους.

--------------------------------------------------------------

Δεν θα εργάζεσαι για την Πατρίδα έλεγαν,

το μέλλον σου είναι οι Πιστωτές σου.

Αισχροί πολιτικάντηδες και υπουργοί με οφίτσια,

ένας ορυμαγδός της ξύλινης, της ψεύτικης παρόλας!

Τα κόμματα τα πολιτικά αίφνης «αγάπησαν» τον Πολίτη.

Γνώριζαν το Παιχνίδι άλλωστε καλά,

δικό τους σύστημα, «οι Κλέφτες κι οι Αστυνόμοι!».

Τρομοκρατία, απειλές η συνταγή

να κάμψουν ήθελαν την Πίστη του Αργεντίνου.

Οι φυλακές σαν Αναρρωτήρια,

όρα τη λύτρωση σου Άνθρωπε,

απ’ τις Σκέψεις τις παράλογες, τις Λεύτερες ιδέες!

-------------------------------------------------------------------

Λαέ της Αργεντινής, με αίμα κι αγώνες

κέρδισες πίσω την Πατρίδα σου.

Νίκησες την επαιτεία που σου πρόσφεραν.

Τα κουπόνια που εξαγόραζαν

τις άδειες μέρες της σύντομης ζωής σου.

Μαχητές κ’ Λεύτερους όμως ονόμασες τα παιδιά σου.

Κι οι Σημαίες τους μήτε κόκκινες, μήτε πράσινες,

για το δίκαιο του Αγώνα τους βαφτήκανε ποτέ.

Μόνο Γαλάζιες και Λευκές θαρρείς

παντοτινά αγκάλιασαν το ζωοδότη Ήλιο!