Μετά τις διακοπές τι ; - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Αύγουστος, ο μήνας των διακοπών. Άφησαν τις μούντζες στην πλατεία συντάγματος οι αγανακτισμένοι, τα πανό και τις ντουντούκες οι συνδικαλιστές και ξεκίνησαν τα μπάνια του λαού, όπως έλεγε ο μακαρίτης και μεγάλος συνθηματολόγος Ανδρέας. Έφτασε όμως στο μέσον του, με καθοριστική ημερομηνία την εορτή της Παναγίας. Τώρα είναι σαν να αρχίζει ένα είδος αντίστροφης μέτρησης για τον ερχομό του Σεπτέμβρη, που όπως μας έχουν προετοιμάσει, μας περιμένει μεγάλη φοροεπιδρομή. Θα γευθούμε μία ακόμη αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής, που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερα αδιέξοδα. Το κράτος έχει στέρηση εσόδων κι αύξηση δαπανών. Πως θα το διορθώσουμε; Μα φυσικά με τον μόνο γνωστό τρόπο. Τα υποζύγια. Είναι απορίας άξιον πως μεγάλο μέρος του λαού πίστεψε πως οι άνθρωποι που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία, θα μπορούσαν να μας βγάλουν κι από αυτήν. Δεν γνωρίζουν άλλους τρόπους διακυβέρνησης, εκτός από το να κάνουν διορισμούς, ρουσφέτια και πώς να εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους. Έκαναν ένα κράτος γίγαντα, με σοβιετικού τύπου οικονομία κι έβαλαν έναν εργατικό και παραγωγικό τομέα που είναι ο ιδιωτικός, να εργάζεται για να τρέφει τους σφραγιδοφύλακες του δημοσίου. Και τώρα με την γιγάντωση της ανεργίας, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, στο δημόσιο μόνον περικοπές επιδομάτων έκαναν. Δεν έκλεισαν άχρηστους οργανισμούς, δεν απέλυσαν υπεραρίθμους κι όπως μαθαίνουμε ετοιμάζουν νέες προσλήψεις συμβασιούχων, οι οποίοι θα προτείνονται από νεοϊδρυόμενες μη κυβερνητικές οργανώσεις. Στην νεοελληνική γλώσσα όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό. ‘Όλο για αλλαγές μας λένε για μια νέα Ελλάδα της αξιοκρατίας και της ανάπτυξης, αλλά τα συστήματά τους και τον σκοπό τους δεν τ’ αλλάζουν γιατί φυσικά δεν γνωρίζουν άλλα. Ο κομματικός στρατός να διατηρείται, ακόμη και να αυξάνεται για την άντληση ψήφων. Με το ν’ αλλάζουν οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, δεν σημαίνει πως αλλάζει και η πολιτική τους. Μεγάλοι ηγέτες δεν υπάρχουν πιά, όσο για τους συνεργάτες τους είναι οι ίδιοι, με την παλαιά νοοτροπία, τον κομματισμό κι όλες τις γνωστές παλαιές μεθόδους. Καλό είναι να αποφασίσουμε να τους αλλάξουμε έστω και με αγνώστους. Περισσότερο κακό δεν μπορούν και δεν πρόκειται να μας κάνουν. Όσο για τον πρωθυπουργό μας πιστεύω πως θα μείνει ως ο πρωθυπουργός της μιάς και περιορισμένης χρήσεως. Έτρεχε στα συμβούλια με τους μεγάλους της Ευρώπης και είχε πιστέψει πως είναι ένας από αυτούς. Εισέπραξε και καμάρωσε το χειροκρότημα της κοινοβουλευτικής ομάδος του όταν επέστρεψε από το τελευταίο συμβούλιο της σωτηρίας και τώρα με το πρόβλημα που προέκυψε στην Ιταλία και ίσως επακολουθήσει η υποβάθμιση της Γαλλίας, θα δούμε πως έκανε μια τρύπα στο νερό. Έκανε ότι του είχαν αναθέσει άλλοι κι όχι την εντολή που είχε πάρει από τον λαό, και τώρα θα πάει στο σπίτι του. Ήδη άρχισε η αποδόμησή του και η αναβάθμιση του κ. Βενιζέλου, με το μαλακό όμως για να το χωνέψουν σιγά σιγά οι οπαδοί. Φοβούμαι πως θα έχουμε μία από τα ίδια, γιατί ο κόσμος θέλει να ξαναπάμε στο καθεστώς του βολέματος που συνήθισε τριάντα χρόνια τώρα. Αν συμβεί αυτό θα είμαστε απλώς άλλη μία φορά άξιοι της τύχης μας. Στο τέλος θα βρεθούμε εκτός Ευρώπης, θα γίνουμε πάλι μία περιφερειακή βαλκανική επαρχεία και τότε θα λέμε πως φταίνε οι Γερμανοί κι όχι το άδειο κεφάλι μας, με τους ίδιους πολιτικούς που επιμένουμε να εκλέγουμε τόσα χρόνια. Κομματοκρατία και οικογενειοκρατία. Κάποτε φωνάζαμε να φύγουν οι βασιλείς για να γλυτώσουμε από την κληρονομική διαδοχή και την μεταφέραμε στους πολιτικούς. Ας ανατρέξουμε στην ιστορία, να δούμε πόσοι μεγάλοι άνδρες είχαν εξ ίσου άξιους απογόνους. Λίγος προβληματισμός δεν βλάπτει. Μελέτη της ιστορίας, όχι αμνημοσύνη για το παρελθόν και τότε ίσως ξυπνήσουμε από τον ύπνο που μας χαρίζουν τα παπαγαλάκια της τηλεόρασης και οι πληρωμένοι κονδηλοφόροι. Όχι φανατισμούς, όχι οπαδοποίηση, ας ψάξουμε για ικανούς κι όχι για γόνους παλαιών πολιτικών. Αν δεν αλλάξουμε εμείς νοοτροπία, τότε θα μας βουλιάξουν οριστικά εκείνοι. Όλοι οι λαοί αλλάζουν και προοδεύουν, εμείς επιμένουμε να μένουμε στους ίδιους και στα ίδια. Έτσι δεν θα γευθούμε πρόοδο, ούτε ανάπτυξη. Στο τέλος θα κυβερνήσουν οι μετανάστες που αργά και σταθερά αυξάνονται και πληθύνονται. Αν δεν τους παρωδήσουμε την εξουσία θα την πάρουν μόνοι τους. Τον δρόμο τον άνοιξαν με τα γεγονότα της Υπατίας και με την βοήθεια των δικών μας τάχα προοδευτικών δυνάμεων. Καιρός να προσέξουμε, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.

Γιώργος Κ. Περπινιάς. 16/8/11