Η ανεργία, η φτώχεια και η πείνα, τα τρία μεγάλα κοινωνικά εγκλήματα - Του Σπύρου Γκάρου, Νυρεμβέργη

Δεν έχουμε ανάγκη από θύελλες

ούτε από τυφώνες

που να μας τρομάζουν

Αυτά μπορούμε οι ίδιοι να τα φτιάξουμε.

Μπέρτολντ Μπρεχτ

Ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ στην Ευρώπη, ασχολείται σήμερα με το θέμα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της φτώχειας. Πράγματι οι κοινωνικές αυτές καταστάσεις έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια επικίνδυνες διαστάσεις. Μόνο στις χώρες της Ε.Ε 20 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στο όριο της φτώχειας. Αυτοί κυρίως είναι οι νέοι, οι ανάπηροι, οι άνεργοι, οι ηλικιωμένοι και οι συνταξιούχοι. Στις ΗΠΑ σήμερα το 2011 υπάρχουν 45 εκατομμύρια Αμερικανοί που ζουν από την κοινωνική πρόνοια.

Ο γνωστός οικονομολόγος. Μώχαμετ Γιούνους (βραβείο Νόμπελ), το 2006 σε ομιλία του στη Στοκχόλμη, ανέφερε ότι, 50 εκατομμύρια πλούσιοι έχουν σήμερα ετήσιο εισόδημα όσο το σύνολο τριών δισεκατομμυρίων ανθρώπων σ' αυτόν τον Πλανήτη. Το 1% των Αμερικανών κατέχει 1,35 τρισεκατομμύρια δολάρια, όσο το ακαθάριστο εισόδημα της Γαλλίας, της Ιταλίας και του Καναδά μαζί. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι το ήμισυ της ανθρωπότητας ζει με 2 δολάρια την ημέρα. Γενικώς 850 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως ζουν το φάσμα της πείνας.Σύμφωνα με τη διεθνή οργάνωση διατροφής (FAO), ένα μεγάλο μέρος από αυτούς βρίσκεται στην ακραία κατάσταση του υποσιτισμού. Κάθε επτά δευτερόλεπτα πεθαίνει ένα παιδί από ασιτία.

Η πείνα είναι ένα κοινωνικό έγκλημα.

Ο καθηγητής της θεολογίας του πανεπιστημίου της Ζυρίχης, Walter Hollenweg, ανέφερε ότι,

“...η χωρίς όρια απληστία και η μανία των πλουσίων να γίνουν ακόμα πλουσιότεροι, σε συνεργασία με τη διεφθαρμένη κοινωνική “ελίτ”, σχηματίζουν μία συνωμοτική ομάδα που κάθε μέρα επαναλαμβάνει το έγκλημα “των παιδιών της Βηθλεέμ”.

Ο “Οργανισμός για την ανάπτυξη” στα Ηνωμένα Έθνη (UNDP) δήλωσε ότι, πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι “απόλυτα φτωχοί”, χωρίς εισόδημα, κατοικία, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς κατάλληλη διατροφή, εκπαίδευση, αλλά και χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό. Οι “κύριοι” του διεθνούς καπιταλισμού αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατο αυτών των ανθρώπων.

Είναι τραγικό το γεγονός ότι οι αριθμοί αυτοί δε μειώνονται, αλλά αυξάνουν και μάλιστα με ταχύ ρυθμό. Στην πατρίδα μας οι νέοι, που είναι άνεργοι, έφτασαν το 38%, δηλαδή είμαστε οι προτελευταίοι στη λίστα πριν από την Ισπανία, στην οποία το ποσοστό ανεργίας των νέων έφτασε στο 45%.

Πολλές μεγάλες πόλεις στην Ευρώπη είναι χωρισμένες σε πολυτελή προάστια, τις ονομαζόμενες βιτρίνες, και σε φτωχογειτονιές, τύπου τενεκεδούπολης. Αυτή την κοινωνική διάκριση τη διαπίστωσα προσωπικά, όταν τον Απρίλιο έκανα μία βόλτα από την Ομόνοια στις οδούς Πειραιώς, Αγίου Κωνσταντίνου, Πλατεία Κουμουνδούρου μέχρι το Μοναστηράκι. Αυτές οι περιοχές είναι τόσο υποβαθμισμένες και συνίσταται στους Αθηναίους να μην κυκλοφορούν κατά τις νυχτερινές ώρες.

Σ' αυτές τις γειτονιές γνωρίζει κάποιος την άλλη Αθήνα... Την Αθήνα με τα στενά σοκάκια, τις αποχετεύσεις που βρωμάνε, τα σκουπίδια στοιβαγμένα στις γωνιές, τις τρώγλες. Εκεί η φτώχεια δεν κρύβεται... δίνει ζωντανά το παρόν της. Εκεί κυβερνούν οι άνθρωποι της νύχτας, τα ναρκωτικά και η πορνεία.

Περπατώντας συνάντησα μία μεγάλη ομάδα οικονομικών προσφύγων. Άνθρωποι φτωχοντυμένοι, πολλοί από αυτούς κυνηγημένοι από τις πατρίδες τους. Ορισμένοι κοιμόντουσαν στο πεζοδρόμιο.

Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια ενός φίλου μου που εργαζόταν μηχανικός στην εταιρία πυρηνικών αντιδραστήρων (ΚWU) στο Ερλάνγκερ της Γερμανίας, όταν κάποτε είπε:

Φίλε Σπύρο, αν όλοι αυτοί οι λαοί από την Αφρική και Ασία μία ημέρα αφυπνιστούν και αντιληφθούν, ότι εμείς στη Δύση τους ληστεύουμε και τους κλέβουμε τις πρώτες ύλες, ουράνιο,χρυσό, διαμάντια, πετρέλαιο για να περνάμε εμείς πλουσιοπάροχα, ενώ αυτοί πεθαίνουν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις φυσικές καταστροφές, θα έρθουν εδώ και θα μας φάνε. Πιθανώς να βρισκόμαστε στην αρχή αυτής της κατάστασης...

Κατά σύμπτωση, το ίδιο βράδυ παρακολούθησα στην τηλεόραση μία εκπομπή του Λαζόπουλου, όπου αυτός παρουσίασε ένα πεντάχρονο προσφυγόπουλο από το Ιράκ, από αυτά που ζουν στον καταυλισμό των προσφύγων στο Λαύριο, να κλαίει μπροστά στην κάμερα και σκουπίζοντας με τα μικρά του χέρια, τα δάκρυά από τα μάτια του, με σπασμένα ελληνικά να λέει:

“...Κι εγώ θέλω λίγη χαρά... ένα κρεβάτι να κοιμηθώ... το πάτωμα εδώ είναι σκληρό και κρύο... Γιατί δε μου δίνουν κι εμένα λίγη χαρά... Την Ελλάδα την αγαπώ...” όσο έλεγε αυτά τα λόγια, τα δάκρυα κυλούσαν στα μαγουλά του... Αλήθεια σε ποια κοινωνία ζούμε;.. Που είναι ο ανθρωπισμός μας; Δεν έχουμε ζήσει κι εμείς σαν παιδιά παρόμοιες καταστάσεις κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ή στον εμφύλιο; Τις ξεχνάμε;...

Μ' αυτή την ευκαιρία θέλω να αναφερθώ σε μία περίπτωση που συνέβη στις ΗΠΑ.

Το “άκρον άωτον” του παραλογισμού.

Στις 24 του Φλεβάρη, στα ψιλά γράμματα μιας γερμανικής εφημερίδας, διάβασα την ακόλουθη είδηση:

“Ακριβή απώλεια για την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ.”

Hagana/Guam: Στην αεροπορική βάση της νησίδας Γκουάμ στον Ειρηνικό Ωκεανό ένα βομβαρδιστικό, τύπου Β-2 Tarnkappen, αμέσως μετά τη απογείωση του, έπεσε και βυθίστηκε στον Ωκεανό. Οι δύο πιλότοι σώθηκαν με την εκτίναξη του καθίσματος. Ήταν η πρώτη απώλεια ενός βομβαρδιστικού αεροπλάνου τύπου Β-2 το οποίο είναι ικανό να διαφεύγει τη σύλληψη των ραντάρ του αντιπάλου. Ένα μόνο κομμάτι αυτών των βομβαρδιστικών στοιχίζει 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια. ( Ψιλά πράγματα !!!).

Αναρωτιέμαι: Αλήθεια που πάμε και που επιτέλους θα φτάσουμε εκεί που πάμε;...

Με τα δισεκατομμύρια που βυθίστηκαν στον Ειρηνικό Ωκεανό...πόσες κοιλίτσες πεινασμένων παιδιών θα γέμιζαν για αρκετά χρόνια; Πόσα σχολεία ή νοσοκομεία θα χτίζονταν;

Μπορεί κανείς να το φανταστεί;...

Χρειαζόμαστε άραγε αυτούς τους εξοπλισμούς, που κοστίζουν αστρονομικά ποσά, τα οποία πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι με τους φόρους μας; Μήπως επενδύουμε τελικά στην εξόντωσή μας;

Ή μήπως... γιατί φοβόμαστε τους πεινασμένους αυτού του Πλανήτη..;

(Όχι εμείς βέβαια, αλλά οι μεγιστάνες του πλούτου, των οποίων ο αριθμός αυξάνεται συνεχώς).