Ομφάλιος λώρος - Του Δημήτρη Γλυφού*
Κλικ
Ακτές που εγχειρίζουν ρίζες πεύκων, σταγόνες βροχής που αλατίζονται ακούσια και ταξίδια που ακυρώνονται λόγω πένθους. Η πορεία κοινή. Κατάληξη ο νόστος.
Κάθε στεριά ένα χαμηλωμένο βλέμμα. Στη χώρα που ονόμασαν Καταυλισμό υποχώρησαν οι τρόφιμοι, ντυμένοι με βασιλικό και δυόσμο, αφήνοντας στους μεντεσέδες του ασύλου κομμάτια δέρμα. Οι σκισμένοι πόροι αναβλύζουν, ακόμα, οινόπνευμα.
Πόλεις διεκδικούν βήματα και ήλιους, επιστρατεύοντας στέρηση.
Εμείς πιστοί στο καλοκαίρι.
Πλένω σε λεκάνες με θεοτικό νερό τα πόδια. Τσούζω τις πεταλίδες με λεμόνι. Την πληγή στο γόνατο με θάλασσα. Τον έρπη με μια χούφτα στάχτη. Τους αχινούς με λαδόξιδο. Γυρνάω πέτρες ψάχνοντας ακρογιαλούς και ξεμπλέκω φύκια από τον αστράγαλο. Μεταφέρω την άμμο στις ενώσεις των δαχτύλων των ποδιών και βαφτίζω σπίτι μου κάθε αρμυρίκι.
Κρύβομαι πίσω από κουρτινάκια παραθύρων –κυματοθραύστες βλέμματος– με το φόβο του χτύπου της καμπάνας να ιδρώνει τους κροτάφους. Οι εξοχές του ασβέστη, φλέβες ίδιες, δηλώνουν ύπαρξη. Οι εσοχές, ρυτίδες ίδιες, εγκατάλειψη.
Έμαθα κολύμπι σε στέρνες αμνιακού υγρού. Κύηση καταδικασμένη σε βίαιη αρπαγή του ένα.
Επιστρέφω σε γωνιές προγόνων, που ο ατμός από τα χνώτα μουδιάζει τους τοίχους και τα πέλματα ομολογούν εξάντληση.
Εκεί ψάχνω τρόπους να απαλλαγώ από τα δεσμά μου.
Στα καρφιά είναι η απάντηση.
Κλικ
* Ο κ. Δημήτρης Γλυφός είναι ποιητής ("Λίγο πάγο ακόμα" - Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ, 2010)
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
