Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κατά της πολιτικής κηδείας του Λεωνίδα Κύρκου

«Συνωστισμός» παρατηρείται τον τελευταίο καιρό (δεν είναι άμοιρο το αδιέξοδο της κρίσης) από «άγιους πατέρες», που τοποθετούνται επί εθνικών και άλλων ζητημάτων με ακραίους πολλές φορές τρόπους. Για τον Μητροπολίτη Κονίτσης Ανδρέα, αφορμή για να απασχολήσει την επικαιρότητα ήταν οι γιορτές μίσους στο Γράμμο και στο Βίτσι (ακολούθησε ανακοίνωση-χάδι ουσιαστικά της Ιεράς Συνόδου που απλώς μίλησε για προσωπικές απόψεις του Μητροπολίτη),  για τον Καλαβρύτων ο χουντικός Δερτιλής. Τώρα επιστρέφει και ο Πειραιώς Σεραφείμ με αφορμή την πολιτική κηδεία του Λεωνίδα Κύρκου(με μια πάντως  πολιτικοθρησκευτική ανάλυση που περιέχει Νίτσε και Ντοστογιέφσκι).

Ο Σεραφείμ αφού πρώτα αναφέρεται στον Λεωνίδα Κύρκο ως ηγέτη της «λεγόμενης» Αριστεράς, «πιάνει» στη συνέχεια τον Φώτη Κουβέλη που ήταν ο μοναδικός ομιλητής στην κηδεία. Διερωτάται-μεταξύ άλλων-ο θρησκευτικός ταγός γιατί κάλεσε τον θανόντα να «περάσει απέναντι» και «ποιο είναι αυτό το απέναντι» αφού φαίνεται ότι μόνο με την παρουσία ιερέα στις κηδείες μπορεί ο νεκρός να περάσει στο μοναδικό απέναντι.

Η ανακοίνωση του Πειραιώς:

"Η τελετή αποχαιρετισμού του ιστορικού ηγέτη της λεγομένης αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου στον αύλειο χώρο του Α Κοιμητηρίου Αθηνών με την παρουσία ικανού αριθμού μελών της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας, στιγμιότυπα της οποίας μετεδόθησαν από την τηλοψία παρουσίασε για μια εισέτι φορά εκτύπως την αντιφατικότητα και την αυτοδιάψευσι της δήθεν προοδευτικής ιδεολογίας που έχει θέσει στα προς κατεδάφισι τον Θεό, την πνευματική διάσταση της υπάρξεως, την μετά θάνατο στο επέκεινα επιβίωσι του ανθρωπίνου προσώπου και την αθανασία της ψυχής.

Το απόγειο της αντίφασης σε όλη αυτή την διαδικασία δημόσιας και πανηγυρικής αποκηρύξεως της Ευαγγελικής πίστεως, απετέλεσε ο επικήδειος λόγος του αποσχισθέντος εκ του ενιαίου Συνασπισμού της λεγομένης Αριστεράς και της Προόδου και Προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς κ. Φώτη Κουβέλη, ο οποίος κάλεσε τον αποθανόντα «να περάσει απέναντι».

Και διερωτάται ευλόγως ο κάθε καλοπροαίρετος που απέναντι; Στο τίποτα; Στην εκμηδένιση; Στην ανυπαρξία; Μα αυτό δεν αποτελεί πέρασμα αλλά εξαφάνιση και κατακρήμνιση στο χάος.

Η «μεγαλειώδης» αντίφαση αυτής της ιδεοληψίας έγκειται στο γεγονός ότι η λεγομένη αριστερά ιδεολογία ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται για την επικράτηση του δικαίου, της ηθικής τάξεως, της κοινωνικής συναντιλήψεως στις ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά εάν το ανθρώπινο ον δεν είναι τίποτε άλλο από μία τυχαία συνάρμοση κυττάρων και τα τρισεκατομμύρια των γαλαξιών από μία τυχαία και ασυνείδητη συνάρμοση μορίων, που όμως παράγει μυστηριωδώς και αναπάντεχα αρμονία, σύνθεση και τάξη και επιπροσθέτως δεν υφίσταται στον άνθρωπο αιώνια και αθάνατη ψυχή, δηλ. ανθρώπινο πρόσωπο που έχει πλασθεί από τον Υπέρτατο Δημιουργό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσι Αυτού και που προορίζεται να κοινωνήσει μαζί του αλληλοπεριχωρούμενο στην πνευματική διάστασι της υπάρξεως που ερμηνεύει και τον παρόντα ασυνείδητο κόσμο, τότε όλες αυτές οι ωραίες και μεγαλόστομες ιδέες και έννοιες και ο αγώνας της λεγόμενης αριστεράς είναι ένα εκπληκτικό και τεράστιο μηδέν.

Τι σημαίνει δίκαιο και ηθική; Οι έννοιες αυτές μόνο μεταφυσικώς θεωρούμενες προσλαμβάνουν ύπαρξη και εφαρμογή στον παρόντα κόσμο. Άλλως, δεν έχουν ουδεμία αξία διότι εάν ο άνθρωπος προέρχεται από το μηδέν και την τυχαία και ασυνείδητη φυσική επιλογή και προορίζεται για την εκμηδένιση, την ανυπαρξία και το χάος, τότε για ποιό λόγο να είναι δίκαιος και ηθικός;

Για ποιό λόγο να μην είναι ηδονόφιλος και αρπακτικό; Για ποιό λόγο να αγωνίζεται για τον συνάνθρωπό του; Για ποιό λόγο να δημιουργεί πολιτισμό, φιλοσοφία και τέχνη;

Για ποιό λόγο να μην επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας; Για ποιό λόγο να μην γίνουμε όλοι οπαδοί του Φρ. Νίτσε και της τρομακτικής ιδεοληψίας του περί υπερανθρώπου που πρέπει να κατατρώγει τις σάρκες των αδυνάτων οι οποίοι έναν και μόνο ρόλο έχουν να γίνουν η γέφυρα από την οποία θα διέλθει ο κάθε αμοραλιστής και ανάλγητος. Και ακόμη ποιά είναι η έννοια του καλού και του κακού.

Με τον κασμά της αθεΐας και του αγνωστικισμού ασφαλώς δεν αποδομείται ο πανυπερτέλειος Θεός, του οποίου  «ποίησιν των χειρών αναγγέλλει το στερέωμα» αλλά κατεδαφίζεται και γκρεμίζεται και εξανδραποδίζεται ο δυστυχής άνθρωπος, όπως μεγαλειωδώς το διεκήρυξε ο Ντοστογιέφσκι και ιστορικώς απεδείχθη για 70 ολόκληρα χρόνια στις πρώην δυστυχισμένες χώρες του λεγομένου υπαρκτού σοσιαλισμού, που επεκράτησε αυτή η τραγική ιδεοληψία με τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τις μυστικές αστυνομίες, τα γκουλάγκς, τα ψυχιατρεία και τις αναρίθμητες δολοφονίες.

Μπορούν μήπως όλοι αυτοί που συνέπραξαν στην τελετή αποχαιρετισμού, δηλ. στην επίσημη και πανηγυρική διακήρυξη ότι δεν υπάρχει τίποτα και ότι όλη η ζωή είναι δεινός παραλογισμός από την οποία ελλείπει η σκοπιμότης και η στοχοθεσία να μας εξηγήσουν πως από την υλική σύσταση του ανθρωπίνου σώματος αναβλύζουν οι πνευματικές εκδηλώσεις της ανθρωπίνης υπάρξεως, η αυτεξουσιότης και ελευθερία της βουλήσεως, το ενσυνείδητο πνεύμα και το ενσυνείδητο εγώ, η συνείδησις και η συνειδητή αντίληψις των εννοιών του αγαθού, του καθήκοντος του δικαίου, του αλτρουϊσμού, της αυτοθυσίας ως και του αντιστρόφου των εννοιών αυτών, η μεταβολή σε ιδέες όλων των επί του σώματός μας υλικών επιδράσεων και εντυπώσεων εσωτερκών (ενδοοργανικών) και εξωτερικών, η δυνατότης της μη ικανοποιήσεως δια της βουλήσεως και της θελήσεως όλων των επί του σώματος μας επιδράσεων, ο προφορικός αλλά και ο ενδιάθετος λόγος, η συνειδητή μνήμη, ανάπλασι και αναγνώρισι και η συνειδητή προσοχή, γνώσις, επιστήμη και φαντασία, η πνευματική ικανότης, ιδιοφυΐα και μεγαλοφυΐα ασχέτως των διαστάσεων του βάρους του σώματος και του εγκεφάλου, τα όνειρα και ιδίως τα προγνωστικά. Πως ερμηνεύεται στην παρούσα ζωή, το όριο, η σχετικότης και η έλλειψις που κυριαρχούν αναποδράστως;

Όλοι λοιπόν αυτοί που συνέπραξαν σε αυτή την δημόσια και πανηγυρική διακήρυξη και εμφορούνται από την ίδια ολέθρια για τους ίδιους ιδεοληψία έχουν όνομα που τους δίδει ο αψευδής και άφθιτος και αιώνιος λόγος του ζώντος Θεού δια του Προφητάνακτος: «Είπε άφρων εν καρδία αυτού ουκ έστι Θεός» (Ψαλμ. 14:1).

Τέλος, εκ προοιμίου εκφράζω ευγνώμονες ευχαριστίες στους εξ επαγγέλματος η εκ πεποιθήσεως λοιδόρους μου, που ασφαλώς λάβροι θα εφορμίσουν, δεόμενος υπέρ φωτισμού και μετανοίας των."

LIFO