Τέλος εποχής! - Της Χριστιάννας Λούπα

Πανέμορφα γλαροπούλια ζυγιάζουν σήμερα τα φτερά τους πάνω από τα βράχια. Κάνουν μερικές βόλτες, σηκώνονται κι ύστερα χαμηλώνουν ξανά και ξανά, μέχρι να βρουν την τροφή τους. Σμήνη χελιδονιών πετούν σε ακανόνιστους πυκνούς σχηματισμούς και ξεμακραίνουν ρυθμικά, έως ότου γίνονται μια μικρή σκούρα κηλίδα στα βάθη του ορίζοντα. Μακρύ ταξίδι έχουν μπροστά τους… Ο αρχηγός πηγαίνει μπροστά – λένε – και τα μεγαλύτερα παίρνουν τα πιο αδύναμα στα φτερά τους, άμα κουραστούν…

Ασυνήθιστα σκούρα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό, ο ήλιος του απομεσήμερου χάθηκε σε τούτο εδώ το μικρό ψαροχώρι, ενώ ένα ορμητικό μελτέμι σηκώνει την άμμο από την παραλία. Τα κύματα σκάνε με ορμή στους λευκούς βράχους, που περήφανα στέκουν εκεί σε πείσμα του χρόνου. Κάποιες ομπρέλες, μόνες και θλιβερές στην αμμουδιά, μοιάζουν με παραπονεμένα παιδιά, που έμειναν έξω από το παιχνίδι. Οι τελευταίες ψαρόβαρκες αχνοφαίνονται στα βαθιά, με κατεύθυνση την ακτή, πριν πιάσει το μπουρίνι.

Μια παράξενη ησυχία, μοιάζει να σηματοδοτεί το τέλος του καλοκαιριού, μόνο το κρώξιμο των γλάρων κι ο αχός της θάλασσας απόμειναν στ’ αυτιά μας. Βάρυνε ο ουρανός. Μέσα στην αχλή, πέρα μακριά στο ακρωτήρι, ο φάρος – παραδομένος στη μοναξιά του – ακούραστα ανάβει το ταπεινό φωτάκι του, χρόνια τώρα, σύντροφος και αρωγός των ναυτικών, ενώ ένα θεόρατο τάνκερ πορεύεται κατά μήκος του ορίζοντα. Ένα από τα πολλά καράβια, τα τόσο γνώριμα και οικεία στα ελληνικά νερά.

«…Μοιάζω τους γέρους ναυτικούς με τις ρυτιδωμένες
και τις σφιγγώδεις τις μορφές, που είδα στην Ολλανδία,
παράμερα στων λιμανιών τους φάρους καθισμένους
να βλέπουνε, αμίλητοι, να φεύγουνε τα πλοία…». (1)

Οι χαρούμενες φωνές των παιδιών εξαφανίστηκαν μονομιάς. Τα παράθυρα έκλεισαν, τα λουκέτα μπήκαν στις αυλόπορτες. Κάποια αυτοκίνητα με βαλίτσες στη σχάρα παίρνουν το δρόμο της επιστροφής. Να στάζουν άρχισαν τα σύννεφα…

«Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα
κατά το πλάγιασμα της βροχής

Σε σιωπηλές πλαγιές
φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά στην κορυφή τους
Βραδιάζει....» (2)

Τέλος εποχής λοιπόν. Καθένας πίσω, στα μικρά ή μεγάλα προβλήματά του, στον ατομικό ή συλλογικό αγώνα του. Πώς προμηνύεται άραγε αυτή η καινούρια εποχή που μας περιμένει; Το ξέρουμε όλοι, στ' αλήθεια, πως θα είναι δύσκολη. Δύσκολη για την Ελλάδα μας, που περιμένει τη βοήθειά μας, σε όποιο μέρος της Γης κι αν βρισκόμαστε. Δύσκολη, για τον καθένα μας ξεχωριστά. Όμως, ας μην ξεχνάμε: Πρέπει κάτι να τελειώσουμε, που το έχουμε αφήσει στη μέση. Ας κάνουμε όλοι μαζί ενωμένοι ό,τι μπορούμε για να φτάσει αυτό το καράβι στο λιμάνι του και να μη βουλιάξει μεσοπέλαγα. Έκαστος με τις μικρές ή μεγάλες δυνάμεις του. Ένας για όλους και όλοι μαζί για την Ελλάδα.

«Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ' τ' άγρια γένια τους
Όταν σκοτώνονται,
η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες και με ταμπούρλα». (3)

Θα δανειστώ τα λόγια της Emily Dickinson για να κλείσω το ταπεινό αυτό κείμενο:

«Οι άνθρωποι χρειάζονται δυσκολίες και αντιστάσεις για να αποκτήσουν ψυχική δύναμη».

Κουράγιο σε όλους και καλό Φθινόπωρο!

Χριστιάννα Λούπα

(1) Νοσταλγίες, Κώστας Ουράνης

(2) Κράτησα τη ζωή μου, Γιώργος Σεφέρης

(3) Όταν σφίγγουν το χέρι, Γιάννης Ρίτσος