Γιατρέ, βοήθεια! - Του Γιάννη Καλαμίτση
ΕΥΤΥΧΩΣ που μπήκε ο Σεπτέμβρης, γιατρέ, και γύρισες από τις διακοπές σου! Χρειάζομαι τη βοήθειά σου επειγόντως.
Ο Σεπτέμβριος, γιατρέ μου, είναι ο μήνας των αναμνήσεων και οι αναμνήσεις πονάνε. Θυμάσαι εκείνο το τραγούδι που έλεγε η Μοσχολιού «οι αναμνήσεις γίνανε βόλια, να πέτρωνες καρδιά μου δόλια, να μη σε πλήγωναν»; Δυστυχώς, η δική μου καρδιά δεν είναι από πέτρα, αλλά από μαρουλόφυλλο κι οι αναμνήσεις την πληγώνουν.
Μόλις μπει ο Σεπτέμβρης, θυμάμαι όλα αυτά που τώρα πια δεν υπάρχουν και μου λείπουν και πληγώνομαι. Θυμάμαι που πολλές φορές, τον Σεπτέμβρη, αλλάζαμε σπίτι. Νοικιάζαμε κάπου αλλού και ξεκινούσαμε από την αρχή. Νέοι γείτονες, νέο σχολείο, νέοι συμμαθητές, νέοι φίλοι. Κι αν δεν είχαμε αλλάξει σχολείο, πάλι κάτι νέο και καινούργιο θα μας απασχολούσε. Καινούργια βιβλία και τετράδια, που θα τα ντύναμε με μπλε κόλλα και θα κολλούσαμε και μια ετικέτα, με τα απαραίτητα στοιχεία: «Βιβλίο Ανάγνωσης του Μαθητού της Τρίτης Δημοτικού, Ιωάννη Καλαμίτση». Κι ίσως να είχαμε και μια νέα κασετίνα, που μπορεί να ήταν και «διώροφη», με μολύβια, γόμα, ξύστρα και κραγιόνια! Πώς να συγκριθούν όλες αυτές οι χαρές με τον υπολογιστή που έχουν οι σημερινοί μαθητές, γιατρέ μου! Δεν μπορείς να ντύσεις με μπλε κόλλα το λάπτοπ!
Αν πάλι δεν είχαμε αλλάξει σπίτι, ο Σεπτέμβρης ήταν ο μήνας της γενικής καθαριότητας. Το σπίτι αναστατωνόταν για να καθαριστεί από το πάτωμα ώς το ταβάνι κι από τη μία άκρη ώς την άλλη. Στα ξύλινα δάπεδα θα απλώναμε παρκετίνη και μετά θα τρίβαμε με ένα χοντρό ύφασμα, επί ώρες, για να γυαλίσουν. Συγκρίνεται το δημιουργικό άγχος τού να έχεις ένα σπίτι που να λάμπει πεντακάθαρο με την καταστρεπτική αγωνία τού να βρεις τα λεφτά για τη δόση του δανείου; Ασε και το ΕΤΑΚ και τη μεγάλη ακίνητη περιουσία, στην οποία κατατάσσεται τώρα πια το δυάρι στα Καμίνια!
Θέλω ένα χάπι, γιατρέ μου! Ενα χάπι που να σταματήσει την τραυματική επάνοδο των αναμνήσεων. Χρειάζομαι ένα χάπι που θα με βοηθήσει να διαψεύσω το τραγούδι που λέει πως «η πρώτη αγάπη δεν λησμονιέται» και θα μπορέσω να ξεχάσω την Τίνα Μπιρμπίλη.
Μου λείπει, γιατρέ μου! Μου λείπει!
Και επίσης (αν και ντρέπομαι να το ομολογήσω) μου λείπει και ο Πεταλωτής!
Είμαι πολύ άρρωστος, γιατρέ μου;
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
