Είναι ένα λούνα παρκ - Του Γιάννη Καλαμίτση
ΤΙ ΞΕΡΩ για τη Θεσσαλονίκη; Οτι είναι η μόνη πόλη που γράφεται με δύο σίγμα και προφέρεται με δύο «λου». Οτι είναι η μεγάλη φτωχομάνα που βγάζει τα καλύτερα παιδιά κι ότι κάθε Σεπτέμβριο τρώει στη μάπα κάποιους αχώνευτους ανθρώπους που λένε φοβερά ψέματα. Είναι η εποχή της Διεθνούς Εκθέσεως, η οποία έχει πάψει εδώ και κάτι χρόνια να είναι Διεθνής, και πάνε και μιλάνε οι πολιτικοί αρχηγοί, οι οποίοι δεν θα πάψουν ποτέ να λένε ψέματα.
Οταν ήμουν παιδί, η Εκθεση της Θεσσαλονίκης ήταν το όνειρο όλων των εκτός Θεσσαλονίκης παιδιών και έχαιραν του θαυμασμού μας όλοι οι συμμαθητές και οι φίλοι που είχαν την τύχη να τους πάνε οι γονείς τους να την επισκεφθούν. Αυτά τα παιδιά που θα πήγαιναν θα είχαν την ευκαιρία να χαρούν το λούνα παρκ που στηνόταν κάθε χρόνο στην Εκθεση. Να διασκεδάσουν στα «συγκρουόμενα αυτοκινητάκια», να δουν τον «γύρο του θανάτου», με τους δύο ή και τρεις μοτοσικλετιστές να κάνουν κόλπα μέσα στο τεράστιο βαρέλι, να περάσουν με ένα τρενάκι το «τούνελ του τρόμου» κι άλλα πολλά που θα τους έμεναν αξέχαστα και θα ’χαν να τα λένε.
Εδώ και χρόνια, το λούνα παρκ δεν υπάρχει. Τα «συγκρουόμενα αυτοκινητάκια» έφυγαν, αλλά παραμένουν τα «συγκρουόμενα κομματικά συμφέροντα». Τώρα πια, ο «γύρος του θανάτου» είναι η παρακολούθηση μιας σειράς συνεντεύξεων, με τους πολιτικούς να συναγωνίζονται στο ποιος θα υποσχεθεί περισσότερα, ενώ θα ξέρει πως οι υποσχέσεις δεν θα πραγματοποιηθούν. Το «τούνελ του τρόμου» δεν θα το βρείτε μεν στην Εκθεση, αλλά είναι, εδώ και κάτι χρόνια, καθημερινό φαινόμενο στη ζωή μας. Από το πρωί ώς το βράδυ κι από τη νύχτα ώς το ξημέρωμα, ένα «τούνελ του τρόμου» διασχίζεις. Σκελετοί πολιτικών εγκλημάτων πετάγονται ξαφνικά μπροστά σου, αλλά συντόμως εξαφανίζονται στο σκοτάδι της παραγραφής. Αράχνες, χείρες της απειλής της απόλυσης, της ανεργίας, της πτώχευσης, του κλεισίματος των επιχειρήσεων αγγίζουν το κάθιδρο μέτωπό σου, προξενώντας ρίγη αγωνίας και φόβου, που κανένα αγχολυτικό δεν μπορεί να τα σταματήσει.
Εσύ στο «τούνελ του τρόμου». Και στα «αλογάκια» που γυρνούν γύρω γύρω, υπό τους ήχους μιας χαρούμενης μουσικής, οι αίτιοι της αγωνίας σου.
Τελικά, η Ελλάδα δεν είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, αλλά ένα απένταρο λούνα παρκ.
Real.gr
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
