Με θάρρος για την αλλαγή - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Η χαλάρωση των εκπαιδευτικών ηθών μοιάζει λίγο με τη χαλάρωση των σεξουαλικών ηθών, που σάρωσε τις δυτικές κοινωνίες τις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα. Αν και δεν κατέθεσε εντυπωσιακές ιδέες, ήταν αναγκαία γιατί αναμόχλευσε νοοτροπίες και αγκυλώσεις. Εδωσε επίσης την ευκαιρία να διαπιστωθεί πως για να λειτουργήσει η κοινωνική ζωή, ορισμένα όρια δεν μπορεί να τα υπερβεί.
Το ελληνικό πανεπιστήμιο σήμερα θυμίζει κάτι υστεροχίπηδες οι οποίοι, αδιαφορώντας για το σάκχαρο και τη χοληστερίνη που τους βαράει στα εβδομήντα τους, εξακολουθούν να χαριεντίζονται σαν εικοσάχρονα. Οι συγκρούσεις που κάποτε το βοήθησαν, ή ελπίζαμε πως θα το βοηθήσουν, να ανανεώσει τα κύτταρά του έχουν μετατραπεί στα εξαρτημένα αντανακλαστικά ενός κατεστραμμένου νευρικού συστήματος. Ο εκπαιδευτικός ιστός του, αδυνατώντας να κρατήσει όρθιο το σώμα του, παράγει σπασμούς.
Αυτή είναι η καλή εκδοχή. Η κακή περιλαμβάνει μπόλικη ανικανότητα, αρκετές δόσεις από την απαραίτητη για κάθε μετριότητα αλαζονεία, φθόνο, βλακεία και μηδενισμό. Υπάρχει και η κουτοπόνηρη υστεροβουλία χωρίς αμφιβολία: ένα καθηγητικό προσωπικό που δεν θέλει να ξεβολευτεί, μια Αριστερά που κυνικά ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά του μηδενισμού ελπίζοντας πως η ίδια όχι μόνο θα εξαιρεθεί αλλά και θα επωφεληθεί από τον καταποντισμό, και ένα μέρος των φοιτητών που δεν ξέρουν ούτε πώς βρέθηκαν ούτε γιατί βρέθηκαν εκεί μέσα, απλώς βρέθηκαν. Ας μην ξεχνάμε ότι την κοινωνική βία που κυκλοφορεί ελεύθερη στους δρόμους δεν τη νομιμοποίησαν ούτε οι απελπισμένοι μετανάστες ούτε οι άνεργοι, τη νομιμοποίησαν οι χουλιγκάνοι των ποδοσφαιρικών συλλόγων και το πανεπιστήμιο.
Πάντα λέγαμε ότι τα πράγματα δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι. Το ξέραμε, ξέραμε πανεπιστημιακούς που πάλευαν εκεί μέσα για την επιβίωση των εκπαιδευτικών ιστών, φοιτητές που ήθελαν να σπουδάσουν. Ομως η πανεπιστημιακή κοινότητα, όποτε απασχολούσε την ελληνική κοινωνία, όποτε έβγαινε από τα συλημένα της εργαστήρια, την απασχολούσε παράγοντας βία. Τα επιστημονικά επιτεύγματα, η εκπαιδευτική διαδικασία κατάντησαν απλά προσχήματα. Πολύ πριν πτωχεύσουν η πολιτική τάξη και ο κρατικός μηχανισμός, είχε πτωχεύσει το πανεπιστήμιο που τους τροφοδοτούσε με στελέχη και διαχειριστές.
Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί οι αγανακτισμένοι με αυτή την κατάσταση φοιτητές που οργάνωσαν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και αλλού την πρωτοβουλία για να παραμείνει ανοιχτό, να λειτουργήσει παρά τις όποιες αντιξοότητες. Δεν ξέρω τι σκέφτονται, τι ψηφίζουν και δεν με ενδιαφέρει να μάθω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι έχουν θάρρος, διότι χρειάζεται θάρρος για να αντιμετωπίσεις τους προπηλακισμούς και τους τραμπουκισμούς του γηραλέου προοδευτισμού. Μας λένε επίσης κάτι που σήμερα μας είναι πολύτιμο, πως αυτή η χώρα δεν ανήκει στο παρελθόν της, δεν είναι αυτό το μεθυσμένο καράβι που για να σωθεί κοιτάζει ο ένας να πετάξει τον άλλον στη θάλασσα.
Μας λένε ακόμη πως μια κοινωνία που για να επιβιώσει παράγει μόνο εξαρτημένα αντανακλαστικά και νευρικούς σπασμούς, είναι μια γερασμένη κοινωνία.
Άλλα άρθρα από Τάκης Θεοδωρόπουλος
Σχολιάστε το άρθρο:
συνολικά:
| προβολή:
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Μάχη της Κρήτης είναι γνωστή σε όλους.Μετά την κατάληψη του νησιού από τους ναζί ωστόσο, άρχισαν τα αντίποινα.
Στις 2 Ιουνίου 1941, στο χωριό Κοντομαρί Χανίων, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 23 (;) άνδρες, ως αντίποινα για τις εκτελέσεις και τη σφαγή πολλών Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που είχαν πέσει μέσα στους θάμνους. Πτώματα Γερμανών είχαν εντοπιστεί κοντά στο χωριό. Οι Γερμανοί όρμησαν ...
Διαβάστε το άρθρο
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
Αξιολογήστε αυτο το άρθρο
