Παραμύθι: "Το αίνιγμα της αγάπης" - Του Αντώνη Δημητρακόπουλου

Θα ξερετε ασφαλως οτι ολα τα ζωα, τα πουλια, και τα εντομα μιλανε.

Και τα λουλουδια επισης! Για την ακριβεια δε μιλανε μα ψιθυριζουν,

ψιθυριζουν τοσο σιγα που πρεπει να πας πολυ κοντα τους για να τ ακουσεις.

Πιανουν την κουβεντα με τις ωρες και ουτε που λεν να σταματησουν.

Ειδικα τα λουλουδια ειναι οι μεγαλυτεροι πολυλογαδες.

Τους αρεσει συνηθως  να μιλουν για τ αρωματα τα χρωματα και την ομορφια τους.

Μια φορα που λετε, σ ενα μεγαλο καγκελοφραχτο κηπο κι ενω απομακρυνοταν ο κηπουρος

που καθημερινα τα φροντιζε, επιασαν το κουβεντολοι!

Πρωτο πηρε το λογο το Τριανταφυλλο.

- Θαρρω πως ειμαι το ομορφοτερο λουλουδι του κηπου, ειπε αυταρεσκα επιδεικνυοντας

τους πορφυρους βελουδινους μανδυες του.

- Μα τι λες? διαμαρτυρηθηκε ο Κρινος ισιωνοντας την κιτρινη γραβατα του μεσα απο το ασπρο του κοστουμι.

- Η μυρωδια μου η δροσερη ανασα μου δεν απαντιεται πουθενα, τον διεκοψε η Γαρδενια κουνωντας με ναζι

το λευκο της φορεμα.

-Ει  εειιιι ειμαι κι εγω εδω,  φωναξε ο Πανσες μεσα απ' το μαβι μεταξωτο πουκαμισο του.

Ριξτε μια ματια προς τα κατω και ειμαι βεβαιος πως θ'αλλαξετε γνωμη, ειπε και γελασε τρανταχτα

καθως ενα Μυρμηγκι  του γαργαλουσε την πατουσα.

-Για καντε λιγακι ησυχια να κοιμηθουμε, αναστεναξε το Νυχτολουλουδο. και οσον αφορα

τ' αρωματα και την ομορφια ας το συζητησουμε το βραδυ ρωτωντας και το φεγγαρι να μας πει τη γνωμη του,

και γυρισε νυσταλεα απ' την αλλη πλευρα για να συνεχισει τον υπνακο  του.

-Μπα!  Και γιατι παρακαλω να μη ρωτησουμε τον ηλιο? αναφωνησε απορημενο το Ηλιοτροπιο.

Αυτος θα ξερει καλυτερα!

Εξω απ' το φραχτη του κηπου στεκοταν μια Μαργαριτα και παρακολουθουσε τη συζητηση μα δεν

τολμουσε να μιλησει. Δεν ειχε και πολλα να πει αλλωστε, ουτε εντυπωσιακη ηταν,

και ουτε κουβαλουσε καποια ιδιαιτερη μυρωδια στο κορμακι της.

Ζουσε στο δρομο διχως φιλους και εκτος των αλλων τα ρουχα της ηταν βρωμικα και σκονισμενα

μιας και ποτε ο κηπουρος δε σκεφτηκε να την φροντισει.

Μοναχα ακουγε σιωπηλη την κουβεντα που ειχε πια αναψει για τα καλα. Το λογο πηραν με τη σειρα

η Νταλια, το Χρυσανθεμο, και η Πικροδαφνη  που επεμενε  διαρκως πως επρεπε να την λενε Γλυκοδαφνη

και οτι ο νονος της ηταν κουφος, δεν ακουσε καλα κι ετσι εγινε η παρεξηγηση.

Τελος ο Ναρκισσος  σιγουρος για τον εαυτο του και  την ομορφια του,  προτεινε κομπαζοντας

να ρωτησουν την Μελισσα που καθημερινα

ερχοταν και εδινε σε ολους το φιλι της.

-Σωστα, τη Μελισσα!!! αναφωνησαν ολοι  μαζι. Τη Μελισσαααα!!!

Η Μελισσα ακουσε τα ξεφωνητα  τους  πλησιασε κοντα  και τους αποκριθηκε  ξυνοντας σκεφτικη το κεφαλι της.

-Ολα τα λουλουδια ειστε ομορφα το διχως αλλο.  Ολα σας εχετε φανταχτερα χρωματα

και υπεροχα αρωματα που με μεθανε. Ακομα και ενα να ελειπε απο σας ο κοσμος δεν θα ηταν το ιδιο  ομορφος,

δεν θα ηταν τοσο δροσερος ο αερας  ουτε κι ο ηλιος θα ηταν τοσο λαμπερος.

Ισως να μην υπηρχε καν το φεγγαρι, ειπε  χαμογελωντας κλεινοντας  πονηρα το ματι στο Νυχτολουλουδο

που χε πια ξυπνησει για τα καλα τουτη τη φορα.

Ολα σας αγαπω και γι αυτο καθε μερα θα σας δινω το φιλι μου!

Μα...μα καποτε ειχα  ακουσει συνεχισε η Μελισσα,  οτι ενας απο σας λυνει το αινιγμα της αγαπης...

Ολα τα λουλουδια κοιταχτηκαν απορημενα μεταξυ τους.

-Ποιος?  Ποιος?  φωναξαν ολα μαζι με ενα στομα. Ποιος απο μας εχει αυτη τη δυναμη?

Η Μελισσα ξαναεξυσε λιγο το κεφαλι της να θυμηθει και υστερα απο λιγο  απαντησε.

-Η Μαργαριτα!

-Η Μαργαριτα???  αναφωνησαν ολα μαζι ξαφνιασμενα και γυρισαν προς το μερος της. Μα εκεινη δεν ηταν πια εκει...

Την ιδια  στιγμη ακριβως μια φωνη ακουστηκε λιγο πιο μακρυα  εξω απ' το φραχτη να μονολογει...

-Μ' αγαπα δε μ'αγαπα, μ' αγαπα δε μ' αγαπα, μ΄αγαπα δε μ' αγαπα,

-Μ' αγαπαααα, ηταν η τελευταια λεξη που ακουσαν καθως εβλεπαν τα  μικρα  σκονισμενα πεταλα

της Μαργαριτας να   στροβιλιζονται  στον αερα και να πεφτουν  απαλα προς το εδαφος....

Σεπτεμβρης 2011