Προσδοκώ ανάταση ημών - Του Δημήτρη Γλυφού

«Θα τα καταφέρουμε με τη βοήθεια του Θεού! Γιατί βρισκόμαστε όλοι σήμερα σε Πόλεμο επιβίωσης. Κι όπως ξέρετε, στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι. Όλοι προσεύχονται!»
Φίλες και φίλοι, με ρώτησαν χθες δύο νέα παιδιά:
- Πρόεδρε, το δικό σου όνειρο για μας ποιο είναι; Τους απαντώ απόψε: Το όνειρό μου έχει να κάνει με την Ελευθερία μας. Σε δέκα χρόνια, θα μας πάει ο χρόνος στο 2021. Και τότε θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της Ελευθερίας μας. Τα 200 χρόνια από το δικό μας ’21, το 1821 του Έθνους και της καρδιάς μας. Το ’21 που τότε ύψωσε τη μικρή Ελλάδα σε άπιαστα επίπεδα δόξας και παγκόσμιου θαυμασμού».

Κι όμως, είναι λόγια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ομιλία του στη ΔΕΘ πριν λίγες μέρες. Φτηνές λέξεις, χωρίς υπόσταση, στοχοποιημένες στην εθνική ανάταση, στο φιλότιμο του Ελληνάρα και με απροκάλυπτο πετάρισμα του ματιού, πιο δεξιά κι από τη θέση του, στον απεγνωσμένο για ένα υπουργείο Καρατζαφέρη. Δύσκολες εποχές για αυτοδυναμία. Ο καιρός απαιτεί βολτούλα χέρι-χέρι.

Έχουμε λιώσει στις επικλήσεις στο θεό, στο Χριστό, στην Παναγία. Έχουμε μελανιάσει το μέτωπο, τους ώμους και την κοιλιά μας από τους σταυρούς και ανταπόκριση καμία. Πετάμε τα λεφτά μας στα παγκάρια (άνευ Φ.Π.Α) μήπως κι εξαργυρώσουμε την πίστη μας. Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια. Κοίτα που ο Αντώνης θα το κάνει μόδα πάλι. Μάλλον τον στοιχειώνουν οι στίχοι ενός τραγουδιού μιας παλιάς του αγάπης… Δαίμονες. Ρε τι μας επεφύλαξε η Μετα-Μεταπολίτευση!

«Αξιωματικέ» κάτσε καλά. Ρίγη συγκίνησης και δάκρυα υπερηφάνειας έλουσαν το κορμί μου μόλις διάβασα τα λόγια σου. Μου έρχεται να σταθώ προσοχή, να φωνάξω διατάξτε και να πάρω το τουφέκι μου. Να τρέμω μπροστά στο μεγαλείο του ανδρός.

Το ξανασκέφτομαι. Λιποταξία. Πατριδοπατέρες, προτιμώ την ορφάνια από εσάς.

Πολεμάμε για την επιβίωση. Ναι. Κανείς σας όμως δε χαρακτηρίζει τον πόλεμο. Ούτε αμυντικός, ούτε επεκτατικός. Η κοινωνία ματώνει σιγά σιγά και άθελά της -εν αγνοία της ίσως- από τον εμφύλιο. Εκλείπει ο στόχος κι η ελπίδα. Το θεμιτό. Το αυτονόητο.

Ο μέσος όρος αποτελεί πηγή κόμπλεξ και ανταγωνισμού. Δε θέλουμε να αποκτήσουμε πια περισσότερα. Δε θέλουμε να πετύχουμε περισσότερα. Δε θέλουμε να ονειρευτούμε περισσότερα. Βολευόμαστε με το να τσεκουρώσουν το διπλανό μας.

Εμφύλιος. Δημόσιοι εναντίον ιδιωτικών υπαλλήλων. Επαγγελματίες οδηγοί κατά ερασιτεχνών. Εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς απέναντι στους επιβάτες. Ελεύθεροι επαγγελματίες με τους «ανελεύθερους» που βλέπουν τις προοπτικές εξέλιξης να μη χωράνε στη ζωή τους. Οι έχοντες ακίνητο με τους ενοικιαστές και οι υψηλόμισθοι με τους χαμηλόμισθους (άκριτα πολλές φορές, ανεξάρτητα από το φόρτο και την ευθύνη της εργασίας). Άνθρωποι που αγκομαχούν το ίδιο, απλά μπερδεύονται στη συχνότητα της ανάσας τους.

Όσα μέτρα κι αν πάρετε δε θα καταφέρετε ομοψυχία. Κι όχι γιατί μπορεί να μη θέλουμε τη σωτηρία της χώρας, την προοπτική μιας καλύτερης ζωής ή το Μίτο της Αριάδνης στο αδιέξοδο που όλοι βάλαμε ένα λιθαράκι να υψώσουμε μπροστά μας, αλλά γιατί πολύ απλά, φερέφωνα μιας γλώσσας που δε μιλάτε, τη μεταφράζετε σαν ηθική. Καταντήσατε τη νομιμότητα να μην ταυτίζεται με το δίκαιο. Κι αυτό οπλίζει τη φωνή μας. Αυτό μας γεμίζει επιχειρήματα και μας εξωθεί στο να γίνουμε ενεργοί πολίτες.

Εκεί, χαμηλά στον πάτο του βαρελιού που μας τοποθετήσατε να βράζουμε σα μούστος, κοιτάμε ψηλά. Παρατηρούμε τις μεταβολές του καιρού και  την αλλαγή των εποχών. Τουλάχιστον, δε νοιώθουμε μοναξιά κι έχουμε ο ένας τον άλλο. Γιατί η μοναξιά, όπως είπε κι ο Σταμάτης Φασουλής, στη δυστυχία δεν αντέχεται.

ΝΤΟΥέΝΤΕ