Είκοσι δύο χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη - Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

akontogiannidis@yahoo.gr

Και όμως πέρασαν είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια απο εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη, που άφησε όλους άφωνους η τραγική είδηση της δολοφονίας του Παύλου Μπακογιάννη. Εξω απο το γραφείο του στο Κολωνάκι, οι στυγεροί δολοφόνοι της τρομοκρατικής οργάνωσης “17 Νοέμβρη” του έστησαν καρτέρι και δολοφόνησαν εν ψυχρώ, τον χαμογελαστό δημοσιογράφο και πολιτικό, τον αγωνιστή και οραματιστή, που είπε την ιστορική φράση: “ Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”.

Ήταν 8 και δέκα το πρωί της 26^ης Σεπτεμβρίου 1989. Ο Παύλος έφτασε μόνος στην είσοδο της πολυκατοικίας της οδού Ομήρου όπου ήταν το γραφείο του, χωρίς τον συνοδό του Α. Σκαρμούτσο. Εκεί τον πλησίασε ο Ξηρός – όπως κατατέθηκε στο δικαστήριο - τον πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής κοντά στο ασανσέρ, έπεσε αιμόφυρτος και τότε έρχεται ο Κουφοντίνας και του δίνει την χαριστική βολή!..

Πολλά ερωτηματικά προέκυψαν, γιατί να δολοφονήσουν τον Μπακογιάννη. ΄Ολες οι σκέψεις συνέκλιναν στο ότι ο άνθρωπος αυτός «τιμωρήθηκε», γιατί τόλμησε να φέρει κοντά την Δεξιά και την Αριστερά να καθίσουν σ’ ένα τραπέζι, να συζητήσουν και να φτάσουν σε σημείο να συνεργαστούν και να συγκυβερνήσουν. Συνέβαλε ώστε μίση και εχθρες που χώριζαν για σαράντα χρόνια το λαό μας, να τεθούν στο περιθώριο και να βρούν ένα δίαυλο επικοινωνίας ατενίζοντας ενωμένοι με αισιοδοξία το μέλλον. Αυτό το κατόρθωμά του ο Μπακογιάννης το πλήρωσε ακριβά. Τόσο ο Γιωτόπουλος όσο και ο Κουφοντίνας γνώριζαν ότι αυτός ήταν ο «στρατηγικός νους» πίσω από τη συγκυβέρνηση. Και τον σκότωσαν…

Η δολοφονία εξέπληξε πολύ, κυρίως εκείνους που τον γνώριζαν από τον καιρό που ζούσε στη Γερμανία, αγωνιζόταν εναντίον της Χούντας και έδινε ελπίδες και κουράγιο στον φιμωμένο ελληνικό λαό. Τότε ήρθε η πρώτη «εκτέλεση» του… Φίλος του από την Αθήνα του τηλεφώνησε την άνοιξη του 1970 στη βαυαρική ραδιοφωνία: « Παύλο, το υπουργείο των Εσωτερικών ανακοίνωσε οτι στερείσαι της Ελληνικής ιθαγένειας λόγω της αντεθνικής σου δραστηριότητος στη Γερμανία...» Η είδηση του τραυμάτισε την ψυχή, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησε, ότι, “Οταν αγωνίζεσαι για κάτι, έχει και τις συνέπειές του”.

Ο Παύλος γεννήθηκε το 1935 στη Βελωτά Ευρυτανίας, γιος του παπά - Κώστα και της Ειρήνης Μπακογιάννη. Στα νεανικά του χρόνια η τραγωδία του ανταρτοπολέμου άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια στην ψυχή του Παύλου. Εζησε τις ωμότητες και τις θηριωδίες αλλά και τους κινδύνους που διέτρεχε η οικογένειά του.

Σπούδασε στην Πάντειο και έκανε μεταπτυχιακές στο Μόναχο. Εκεί ανέλαβε τη διεύθυνση του ελληνόφωνου προγράμματος της «Ντώϋστε Βέλλε». Ήταν δραστήριο μέλος της ΕΡΕ ενώ μετά την 21η Απριλίου 1967 ανέπτυξε αντιδικτατορική δράση. Το 1974 επέστρεψε στην Αθήνα, νυμφεύθηκε την κόρη του Κων. Μητσοτάκη Ντόρα, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και το 1985 ανέλαβε πολιτικός σύμβουλος του Προέδρου της Ν.Δ. Κων. Μητσοτάκη. Το 1989 εξελέγη βουλευτής Ευρυτανίας, η ανάπτυξη της οποίας οφείλεται σε δικές του μελέτες για έργα που χρηματοδοτήθηκαν από κοινοτικά κονδύλια και άλλαξαν την όψη του νομού.

Ως πολιτικός ο Μπακογιάννης ήταν ήπιος και συναινετικός. Θεωρούσε επιβεβλημένη την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών, την επούλωση των πληγών του Εμφυλίου και του Διχασμού και την Εθνική Συμφιλίωση. Μέσα στο πλαίσιο αυτό εργάστηκε ως διαπραγματευτής μεταξύ Ν.Δ. και Συνασπισμού για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκη…

Δυο ώρες μετά τη δολοφονία του Μπακογιάννη, στην πρωϊνή συνεδρίαση της Βουλής που μετέδιδε η τηλεόραση, ο Κων. Μητσοτάκης συγκινημένος πήρε το λόγο και είπε τα παρακάτω λόγια καταχειροκροτούμενος απο ολες τις πτέρυγες της Βουλής: «Εύχομαι το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη να είναι το τελευταίο που χύνεται άδικα σ΄ αυτόν τον τόπο». Την επομένη κάτω απο καταρρακτώδη βροχή, χιλιάδες λαού παρακολούθησαν την νεκρώσιμο ακολουθία στην Μητρόπολη Αθηνών. Και αμέσως μετά, χιλιάδες αυτοκίνητα τον ακολούθησαν ως το Καρπενήσι οπου και ετάφη με τιμές.

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News