Τέλος εποχής... - Του Ντίνου Αυγουστή

Πάνε σχεδόν 36 ολόκληρα χρόνια. Κι’ όμως μου φαίνεται πως σαν να ήταν χθες που συναντηθήκαμε στην καφετέρια του ισογείου στο ξενοδοχείο “Asstoria”. ‘Ήταν λίγους μήνες μετά το μαύρο καλοκαίρι του 1974 όταν κατατρεγμένοι από την μοίρα ψάχναμε για ένα καλύτερο μέλλον, αφήνοντας πίσω μας ότι μας γέννησε και μας ανάθρεψε και την καμένη γη της μαρτυρικής ιδιαίτερης πατρίδα μας από το πέρασμα των ορδών του Αττίλα. Ο κόσμος της Λάρισας μας καλοδέχθηκε. Η κουβέντα πάντα περιστρεφόταν γύρω από τις οδυνηρές εμπειρίες του πολέμου και τις φοβερές συνέπειες που επισώρευσε. Κάπως, έτσι, μετριάστηκε η πίκρα της προδοσίας που ξεκίνησε από τους επίορκους αξιωματικούς και ολοκληρώθηκε από τους ανεπαρκείς αυτοεξόριστους πολιτικούς των Αθηνών. Για άλλη μια φορά ο Λαός ξεπέρασε κατά πολύ την ηγεσία του! Η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι πάντα κάτι ξεχωριστό για τους απλούς Ελλαδίτες αδελφούς.

Νοέμβριος του 1975: Ήταν ένα βροχερό θυμάμαι Σαββατόβραδο. Πρώτα βόλτες πάνω κάτω στην κεντρική πλατεία και ύστερα την οδό Κούμα, το παλιό νυφοπάζαρο της Λάρισας. Με τον συγκάτοικο μου τον Φυλακτή (έξι φοιτητές μέναμε συνολικά σ’ ένα μικρό διαμέρισμα της Φιλιππούπολης) που είχε την ιδιότητα να ξετρυπώνει τους συμπατριώτες μας όπου και να βρίσκονταν. Καθώς η βροχή δυνάμωνε μπήκαμε στην καφετέρια στο ισόγειο του ξενοδοχείου “Astoria”. Τίποτε δεν έκανε τυχαίο ο Φυλακτής. Πίσω από το BAR είναι ο Βαλεντίνος από την Λάρνακα που ήρθε λίγους μήνες πριν από εμάς στη Λάρισα. Κόσμος πολύς, οι σερβιτόροι πάνε και έρχονται. παρ’ όλα αυτά, όμως, υπάρχει χρόνος για μια ζεστή κουβέντα και για το καλωσόρισμα. Και την ώρα της πληρωμής το ίδιο πάντα σκηνικό… μιαν άλλη φορά!

Δυό τρείς μήνες πέρασαν και Βαλεντίνος με χίλιους κόπους και στερήσεις καταφέρνει να ανοίξει την δική του καφετέρια, την “AMBIANCE”. στον 5ο όροφο της πολυκατοικίας με το νούμερο 9, στην Μεγάλου Αλεξάνδρου, από την οποία πέρασε και ξαναπέρασε όλος σχεδόν ο καλός κόσμος της Πόλης μας. Σε ένα πραγματικά πολιτισμένο περιβάλλον που χωρούσε όλους όσους ήθελαν να περάσουν ευχάριστα και ξέγνοιαστα τον ελεύθερο χρόνο τους. Εκεί που για πολλούς συμπολίτες μας άρχισαν τα πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα Εκεί που οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές και φίλαθλοι της Ένδοξης Α.Ε.Λ. συζητούσαν για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα. Εκεί που κάθε Κυριακή είχαμε συνάντηση οι Έλληνες Κύπριοι που ζούμε στον Νομό Λάρισας. Εκεί που οι περισσότεροι μάθαμε να πίνουμε καλό φραπέ. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν. Η πόλη άρχισε να εξωραΐζεται με τις καφετέριες και τα μπαράκια να πλημμυρίζουν πλατείες και πεζόδρομους. Η “AMBIANCE” έγινε μικρότερη και μετακόμισε χαμηλότερα. Η πρόσφατη οικονομική κρίση, όμως, δεν την άφησε ανέπαφη. Τα έξοδα λειτουργίας δυσβάστακτα. Το ενοίκιο, όπως άλλωστε για κάθε τρύπα στο πεζόδρομο, εξωφρενικά υπέρογκο…...

Έτσι, κάπως, ήρθε το τέλος μιας ακόμα μακρόχρονης όμορφης ιστορίας για την πόλη μας, Τέλος εποχής, στο τέλος του καλοκαιριού του 2011. Με τον Βαλεντίνο και την Δήμητρα να μαζεύουν τα τραπεζοκαθίσματα από τον πεζόδρομο της Πατρόκλου 4. Και η ζωή που ευτυχώς δεν τελειώνει εδώ, αφού υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Σίγουρα, δύσκολος, μα μαθημένα τα βουνά στα χιόνια…. Είναι γερό σκαρί ο Βαλεντίνος….

Ντίνος Αυγουστή

Εκπαιδευτικός στο Τ.Ε.Ι. της Λάρισας

Από το Μονάγρι Λεμεσού.

a.avgoustis@hotmail.com