Ας ερχόσουν για λίγο... - Της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου*
(Απόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα "Η μοίρα μας είναι κοινή")
... Ήταν 3μιση μετά τα μεσάνυχτα. Σηκώθηκε και ξαναβγήκε στη βεράντα. Κάθισε στην πολυθρόνα της. Η νύχτα ήταν ξεχωριστή. Φυσούσε ένα δροσερό αεράκι, που κινούσε απαλά τα καστανόξανθα μαλλιά της, το γαλάζιο νυχτικό της και τις βαθυπράσινες κορφές των πεύκων στο κοντινό δάσος. Η φύση κοιμόταν έναν ύπνο υπέροχο, έναν ύπνο μικρού παιδιού. Μόνον η Φαίδρα και το φεγγάρι, που εξακολουθούσε αργά και μεγαλόπρεπα την μοναχική πορεία του, ξαγρυπνούσαν…
Η Φαίδρα σκεφτόταν αδιάκοπα τον Πέτρο αυτή τη νύχτα. Τον σκεφτόταν γλυκά, τρυφερά, γαλήνια. Τον αποζητούσε με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Τον ήθελε μαζί της, κοντά της, δίπλα της. Τον είχε ανάγκη. Λαχταρούσε την τρυφερότητά του, την πραότητά του, τη γαλήνη του, τη γλύκα του… Θυμήθηκε κάποιο παλιό, αγαπημένο τους τραγούδι, το «Ας ερχόσουν για λίγο, μοναχά για ένα βράδυ…» και μ’ αυτή τη θύμηση πλημμύρισε η ψυχή της από νοσταλγία…
Νοστάλγησε εκείνα τα πρώτα, τα ανέμελα χρόνια τους, τα πρώτα, αθώα αγγίγματά τους, τα πρώτα, βελούδινα φιλιά τους. Τότε που το χάδι, το φιλί και η αγκαλιά σήμαιναν και για τους δύο την ολοκλήρωση της πιο αγνής, της πιο ακριβής, της πιο ιδανικής μορφής του έρωτα, του πλατωνικού έρωτα. Τότε που το άκουσμα ενός ερωτικού στίχου ήταν το άπαν. Τότε που η ανάγνωση ενός ερωτικού γράμματος αποτελούσε την υπέρτατη ηδονή. Τότε που η αφιέρωση ενός τραγουδιού άξιζε όσο ολόκληρη η ζωή. Τότε που μία και μόνο ματιά ήταν η ίδια η ζωή…
Πόσο τα αναζητούσε όλ’ αυτά η Φαίδρα, απόψε!
«Ας έρχονταν όλ’ αυτά για λίγο, μοναχά γι’ αυτό το βράδυ…» τραγουδούσε με σπασμένη από συγκίνηση φωνή η ψυχή της, καλώντας τον Πέτρο…
Το δροσερό αεράκι, που κινούσε ανεπαίσθητα τα μαλλιά της, το νυχτικό της και τις κορφές των δένδρων, της τον έφερε κοντά της, δίπλα της, έτσι όπως ακριβώς τον ποθούσε… Σαν αέρινη, ονειρική παρουσία μέσα στην αγκαλιά της, για πολύ λίγο, για κάποιες μαγικές στιγμές, όσες χρειάζονται για ένα γλυκό φιλί πάνω στα βελούδινα χείλη, για ένα τρυφερό πέρασμα των δαχτύλων ανάμεσα στα μαλλιά, για τη σύντομη διαβεβαίωση μιας αιώνιας αγάπης: «Πάντα σ’ Αγαπάω, Φαίδρα μου, μοναδική Γυναίκα της ζωής μου». Κι αμέσως μετά, το δροσερό αεράκι τής τον πήρε κι εκείνη έμεινε μόνη ξανά, ξαγρυπνώντας μαζί με το φεγγάρι κι αναζητώντας και πάλι εκείνον…
Η ώρα ήταν 4.00 μετά τα μεσάνυχτα, όταν η Φαίδρα εγκατέλειψε οριστικά πια την βεράντα, κοιτάζοντας μ’ ευγνωμοσύνη το φεγγάρι κι ευχαριστώντας το δροσερό αεράκι…
* Η κυρία Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είναι επ. καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών και ποιήτρια
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
