"Caravaggio (Agnus Dei)" - Του Ανδρέα Κλουτσινιώτη*

Φωτο: Caravaggio, Δείπνο στους Εμμαούς, 1606, Λάδι σε καμβά

Ο Χρωστήρας εκστασιασμένος

βυθίζεται

μες στα αναμεμιγμένα χρώματα.

Ο καρπός με δύναμη

ωθεί την ακανόνιστη Ροή του

στον καμβά.

Ψυχή μορφώνεται, αναζητώντας

τη λύτρωση απεγνωσμένα.

Σκιές έντονες, Σχήματα.

Νόηση που θεριεύει

μ’ ένα διαπεραστικό βλέμμα.

Μια γεωμετρική, χωρίς προσχέδιο, ματιά.

Caravaggio.

Αυτός που ζωγραφίζει τα Όνειρά του.

------

Δωμάτιο.
Ο χώρος κλειστός.

Μοντέλα ανθρώπινα,

ακίνητα στέκονται μπρος.

Το φως διαχέεται,

κάθετη δέσμη από ψηλά.

Μια ισχυρή αντίθεση αναδύεται.

Απρόσμενος έρωτας Σαρκώνεται,

στο φόντο των Πινάκων του.

Φιλήδονος εξουσιαστής.

Εραστής το Σκότος, ερωμένη το Φως.

Caravaggio.
Της Τέχνης ο ασυμβίβαστος,

δικός τους καρπός.

Τenebroso!

------

Ζωγράφος,

από ιδεοληψίες Άτεκνος.

Στείρος από ενοχές.

Μες στης Υποκρισίας τη βροχή

στεγνός, τολμά.

Εφάμιλλο της αλχημείας το Σκοτάδι,

Αναγάγεται,

με της Θρησκείας, Φως.

Εραστές λούζονται με πανδαισίας χρώματα.

Ανάσες ζωής, Στερήσεις θανάτου.

Αθωώνεται το Υποσυνείδητο,

απ’ την πρώτη, τη μεγαλύτερη αμαρτία.

Caravaggio.

Ο καταραμένος.

Αγαπήθηκε και μισήθηκε,

ορφανός τόσες φορές,

σαν και δεν έφτανε της Μοίρας η μία

που τον μεγάλωσε.

Στο μουσαμά η υλικότητα

και η Αισθαντικότητα των χρωμάτων

κυριαρχεί.

Απ’ την ξύλινη Παλέττα του

οι χρωστήρες όργανα πειθήνια.

Μονομιάς τιθασεύονται,

τον προσκυνούν.

------

Πόσοι Θεοί και Δαίμονες κρύβονται άραγε

στα δάχτυλά των χεριών του;

Απελευθερωτής στην ανεπαίσθητη κίνηση

του Κορρέτζιο.

Χορευτής σχημάτων στο chiaroscuro του Ντα Βίντσι.

Φονιάς κυνηγημένος μες

στον ρεαλισμό του Τιντορέτο.

Νούφαρο λευκό στη Λίμνη των χρωμάτων

του Μπελίνι και του Τιτσιάνο.

Ασύγκριτος νάρκισσος μπροστά

στην επιβλητική εμφάνιση του Τζορτζόνε.

Δίχως τη Χάρη που τάχα οφείλεται,

χωρίς τη γλυκύτητα που Απατηλά αρμόζει.

Δίχως την επιτηδευμένη Αξιοπρέπεια,

που η Συντήρηση της σκέψης
πάντοτε επιβάλλει.

------

Ένας Ουρανός αντιθέσεων,

διλημμάτων, Αναιρέσεων,

τα δημιουργήματά του.

Λεηλατημένα βίαια απ’ τον ρεαλισμό του,

τις παραισθήσεις των ποιητών, τις ενοράσεις

των ηθοποιών του Θεάτρου.

Το Δέος, με τις εικόνες που σαστίζουνε

τη στέρεη λογική.

Μορφές ανθρώπινες, καθημερινές,

παράξενες, που προκαλούν

Αδιάκριτα το μάτι.

Το καθηλώνουν ακίνητο, παγωμένο

και αβοήθητο.

Αφημένο στο έλεος του Άμετρου χρόνου.

Το Θείον, το Άγιον απειλητικά

βελόνα που διαπερνά.

Το αίμα στις φλέβες που κοχλάζει.

Ανάσα που κόβεται, το δράμα της Ύπαρξης

έτοιμο, Λεύτερο να πετάξει.

Και συ ξεδιάντροπα να αναρωτιέσαι:

Πως η Σάρκα εξύψωσε το πνεύμα;

Πως ο Νους τόλμησε την ύλη

να αγαπήσει;

------

Δαίμονες του ψιθυρίζουν στ’ αυτί.

Εχθροί πλάνοι,

μασκαραμένοι φίλοι στη ψυχή.

Αδέλφια, παιδιά του Καϊν ξεριζώνουν

την καρδιά του.

Αιχμάλωτος και Ικέτης συνάμα

σε μια ανείπωτη κατάρα.

Μαύρο πρόβατο, που ακολουθεί

τα άβατα μονοπάτια του Θεού.

Άγγελος που γίνεται προστάτης.

Ευαισθησία άμετρη, τον Άγιο Φραγκίσκο

αγκαλιάζει, που κείτεται στην έκσταση

βυθισμένος.

Σημάδι του Θεού χαράσσει,

της ψυχής το πεπρωμένο

με το χέρι!

Caravaggio.

Άπιστος πιστός, άλογος λογικός.

Εκείνος, που ακατάπαυστα

μισότυφλος ζωγραφίζει.

------

Στιγματισμένος στο τέλος

για ένα φόνο.

Καλύτερα τέτοιος,

παρά θρασύδειλο Σκουλήκι που σέρνεται,

με μυαλό φτιασιδωμένο

απ’ της Πίστης τις ηθελημένες παρερμηνείες.

Ω κίβδηλα Ανθρώπινα οράματα,

πόσες φορές θα με σκοτώσετε;

Caravaggio.

Δήμιος και Σταυροφόρος περήφανος του Χριστού.

Ο Γανυμήδης που οίνο κερνά

τους δαίμονες του Μίσους, τους Θεούς,

της Ακολασίας τους δόλιους υπηρέτες.

Μια σάρκα που κατατρώγεται από Πάθη.

Η λέπρα που δεν αρνήθηκε στους ώμους

του να σηκώσει.

Πανούκλας σπορά μες στην καρδιά του.

Τα άνθη της Αίμα κρύο γινήκανε,

που αποδιώχνει τους πάντες

μακριά του!

------

Πιότερη Πίστη ή λογική δεν ξέρω.

Πόσες οκάδες η ψυχή και το χέρι του

αλήθεια

απ’ τα ανθρώπινα χωρούσε;

Τα δάχτυλα όμως του Θεού και του Διαβόλου

πάνω του σίγουρα ακουμπήσαν!

Νεκρός τώρα στην εξορία.

Δίχως χρωστήρες. Νεκρός.
Σε ένα μάταιο κόσμο, γεμάτο Χάος και Αρμονία.

Πότε προοδευτικά ανισόρροπος,

πότε γεωμετρικά ισορροπημένος.

Kαι κείνος;;;

Aυτός που δεν είχε Μαθητές.

Παιδί ενός κατώτερου Θεού.

Στείρα γενιά ενός ανώτερου διαβόλου.

Ένας καταραμένος Άγγελος.

Η παραίσθηση των αισθήσεων.

Η δύναμη της Ύλης και των χρωμάτων.

Caravaggio.
Agnus Dei.

*Ο κύριος Ανδρέας Κλουτσινιώτης είναι ποιητής.
Η ποιητική του συλλογή «Labey Sabprea» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ (2010)