Αυτοί οι πολλοί, οι λίγοι - Του Πάσχου Μανδραβέλη

«Να δεχθώ ότι υπάρχουν κάποιοι λίγοι που δεν ασκούν με επιμέλεια τα καθήκοντά τους...», παραδέχθηκε εν τη ρύμη του λόγου πριν από μερικές μέρες σε τηλεοπτικό δίαυλο ο πρόεδρος μιας συνομοσπονδίας εργαζομένων στο Δημόσιο. Το ερώτημα είναι πόσοι ακριβώς είναι αυτοί «οι λίγοι», οι οποίοι κατάφεραν να κάνουν μπάχαλο τη χώρα;

Φυσικά, δεν αναφερόμαστε μόνο στους δημοσίους υπαλλήλους, αν και το κράτος είναι ο μεγάλος ασθενής της χώρας. Σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν «κάποιοι λίγοι» που αφ’ ενός αμαυρώνουν τον κλάδο και αφ’ ετέρου δεν αφήνουν τους υπόλοιπους να δούμε προκοπή.

Ετσι, υπάρχουν κάποιοι λίγοι μικρομεσαίοι που δεν κόβουν αποδείξεις, λίγοι δικαστές που κωλυσιεργούν, λίγοι δικηγόροι που –εκτός των άλλων– φοροδιαφεύγουν, λίγοι γιατροί που παίρνουν φακελάκια, λίγοι μοναχοί που υπηρετούν τον Μαμωνά, λίγοι δημοσιογράφοι που παραπληροφορούν. Πάντα υπάρχουν λίγοι διαδηλωτές που αμαυρώνουν τον αγώνα και λίγοι αστυνομικοί που βαράνε πολύ και αδιακρίτως.

Αν κρίνουμε με βάση την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, αυτοί οι «κάποιοι λίγοι» πρέπει να είναι πάρα πολλοί. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι η Ελλάδα πατώνει σε όλους τους δείκτες του δυτικού κόσμου· σε κάθε επάγγελμα και σε κάθε τομέα.

Ισως πάλι πραγματικά να είναι λίγοι εκείνοι που βγάζουν το κακό όνομα σε κάθε επάγγελμα. Τότε πρέπει να είναι πολλοί αυτοί που τους ανέχονται. Είτε επειδή αδιαφορούν – «όποιος ανακατεύεται...» – είτε επειδή είναι πολύ απασχολημένοι με τη δουλειά τους για να μπλέξουν με τα του κλάδου τους. Οι υπόλοιποι, οι «κάποιοι λίγοι», θα ασχοληθούν με τα συνδικαλιστικά, θα ζυμώσουν και θα ζυμωθούν με άλλες εξουσίες, θα διευθετήσουν τα πράγματα προς όφελός τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φοιτητοπατέρες στην πλειονότητά τους είναι αιώνιοι ούτε ότι οι πιθανότητες εκλογής στην πρυτανεία κάποιου είναι αντιστρόφως ανάλογες με το επιστημονικό έργο. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι συνδικαλιστές του Δημοσίου είναι πολύ πιο ενεργοί από εκείνους του ιδιωτικού, με αποτέλεσμα η ΓΣΕΕ να έχει γίνει μια διευρυμένη ΑΔΕΔΥ. Στο Δημόσιο δίνονται αφειδώς συνδικαλιστικές άδειες. Στον ιδιωτικό τομέα, όπου υπάρχουν τα περισσότερα προβλήματα, οι άνθρωποι έχουν και δουλειές.

Αυτοί «οι λίγοι» –στον βαθμό που είναι λίγοι– αναδεικνύουν τελικά το πρόβλημα των πολλών: το μεγάλο έλλειμμα της Κοινωνίας των Πολιτών. Πιθανότατα στο υποσυνείδητό μας έχει καρφωθεί η πεποίθηση ότι οι μαζικοί χώροι δεν κάνουν καμιά διαφορά στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Οτι στο τέλος της ημέρας υπάρχει ένα «αγαθό κράτος» που θα διευθετήσει και τα προβλήματα κάθε κλάδου. Εξ ου και η κατάληξη κάθε συνδικαλιστή, μετά τη διαπίστωση ότι «υπάρχουν λίγα σάπια φρούτα»: «Η Πολιτεία οφείλει...».

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι στις σπάνιες φορές που η Πολιτεία κάνει το καθήκον της ως οφείλει, αυτοί οι «λίγοι» τρέχουν να κρυφτούν στους πολλούς. Πώς το έλεγε ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών; «Είναι καταδικαστέες οι επικοινωνιακού χαρακτήρα κινήσεις (σ. σ.: η δημοσιοποίηση των στοιχείων των λίγων γιατρών που κατηγορήθηκαν για φοροδιαφυγή) που στοχοποιούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες».

Ε, κάπως έτσι αυτοί οι «λίγοι φοροφυγάδες γιατροί» αναβαθμίζονται σε κοινωνική ομάδα που δεν πρέπει να στοχοποιηθεί και επομένως, μπορούν να ζουν και να φοροδιαφεύγουν υπό την ομπρέλα του συνδικαλιστικού τους οργάνου να τους καλύπτει από τα φώτα της δημοσιότητας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ